De Klokkentoren en de Drumtoren liggen niet ver van ons hotel, daarom stonden die vandaag als eerste op ons programma.
De Klokkentoren is een eenvoudige toren met binnenin een grote ijzeren bel. Hij is oorspronkelijk eind 13 e eeuw gebouwd door de Mongolen. Nadat hij in 1747 door brand werd verwoest is de huidige toren gebouwd. Alleen de klok is uit 1420. Als de dag om 7 uur 's morgens begon luidde de klok en 's Avonds voor het sluiten van de poorten opnieuw.
De Drumtoren is een groot gebouw met ooit 24 trommels, waar er nog één van over is. Men sloeg 's nachts elke 2 uur op de trommels om de tijd aan te geven. Wij konden alleen van beide torens de buitenkant zien, want we waren er om 8.15 uur en ze gingen om 9 uur open. Maar er was genoeg te zien. Op het plein tussen de twee torens werd flink gesport.
Chinezen werken heel gedisciplineerd aan hun conditie en soepelheid. Je ziet ze 's morgens op allerlei trimtoestellen die op veel plaatsen staan al aan het werk. Een andere groep stond keurig opgesteld gymnastiekoefeningen te doen die via een geluidsinstallatie opgegeven. Een ander groepje speelde een soort badmintom, maar dan met een 2x zo grote shuttle en een schoen was de racket. Heel leuk om te zien.
Na een kort bezoek aan een Taoïstische tempel liepen we door naar de ingang (we dachten dat omdat daar de ticket verkoop was) van de Verboden Stad. Weer drommen mensen, maar korte wachtrijen. Bij een loket moesten we onze paspoorten laten zien en betalen. Onze namen werden geregistreerd. Vervolgens liepen we naar de volgende halte waar onze tassen en wijzelf gescand werden. Albert mocht niet door, zijn aanstekers van zijn pijp en een doosje lucifers werden in beslag genomen. Hij zou er eens pyromaan mee willen spelen...
De naam Verboden stad klopt, het is echt een stad. Enorme pleinen en gebouwen, heel imposant en prachtig versierd.
Officieel heet het complex Paleismuseum en het werd gebouwd in 1420. Gedurende 500 jaar hebben er 24 keizers gewoond, tot 1920. In 1949 werd het complex volledig opengesteld voor het publiek, maar de meeste gebouwen waren voor ons niet open. We liepen ruim vier uur lang van paleis naar paleis. Het is heel warm, broeierig weer, meer dan 26 graden, dus we kochten geregeld flesjes water en ijsthee. Maar het bezoek aan de Verboden stad was erg indrukwekkend en de foto's zeggen meer dan woorden.
Natuurlijk wilden we ook naar het beroemde Tian'an plein, dus we liepen terug naar ons startpunt. Maar nee, daar was geen uitgang, we werden teruggestuurd naar de Oostpoort. Een behoorlijk eind lopen en via een lange allee met aan beide zijden een park liepen we naar de poort. Maar ook hier werden we teruggestuurd en we liepen gefrustreerd terug. We waren niet de enigen, een paar Duitsers waren net zo aan het dolen. Maar op de kaart zag ik nog wel een uitgang via het park naast de allee. Eerst een spotgoedkoopkaartje kopen voor het park (2 yuan = € 0,25) maar uiteindelijk lukte het om die exit te vinden. Pfoe, op de kaart lijkt het zo'n klein stukje lopen. Bij het Tian'an menplein stond een lange rij wachtenden, weer paspoortcontrole en tassen op de lopende band door de scan. Maar opnieuw een indrukwekkende plek. Het is een immens plein, bekend door de bloedige studentenprotesten van 1989. In het grote gebouw uitkijkend op het plein maakte Mao in 1949 de stichting van Volksrepublieken China bekend. Zijn portret hangt nog alleen op deze plaats, zijn mausoleum staat aan de andere kant van het plein.
Met de metro gingen we naar de Tempel van de Hemel, Tian Tan. Een groot park van 267 ha waar de keizer religieuze ceremonies uitvoerde en offers bracht. Tot 1918 mocht het gewone volk hier niet komen. De gebouwen zijn prachtig gerestaureerd en hebben mooie blauwe en roodbruine kleuren. In het mooiste gebouw, de Qinian Dian, bad de keizer voor een goede oogst. Het is een ronde toren met drie daken en stond aan het einde van een lange prachtig overdekte weg door het park. Ook hier spreken de foto' voor zich.
Inmiddels was het half vijf en om vijf uur sluiten de bezienswaardigheden. Een goed excuus om na zo'n prachtige dag met de metro's terug richting ons hotel te gaan. Daar in de buurt aten we heerlijke Mongoolse vuurpot, een specialiteit uit het oude Beijing. Dun vlees en groenten die in bouillon gekookt worden en daarna in een (pinda)saus worden gedompeld. Heel erg lekker en nog veilig ook. Albert leerde met stokjes eten, hoewel vermicellinoedels met stokjes eten niet gemakkelijk is. We snappen nu waarom er om ons heen zoveel geslurpt en gesmakt wordt.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis