Vanmorgen werden we keurig bij de aanlegsteiger van het hotel opgepikt voor een boottour. De zee was iets minder ruig en de schipper deed zijn best om ons niet al te nat te maken. Het was een mooie tocht langs de kust. De eerste stop was bij Siete Altares, 7 watervallen over 7 "altaren". We kregen een uur om daar te wandelen, dan werden we weer opgepikt.
Het was een prachtig stuk jungle waar een riviertje met 7 watervallen over de rotsen naar de zee stroomde. Albert bleef bij het begin maar ik volgde het pad zo lang mogelijk. Dat betekende door het water langs een touw lopen, over glibberige stenen lopen en heel goed opletten. Soms gaf een bamboeleuning of een rots of boom wat houvast. Er was niemand te zien, alleen in de natuur, zo bijzonder mooi. Een grote glanzende lichtblauwe vlinder vloog voorbij. Na een half uur was ik bij het einde, een brede waterval. Ook op dezelfde weg terug kwam ik niemand tegen. Waarschijnlijk komen de meeste mensen niet verder dan de eerste waterval want daar kwamen we het eerste groepje toeristen tegen.
Na een kwartiertje varen gingen we de Río Cocoli kreek in. Glad water omringd door mangrove bomen en tropisch bos. Er kwamen geen dieren te voorschijn maar het was een mooi stukje natuur.
Terug de zee op naar Playa Blanca. Een schoon stukje strand met palmen, ligstoelen en hangmatten en toiletgelegenheid. Hier kregen we 3 uur om te relaxen.
Nou dat was het ultieme vakantieplaatje: zon en zee met tussen 2 palmen een hangmat. Kokossap uit een verse kokosnoot maakte het compleet.
De 2 schippers namen ons op de afgesproken tijd weer mee terug naar Livingston. De wind was toegenomen en een uur lang butste de boot op de golven. Wij genoten van de tocht en waren nu gekleed om zeewaterspetters te krijgen.
Bij de steiger van ons hotel stond het pelikanencommité van ontvangst ons op te wachten. Wat een aparte grote vogels zijn dat toch.

Natuurlijk wilden we Livingston nog wat meer verkennen. Hier leven verschillende etnische groepen naast elkaar: de Garifuna die in 1802 arriveerden vanaf het eiland Roatan (Honduras) en de Zuid-Amerikaanse Arawak indianen. Verder de Ladinos en Q'eqchi, dat zijn afstammelingen van de Maya-groep.
De Garifuna hebben hun eigen taal en cultuur, het zijn van oorsprong Afrikaanse slaven. Het verhaal gaat dat een 17e eeuws schip met Afrikaanse slaven bij het Caribische eilandje St. Vincent is vergaan. Daar hebben de slaven zich gemengd met de oorspronkelijke bewoners van het eiland. Toen de Britten St. Vincent hebben overgenomen zijn de Garifuna zich gaan verspreiden over de eilanden voor de kust van Belize, Nicaragua, Honduras en Guatemala.
Als je door Livingston loopt herken je de Garifuna ook meteen en je hoort geregeld hun Afrikaanse ritmische muziek.
Bij de visafslag bij het haventje werd druk gewerkt. Lange steigers liggen vol met opengesneden te drogen vis. De witte reigers wachtten geduldig hun kans af om gemakkelijk aan een visje te komen.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis