Na een stevig ontbijt (thee, brood met wortel- en kweeperenjam, linzensoep, tomaat en gebakken ei) vertrokken we om half 9. Van het eco-camp naar Masuleh, 350 km en we zouden er 5 uur over doen zei de gids. We reden eerst naar Meshgin Shahr. De gids moest even een boodschap doen, langs zijn eigen huis, zijn vriend oppikken (handig om te helpen bij het rijden), zijn buitenspiegel van de auto laten vervangen, tanken en even stoppen bij zijn schoonmoeder. Buiten deze stad zijn heel veel druivengaarden met lange trossen druiven. Van deze druiven mag men hier natuurlijk officieel geen wijn maken, maar we kregen de indruk dat het bij de inwoners thuis volop gedaan wordt. De lokale druif is goudgeel en heel erg zoet. We stopten even om een paar trosjes te plukken, lekker voor onderweg.
Om half tien reden we op de snelweg. Ideaal om de getallen in het Farsi te oefenen. Op de snelheidsborden stonden de Farsi cijfers met daarbij onze cijfers. Gelukkig zijn er ezelsbruggetjes voor en herken je ze snel. Maar onze cijfers vind ik wel veel duidelijker, er is maar weinig verschil tussen de 2, 3 en 4. De 0 is een klein vierkantje en valt ook niet erg op. Op telefoons en benzinepompen worden de westerse cijfers gebruikt maar op de nummerborden van auto's weer niet.
De benzine is hier spotgoedkoop, olie is er immers genoeg. Een liter water van € 0,16 is 2x zo duur als een liter benzine van € 0,08. Dus men kijkt niet op een kilometer. Alleen de aanschafprijs van een auto is erg hoog. Er rijden hier wel veel oude Franse auto's maar men moet veel importbelasting betalen. Bijna alle auto's zijn oud en beschadigd. Ze hebben ook nog geen navigatiesysteem.
We zagen deze keer veel meer politie langs de weg en er waren ook een aantal controleposten. Daarom moest ik vandaag weer mijn sjaal om en mijn jurk aan. Zo werd mijn "bad hair day" mooi gecamoufleerd.
Het landschap was afwisselend met prachtige uitzichten. Eerst reden we langs bergen met geel gras, daarna bergen met rotsen, en later beboste bergen. Een prachtig verlaten gebied, op een paar plaatsjes na was het onbewoond. Er liepen wel herders met hun schapen maar er stonden geen tenten. Hier brengen de boeren hun schapen naar grote schuren bij de kust. Langs de oude route die wij reden stonden stalletjes waar kebab gegrilld werd. Het was inmiddels één uur dus tijd voor een korte eetpauze. Het is bijna wintertijd dus de kraampjes werden al ontmanteld. De weg wordt binnen een maand onbegaanbaar door de sneeuw.
We lieten de bergen achter ons en er kwam vlak land met populierenbossen. In de dorpjes was genoeg te zien. Er liepen vaarzen (jonge koeien) op een rotonde te grazen en men liep met grote lappen brood. De huizen worden hier ook heel anders gebouwd. Men zet eerst een paar stalen of betonnen palen en daarop komt het dak. Vervolgens gaat men de wanden opvullen.
Van het vlakke land kwamen we in de beboste bergen. Het is hier donderdagavond, dus weekend. Vlak langs de weg waren hele families aan het picknicken. Lang geleden heette dat bij ons bermtoerisme.
Wij hadden de indruk dat de reis niet zo vlot verliep als gepland. Om kwart over 4 reden we pas Masuleh binnen. Een mooi dorpje waar de huizen tegen een steile bergwand gebouwd zijn. Ze zijn trapsgewijs gestapeld want je loopt op het dak van het onderliggende huis. Een heel apart gezicht. Het plaatsje is boordevol Iraanse toeristen maar dat maakt het ook gezellig. Ons appartement staat supermooi midden in het dorp, dus we lopen zo de gezelligheid in. Dat was ook handig om even boodschappen te doen want we moeten morgenochtend zelf voor ons ontbijt zorgen.
Vanavond hoorden we voor het eerst de imam van de moskee roepen. Niet eventjes, maar 20 min. lang was hij (op een bandje) aan het woord. De moslims bidden hier geen 5x per dag maar 3x en dat mag ook thuis. We zijn benieuwd of we morgenochtend door de imam of onze telefoonwekker gewekt worden.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis