Onze gids vertelde gisteren dat de rit van Kerman naar Meymand maar een paar uur zou duren en dat we in Meymand ook snel uitgekeken zouden zijn. Hij stelde voor om met ons (tegen betaling) naar het zuiden van de Dasht- e Lut woestijn te gaan. Daar is een kleine groene canyon middenin de kale vlakte. Daarna konden we een citadel bezoeken en naar Meymand rijden. Het zou wel een lange dag worden. Het leek ons erg mooi om nog een keer naar de woestijn te gaan. Omdat het vrijdags druk zou zijn moesten we wel vroeg vertrekken. Half 7, dat betekende geen ontbijt, maar we hadden nog wat mueslireepjes.
Keurig om half 7 stonden we met onze grote rugzakken buiten voor de deur van het guesthouse. Maar geen gids, wel de guesthousemanager. Ze had medelijden met ons, gaf ons vers warm brood en belde de gids. Wij gingen terug naar binnen en dronken nog lekker thee en koffie en kregen koekjes en meloen. De gids was inmiddels aangekomen (met excuses en vage redenen) dus we vertrokken bijna een uur later.
We reden weer door het Centraal- of Markazigebergte. Wat is de natuur hier toch mooi. Rotsen in allerlei kleuren grijs, geel en donkerrood in de meest uiteenlopende vormen. Elke keer dachten we alle vormen gezien te hebben en dan verschenen er grote rechthoekige staven of ribbels alsof er een kam overheen gehaald was. Hierna volgde een grindvlakte en we stopten bij een van de drie oases in dit gebied. Prachtig groen met dadelpalmen. De gids plukte wat dadels. De gele dadels waren nog niet helemaal rijp en iets bitter. Even verder stond een ander soort met donkere dadels. Heerlijk rijp en minder zoet en droog dan wij ze vaak hebben. Bij een heel klein winkeltje aan huis, waar men moest kloppen om iets te kunnen kopen, kon water gekocht worden.
In de woestijn wisselden vlaktes elkaar af met rotsen. We reden naar de tweede oase waar een oud vestingdorpje was, dat 30 jaar geleden nog bewoond was. De oase was het einde van een canyon. We reden over een grijze vlakte en daar was door aardverschuivingen lang geleden een brede scheur gekomen. Doordat er een enorm hoogteverschil is tussen de omliggende bergen van 3000 m en de canyon van 500 m, zakt het water door de rotsen naar beneden en komt in de canyon uit de wand lopen. Een heel bijzonder gezicht, plotseling zo'n groene strook in de diepte. We liepen er naar toe, er was een waterval en een meertje.
De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 41 graden, dus de klim terug naar boven kostte zweetdruppeltjes.
De begrippen caravanserai, kasteel en citadel worden door elkaar gebruikt in de reisgidsen, maar er blijkt toch verschil in te zitten. Een caravanserai is een stopplaats voor de caravaan waar men net als in een herberg kort verblijft. Met een kasteel bedoelt men een vesting. Er is een lemen dorp waar omheen een muur met wachttorens gebouwd is. Hier woont men dus. Een citadel is groter en een compleet dorp. De gouveneur woont er, er is een binnenplaats, opslagplaats, enz. Het heeft hogere muren en uitkijktorens. Alledrie de ommuurde plaatsen bieden bescherming.
's Middags bezochten we de citadel van Rayen, uit de Sassanidische tijd (5e eeuw). Zo'n 150 jaar geleden verlieten de laatste inwoners de stad. Muren van 11 m hoog met 12 torens beveiligden de stad. Er waren verschillende woonwijken, een vuurtempel, opslagplaatsen, e.d. In de citadel was een kleine citadel waar de gouverneur woonde. Vanaf het balkon op de toren kon hij mensen toespreken of boodschappen doorgeven, er is een geweldige akoestiek. Ook hier waren alle muren van lemen stenen gemaakt die in de zon waren gedroogd en daarna waren ze gepleisterd. De huizen en opslagplaatsen hadden weer koepels als daken. Knap gemaakte bogen, soms op 2 meter brede muren gezet.
Via een prachtige weg over hoogvlakten en door bergen reden we naar Meymand. Het was inmiddels donker toen we daar na 660 km om acht uur aankwamen bij ons grothotel. Een heel bijzonder plekje waarover ik morgen meer vertel. Terwijl ik dit blog schrijf valt er steeds wat gruis op mijn bed en loopt er een 4 cm grote tor over mijn bed. Hij ziet er gelukkig niet gevaarlijk uit.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis