Met ons ontbijtpakket reden we om half zes naar het natuurpark Hortain Plains. Dit park is onderdeel van de Highlands en staat sinds 1988 ook op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Sri Lanka heeft 8 culturele of natuurlijke erfgoedsites op de lijst staan, wij bezoeken ze zowaar alle acht.
Hortain Plains ligt in de centrale hooglanden van Sri Lanka. Het wordt vergeleken met de Schotse hooglanden. De Engelsen voelden zich hier dan ook thuis, vooral door het natte en koele weer.
Het park ligt op meer dan 2000 m hoogte. Het gebied heeft veel graslanden, bossen en rotsen. Bij de ingang lopen paardherten rond.
Er is een prachtige wandelroute uitgezet naar World's End, dat is een kloof van 870 m diep. Natuurlijk wilden wij daar naar toe.
Aan het begin van de route stond een controlepost. Daar moest al het plastic ingeleverd worden. Een heel gehannes want onze boterhammen, knakworstjes, gekookt eitje, bananen en cake zaten allemaal in plastic folie verpakt. Sappakjes mochten niet mee en de etiketten moesten van de waterflesjes af. We kregen een papieren tasje terug. Dat werkte niet bij onze chauffeur, zijn flesje water was koud en het condenswater zorgde ervoor dat na korte tijd de bodem afscheurde en zijn brood op de grond lag. Maar voor de Srilankanen is het goed dat ze leren hoe ze met hun afval moeten omgaan en het heeft effect, de hele route was brandschoon.
Na ongeveer 3 km kwamen we bij Little World's End. Wat een teleurstelling was dat, het uitzicht werd ingenomen door vele grijze wolken. Dan maar eerst het ontbijt eten.
En toen, verrassing, de lucht trok open en we konden het dal in kijken. Wat oogt de wereld met zon toch een stuk mooier.
Vanaf dit punt was er een heel smal paadje nog verder omhoog naar World's End. Niet geschikt voor iemand met hoogtevrees dus Albert volgde de route om de berg heen. Het was een heel smal pad omhoog langs natte struiken doordat het vannacht flink geregend had. De fleecejacks waren allang uit. Maar de beloning was groot: uitzicht op de kloof en de grote rots. We konden niet verder, daarom heet het World's End.
De volgende stop was Baker's falls, een mooie brede waterval die in een smal riviertje uitkomt.
Er waren niet zoveel dieren te zien, zo nu en dan een vogeltje en bij een poeltje een aantal flink kwakende kikkers.
Na 9,5 km kwamen we weer bij de start waar een leuk museum was.
In Nuwara Eliya bezochten we 's middags de markthal, het is altijd erg leuk om al die bijzondere groenten en vruchten te zien.
In een winkeltje langs de straat werd nog iets opvallends verkocht. In Sri Lanka (maar we zagen het ook in China) zie je regelmatig mannen en soms ook vrouwen, op iets kauwen. Ze hebben een dikke wang, alsof ze pruimtabak in de mond hebben. Nou zoiets is het ook, het heet Betel quid. Het zijn gele bolletjes, arecanoten (ook betelnuts genoemd) samen met betel. Dat is het blad van de piper betle plant en staat bekend om haar medicinale en stimulerende werking. Naast het blad zitten er diverse andere dingen in het pakketje waaronder de lange gedroogde tabaksbladeren en soms voegt men zelf nog honing toe. Het geheel wordt aan elkaar geplakt met een dikke witte vloeistof, calcium hydroxide of slaked lime genoemd. Het pakketje wordt in één keer in de mond gestopt en goed gekauwd. Het heeft een stimulerende werking op het zenuwstelsel. Van tijd tot tijd spugen de mannen een dikke rode fluim op straat. Mannen die het veel kauwen hebben er rode tanden en lippen van. Het schijnt zeer verslavend te zijn.
Voor ons was het letterlijke hoogtepunt van de dag toch World's End, het einde van de wereld.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis