Vandaag een hoogtepunt van deze reis, een bezoek aan de bakermat van het Perzische rijk. Het zijn de ruïnes van Persepolis, een ceremoniële stad, gebouwd in 518 voor Chr. door
koning Darius I en zijn opvolgers. Deze plaats werd alleen gebruikt tijdens het nieuwjaarsfeest, Noruz, op 21 maart. Tijdens deze plechtigheden bewezen afgevaardigden van de volkeren van het Perzische rijk hun eer aan de koning. Deze paleisstad was nog niet helemaal voltooid toen het in 330 voor Chr. door Alexander de Grote door brand verwoest werd. Het verdween onder een 8 m dikke laag zand. In 1932 herontdekte men het weer. Het is een indrukwekkend terrein met nog genoeg overblijfselen om een indruk te krijgen van de architectuur en het verfijnde vakmanschap in die tijd. Prachtige reliëfen met duidelijk herkenbare figuren uit de verschillende gedeelten van het Perzische rijk die giften naar de koning brengen. Geen offers want ze lopen hand in hand. Men heeft zelfs alle 23 volkeren kunnen herleiden. Verder zijn er een vroegere hal met resten van 100 zuilen, een ontvangsthal met poorten op een handmatig gemaakt terras, werkpaleizen en veel restanten van zuilen. De schatkamer is leeg, er staan alleen onderkanten van zuilen. Maar Alexander de Grote had 10.000 muilezels en 5000 kamelen nodig om 3000 kleitabletten en andere schatten mee te nemen. Onze gids Esmaeil gaf uitstekende uitleg en we wandelden ruim 2 1/2 uur rond. Een heel bijzondere ervaring. Voor een mooie overzichtsfoto van de hele site klom ik naar de tombe van Artaxerxes II. De tombe is leeg, maar de voorgevel is versierd met een reliëf.
Vervolgens gingen we naar Naqsh-e Rostam en Naqsh-e Rajab, waar de 4 leeggeroofde tombes van de koningen Darius II, Artaxerxes I, Darius I en Xerxes I zijn met daaronder reliëfen uit een latere tijd, nl. van koning Shapur 250 na Chr.
Het was inmiddels middag geworden en we hadden nog een lange rit van 400 km naar Esfahan (de inwoners zeggen Isfahan) te gaan.
Natuurlijk hadden we een theepauze, onze gids had weer warm water getapt. Precies waar politieagenten een snelheidscontrole deden, stopte hij. Ook de agenten kregen thee. Zoiets zou niet in ons hoofd opkomen.
Het werd donker en begon flink te waaien. Langs de weg zagen we zandstormen recht omhoog gaan. Daarna begon het te regenen en te onweren. Het was de eerste regen sinds het voorjaar. Het duurde niet lang, maar de auto zag meteen zwart van al het straatvuil.
Het was donker toen we bij een heel mooi hotel in het oude centrum aankwamen. Meestal krijgen we een welkomstdrankje met, zoals wij het simpel noemen, kikkerdril. Dat zijn chia zaadjes in gezoet water met wat rozenwater. De zaadjes zwellen op en krijgen een geleiachtig omhulsel. Dit hotel had iets anders, een fris blauw drankje.
We namen afscheid van onze sympathieke gids, de komende twee dagen gaan we Esfahan samen verkennen.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis