Oeps, ik heb toch weer een Kennedymars gelopen en nu lig ik thuis op de bank met de beentjes omhoog om te herstellen.

Afgelopen vrijdagmiddag ging ik met het ov naar Someren in de Brabantse Peel. Het werd een wereldreis door vertraagde treinen, gemiste overstappen en een bus die het begaf. Anderhalf uur later dan voorzien, kwam ik aan bij mijn hotel. Ik keek de saaie kwartfinale tussen Portugal en Frankrijk en viel daarna als een blok in slaap. Ondanks dat mijn hotel aan het plein lag waar het feestweekend rondom de 60e editie van de Kennedymars al was begonnen. Als ik moe ben, slaap ik door alles heen.

Na een uitgebreid ontbijt check ik om 10 uur uit en heb ik nog 10 uur te overbruggen tot de start. Tot dan zal ik zoveel mogelijk energie moeten besparen dus ik spendeer de dag chillend in de lokale bibliotheek en in een park. Ik lees wat, ik luister naar Radio Tour de France en ik kijk naar een alpaca die in de naastgelegen kinderboerderij bambi’s aan het plagen is. Soms dommel ik al liggend op het parkbankje weg. Als een clochard.

Iets na 17 uur haal ik mijn startnummer en zoek een bankje op. Daar bevestig ik mijn nummer en pak ik de spullen uit mijn tas die ik nodig denk te hebben. Terwijl ik hiermee bezig ben, komt er een andere loper naast me zitten en we raken aan de praat. Het is voor hem zijn eerste Kennedymars dus hij vindt het wel spannend. Ik stel hem gerust door hem erop te wijzen dat als je goed getraind hebt en je lichaam en voeten goed kent, dat het wel goed komt. Dan vertelt hij dat hij meerdere keren naar Santiago is gelopen. Ik lach en vertel dat ik vorig jaar naar Rome liep. We besluiten ergens de kwartfinale Engeland-Zwitserland te kijken en kletsen onderwijl over onze wandelavonturen en over voetbal. Het is een fijne onderbreking van een lange dag wachten op actie. We nemen afscheid als ik richting de start ga om mijn tas af te geven en daar kom ik in een mensenmassa terecht. Ik zal de andere loper niet meer tegenkomen.

Voor de start wordt het gebruikelijke You’ll never walk alone door een lokale zanger gezongen en vervolgens wordt er afgeteld. Omdat de massa in groepjes het plein mag verlaten is het 20.08 als ik over de startstreep ga. Ik zet een flink tempo in om uit de massa te komen. Ik wil wat loopruimte hebben en als je voor de massa loopt, zijn de toiletten minder ranzig op de rustposten.

Omdat het Nederlands elftal om 21 uur start in een EK kwartfinale tegen Turkije doe ik, net als vele andere lopers, oortjes in. Ik zie ook lopers met hun telefoon in hun hand lopen. Maar dat is eigenlijk niet nodig. We passeren de eerste uren vele dorpen en vele bewoners hebben hun televisie op de oprit gezet. Ze kijken naar voetbal én naar passerende Kennedymars-lopers onder het genot van worstenbroodjes en bier. En als passerende loper werp ik af en toe een blik op een televisiescherm. Het is een bijzonder feest als ik door Asten loop en Nederland de gelijkmaker scoort. De sfeer zit er goed in!

Na afloop van de wedstrijd berg ik mijn oortjes op. Er is overal feest, overal herrie. Ik hoor bepaalde liedjes tot vervelends toe. Ik kijk omhoog en verwonder me over de sterrenhemel. Ondanks dat in Brabant nog licht brandt, stralen de sterren me toe.

Om de 7 km is er een rustpost waar eten en drinken naar believen te pakken is. Ik eet en drink de vreemdste combinaties: ontbijtkoek met bouillon, tucjes met koffie en ik mag hopen dat er geen foto van me gemaakt is toen ik een banaan, een kaasstengel en een boterham met salami tegelijkertijd wegspoelde met een ranja. Als ik honger heb, eet ik als een beest.

Ik geniet onderweg enorm van de aanmoedigingen, het applaus, de highfives, de kinderen die snoepjes geven, de borden met creatieve teksten. ‘80 km lopen? Ben je wel goed snickers?’ En dan de desbetreffende repen uitdelen. Of: ‘Zat van het lopen? Hier kun je een fiets kopen (jatten)!’ Met naast het bord twee oude barrels van fietsen.

Brabant is hartverwarmend en gezellig, maar ook herrie en beschonkenheid. In Helmond ligt een man midden op het fietspad. Ik stap er omheen en vraag aan vier omstanders of het goed met hem gaat. ‘Hij heeft gewoon teveel gezopen en slaapt. Ik ben nog niet zat en zal mijn auto halen en hem thuis brengen,’ lalt een van hen me toe. Ik voel me niet geroepen me er verder mee te bemoeien en loop door. Er zijn genoeg mensen bij.

Om 4.15 beginnen vogels te fluiten en daarna wordt het licht. Het moment voor mij om mijn vermoeidheid te voelen. Ik zwalk en mijn ogen vallen af en toe dicht. Ik trek me op aan andere lopers die met muziek lopen. Niet alle nummers zijn even geweldig, maar het helpt om te stappen op het ritme van de muziek.

Op een gegeven moment op de route mag je als loper kiezen voor een verharde of een natuurroute. Ik kies voor de laatste. Ik heb van ervaren Someren-lopers gehoord dat het gravelpaden zijn, dus geen kronkelige modderpaden met hekken die je over moet klimmen zoals bij Klarenbeek het geval was. De natuurroute in deze Kennedymars blijkt het mooiste stuk van de route te zijn. De zon schijnt al flink als ik de 10 km over de Somerense Heide afleg.

Daarna volgt de laatste 20 km door bewoond gebied en een stuk komt overeen met de route van de eerste 10 km. De mensen die gisteravond met televisiescherm op hun oprit zaten te genieten van voetbal en marslopers, zitten nu weer klaar om na wat uurtjes slaap, opnieuw de wandelaars aan te moedigen.

Ik verlang inmiddels enorm naar een bed. Het lijf is stijf en pijntjes schreeuwen me toe. En ik ben niet de enige. Ik zie vele lopers verkrampt, krom en met pijn voortsjokken, strompelen, hinken. We moedigen elkaar aan en maken praatjes over het weer. ‘Wat een heerlijk zonnetje hè!’

Op een gegeven moment meldt een verkeersregelaar dat het nog 2,2 km tot de finish is. En gevoelsmatig een enorm eind verderop, lees ik op een bord: nog 1,8 km. Het schiet niet op. Ik probeer ontspannen te lopen, maar mijn lijf doet zo’n pijn en ik ben zó moe. Een andere loper vraagt me of ‘dit nog een hobby is’. Sja, daar heb ik op dit moment geen goed antwoord op.

Maar vlak voor de finish staan mijn lief en vrienden me toe te juichen. Dat doet me goed. Ik finish, haal mijn medaille en stempel op en ben onwijs blij dat ik er ben. De pijn en de vermoeidheid kom ik wel weer te boven. Op naar de volgende Kennedymars!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel