Met onze gids Esmaeil reden we naar het noorden naar Meybod. Daar staat het fort Narin binnen de verder weggelegen oude stadsmuren. Om het fort was vroeger een gracht, nu een mooie groene vruchtbare zone. De onderste laag van het fort is 6000 jaar oud. Men is begonnen met grotwoningen en breidde het dorp steeds verder uit. Het fort heeft nu vijf lagen en vier wachttorens.
Vlakbij was een 17e eeuws ijshuis Meybod Yakhchai. Hier werd vroeger ijs opgeslagen voor de warme zomermaanden. 's Winters als het vroor liet men twee grote basins met 5 cm water vollopen en 's nachts bevriezen. Dit herhaalde men tien keer. De bakken lagen in de schaduw van 8 m hoge, 2 m dikke muren. Veel mensen hielpen om het in blokken gehakte ijs 's morgens vroeg naar het ijshuis te brengen. Het eliptische ijsreservoir van het ijshuis is in de aarde uitgehouwen en is zes meter diep. Men legde tussen elke laag ijs stro en ook op de bodem. Het smeltwater werd via een gat onderin afgevoerd en hergebruikt. De hoge koepel zorgde ervoor dat de warmte daarnaar toe ging. De wand van het ijsreservoir is gebouwd van een unieke waterbestendige mortel genaamd sarooj, samengesteld uit zand, klei, eiwitten, limoen, geitenhaar en as in specifieke verhoudingen. Wat een slimme manier op in de zomer toch ijs te hebben.
Vlakbij ligt de sjah Abbas-karavaanserai. Op de binnenplaats werden de kamelen beladen en ook afgeladen. Kamelen kunnen niet overeind komen als ze beladen zijn. Onder dit "dok" was een waterbasin dat door een qanat gevuld werd, zodat men gemakkelijk water kon halen voor de kamelen. Rondom waren de verblijfsruimten waar ook gehandeld werd.
We reden uit de bewoonde wereld de woestijn in. Er kwamen steeds meer ruige rotsen op de kale vlakte. Midden op een open vlakte stopte de gids en zei dat het theetijd was. Hij haalde de thermoskan water tevoorschijn, deed er thee en kruiden bij, had koekjes en granaatappels. Heel bijzonder om daar zo op een grindvlakte tussen de bergen thee te drinken. De gids had een vlieger bij zich en de mannen lieten de vlieger hoog de lucht ingaan.
Na deze bijzondere ervaring reden we naar de Zoroastrische gedenkplaats Chakchak, dit betekent drup-drup. Het is volgens de legende het symbool van de tranen van een gevluchte prinses. In juni komen 5 dagen lang honderden Zoroastrische pelgrims hier bijeen om dit te gedenken.
De warme maaltijd kregen we bij een vrouw in het dorpje Kharanaq, heel bijzonder. Ze had kashko bademjan gemaakt, een stoofschotel met aubergine en een soort room. Dit moest op het verse brood gedaan worden en dat natuurlijk met de vingers eten. Een soort platte oliebol met komijnzaadjes, kaneel en suiker was het dessert. Langzaam wen ik aan het zittend eten, het met de vingers eten en het zorgen dat de uiteinden van mijn sjaal niet in mijn bord slingeren.
Kharanaq is een verlaten dorpje met lemen huisjes, waarvan sommige gedeeltelijk in de rots zijn uitgegraven. Er staat een gerestaureerde minaret die beweegt in de wind. In het dorp waren verder een badhuis, moskee en winkeltjes geweest. Er was een mooi uitzicht op de vallei met een aquaduct dat er voor zorgde dat de velden water kregen. Men restaureert een gedeelte van het dorp om het toegankelijker en aantrekkelijker te maken.
Morgen reizen we weer verder, maar Yazd en omgeving zullen we niet gauw vergeten.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis