Samen met mijn moeder rijd ik vrijdagavond achter de Paasweekendspits aan op weg naar het zuiden van het land. Auto’s vol jongeren, klapstoeltjes en bier, op weg naar Paaspop en auto’s met racefietsen op fietsendragers rijden over de A2. Naast een Kennedymars in Sittard, is er dit weekend een festival in Schijndel en een wielrenevenement voor amateurs en profs in het Limburgse heuvelland.

Bij de incheck in het hotel word ik blij verrast met de mogelijkheid om een ontbijt te kunnen genieten om 4 uur in de ochtend. Speciaal voor alle Kennedymarslopers biedt het hotel op dit onmogelijke tijdstip een ontbijt aan. Ik weet niet of ik zo vroeg wat door mijn keel krijg, maar laat ik van de mogelijkheid gebruikmaken. Dan heb ik in ieder geval een bak koffie op voor aanvang van een voettocht van 80 kilometer.

Ik slaap onrustig omdat ik bang ben door de wekker heen te slapen en word dan ook voor de wekker wakker. Ik fris me op, kleed me aan en tref beneden een volle ontbijtzaal aan. Het hele hotel zit vol met Kennedymarslopers. Alleen mijn moeder ligt nog op een oor.

Eenmaal buiten op weg naar de start, 500 meter verderop, merk ik weer een enorme verkeersdrukte op. Ladingen wandelaars worden met de auto afgezet. Ik hoor de hoempapamuziek met elke stap luider en luider worden, een stille zaterdag wordt het niet. Op de Markt in Sittard staan bijna 3000 man klaar om van start te gaan.

Het startschot gaat om 5 uur precies en de meute komt op gang. Na een paar honderd meter ontstaat er wat ruimte om een eigen wandeltempo te vinden. En na een paar kilometer tref ik de man waarmee ik samenliep in Oirschot en weer lopen we gezamenlijk op.

De eerste 25 kilometer vliegen voorbij. Ik loop iets harder dan ik in mijn trainingen doe. Maar dan komt de zon door, het wordt warmer en warmer, en ik begin mijn heupen te voelen. Ik schakel een tandje lager. Ik mis mijn bakken koffie. Ik heb bij mijn ontbijt twee bakken gedronken en na 15 km bij een rustpost in Echt een bakkie gehad, maar daarna ben ik het niet meer tegengekomen. Er is water en ranja, fruit en bolletjes met ham of kaas, meer keuze is er niet. Bij andere Kennedymarsen die ik gelopen heb, waren er meer rustposten en uitgebreidere keuze in eten. En er was koffie. Wat mis ik de koffie.

Na 50 kilometer lopen we het witte stadje Thorn in. We worden feestelijk onthaald met muziek en bij de controlepost is er een gewoon toilet. Door weinig rustposten zijn er ook relatief weinig toiletten en de dixies probeer ik te vermijden. Ik verlies de man waarmee ik liep uit het oog en loop alleen verder.

De route slingert langs de Maas, België in. De zon schijnt volop, het is 24 graden. Ik ben helaas een petje vergeten. In de Belgische dorpen worden we ook feestelijk onthaald en de terrassen zitten vol. Mensen klappen en wensen je succes. Na Maaseijk steken we de Maas weer over naar Nederland. Nog 15 km te gaan.

Inmiddels doet mijn hele lijf pijn. Ik probeer zo rechtop mogelijk te blijven lopen, maar ik voel dat ik verkramp. Al mijn rugwervels doen pijn. Van mijn nek tot aan mijn stuitje voel ik alles pijn doen. En mijn heupen en mijn knieën, en mijn enkels én mijn lieve kleine teen. Ik word er misselijk van. Een lieve mevrouw uit Nuenen die haar man op een vouwfiets begeleidt, ziet mijn pijn en komt me afleiden met een praatje. Het is een gesprekje van 10 minuten, maar het sleept me door de pijn heen. Dank voor de peptalk, lieve mevrouw uit Nuenen!

In Nieuwstadt, op zo’n 6 kilometer voor de finish, duik ik het dorpshuis in waar het hele dorp lekker koud bier aan het drinken is. Ik maak gebruik van het toilet en bestel een colaatje aan de bar. Een meneer naast me staat erop dat ie die voor mij betaalt. Ik bedank hem en geniet extra van de koude cola die mijn misselijkheid wat vermindert.

Het laatste stuk buffel ik door. Aangenaam is het niet meer. Maar op de Markt in Sittard staat mijn moeder klaar met een bos bloemen (dankjewel voor je support mam!), ik ontvang een speldje en mijn vijfde stempel waarmee ik een bronzen Kennedymedaille kan gaan bestellen. Het zit erop!

Zo ook deze blog. Ik stop ermee. Ik heb alles geschreven wat ik wilde schrijven. Ik ga offline. Als je op de mailinglijst van mijn blog staat, neem ik contact met je op indien ik toch weer iets in enigerlei vorm ga schrijven. Voorlopig is dit het laatste stuk.

Fijne paasdagen!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel