Na drie weken lang iedere dag van alles gezien te hebben, namen we vandaag een rustdag. Relaxed ontbijten (met o.a. een heerlijke meloensmoothie) zonder op de klok te kijken. Daarna liepen we naar de bazaar. Onderweg zagen we heel veel winkeltjes van garageformaat met gebruikte huisraad. Voor ons zijn het spullen die te oud of te vuil zijn om te gebruiken. Maar vooral onvoorstelbaar dat men van die paar te verhandelen spullen kan leven. We beseffen dat de gewone man/vrouw het hier niet breed heeft. We hebben al verschillende malen gehoord dat het zo niet nog heel lang kan doorgaan.
Hetzelfde beeld kregen we in de bazaar. Heel veel winkeltjes met glimmende sieraden en horloges. Het Wibra-gehalte was erg hoog, maar er waren nog genoeg leuke winkeltjes. Bijvoorbeeld een winkeltje met allemaal glimmende bandjes en stroken om op de kleding te naaien. Een koper-winkeltje met alleen maar koperen pannetjess, schalen en potten. Stoffenkraampjes waar vrouwen aan de verschillende stoffen voelden. Een parfumafdeling, een tapijt- en schoenenafdeling, noten, snoep, kruiden, kinderkleding, babyspullen, waterpijpen, enz. Een enkele keer een ateliertje met een vrouw die een chador naaide.
Het hele gedoetje was leuk om te zien. Er waren gedeelten voor de rijkere mensen (parfum) en een gedeelte waar vooral de gewonere burgers komen. Om één uur gaan de meeste winkeltjes dicht en wij besloten onze siësta in de schaduw op de binnenplaats van ons hotel te houden. We kregen meteen een bakje verse pistachenoten, leuk om te pellen en zacht van smaak.
Het is vandaag donderdag, voor de Iraniërs een soort zaterdag. Wij zijn regelmatig in de war met de dagen want de vrijdag is hier natuurlijk de zondag voor ons. Dan gaat men op stap met het gezin.
De jaartelling verschilt ook van de onze. Men gaat uit van het jaar 622 na Christus, het jaar waarin de profeet Mohammed van Mekka naar Medina trok. Hier is het jaar 2019 dus het jaar 1397. Er zijn twee kalenders in Iran en beide startten gelijk. De maankalender wordt voor religieuze doeleinden gebruikt en de zonnekalender is afgeleid van de Zoroastrische kalender. De eerste 6 maanden na 21 maart hebben 31 dagen, de volgende 5 maanden 30 dagen en de laatste maand 29 of 30 dagen. In de internationale zakenwereld gebruikt men de westerse kalender.
We vinden het ook lastig dat er geen punt in een getal staat om het duizendtal aan te geven. Bij bankbiljetten van 1000000 moeten we opletten. We hebben inmiddels ook al bankbiljetten gezien waarop bijv. 100000 staat en in de hoek 100. In restaurants zet men er een K achter.
Het dagelijks leven is voor ons erg goedkoop. Het is fijn dat het niet tegenvalt want wij moesten contant geld meenemen voor de hele maand. ATM geldautomaten werken hier voor ons niet door de sancties. Dus wij kunnen nergens pinnen. We hebben de euro's verdeeld over ons tweeën in platte heupgeldtasjes die op onze huid zitten en dat werkt uitstekend.
In Iran wordt alles in het Farsi geschreven, wordt er op klank naar de westerse letters vertaald. Dit heeft tot gevolg dat dezelfde plaats bijvoorbeeld geschreven kan worden als: Aberdeh, Aberduh of Aberdouh.
Wat ook opvalt in Iran is dat er heel veel gerouwd en herdacht wordt. De schrijn van gisteren bijvoorbeeld is een bedevaartplaats voor iemand die bijna 1200 jaar geleden leefde. De muharram periode duurt maar liefst twee maanden. Dus 2 maanden zwarte kleding en vlaggen en optochten. Daarnaast is er natuurlijk de ramadanperiode nog. Langs de grote weg in elke stad staan grote borden met foto's van jonge soldaten die omgekomen zijn in de oorlog tegen Irak (martelaren genoemd). Wij vinden het begrijpelijk en goed dat er herdacht wordt, maar zo lang en zoveel komt op ons over als een trieste zaak die de vrolijkheid uit het leven weghaalt.
Wij leren als kind dat je iets eenmaal mag pakken en dat niet terug mag leggen. Hier mag je juist alles vastpakken. Ook aan tafel mag iedereen een stukje brood afscheuren van de grote lap.
Verder kan ik me al heel goed inhouden bij de kennismaking met een man. Géén hand uitsteken en rustig afwachten. Het woord wordt ook tot Albert gericht. Alleen mannen die gewend zijn om met westerlingen om te gaan geven wel een hand. Maar gevoelsmatig voel ik me toch achtergesteld.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis