Er zijn dagen dat er ontzettend veel gebeurt en er zijn dagen waar weinig over te vertellen valt. Waar waren we gebleven?

Zaterdag vertrok ik uit het Franse Givet en het werd een dag vol belevenissen.

Ik kan vertellen over mijn kop koffie ‘s ochtends in een cafeetje tussen lokale oude gekken en dove clochards met op de achtergrond Sign of the times van Harry Styles.

Of over de 5 km die daarop volgde, waar ik langs een hele drukke autoweg liep en Harry nog steeds hoorde zingen: ‘We gotta get away from here!’ Toen ik ook nog een bloemstuk tegen de vangrail zag liggen wist ik niet hoe snel ik daar weg moest zien te komen.

Of hoe ik daarvan bijkwam in de schaduw van een boom en Tamara voor een tweede keer ontmoette. We liepen weer samen op en kletsten wat af. De kilometers vlogen voorbij.

Of hoe we in het gehucht Mazée een sint-jacobsschelp aan een paal zagen hangen en ik toch maar besloot om het aan mijn rugzak te dragen.

Of hoe we in een dorp verderop tussen mountainbikers en ezels wat gegeten en gedronken hebben.

Of hoe we in het dorp bij haar hotel gingen pootjebaden in Le Viroin, waar door andere mensen al pootjebadend onderzoek werd gedaan naar de waterkwaliteit door te kijken welke vissen daarin leven. En dat we daar een hele leuke uitleg over kregen.

Of over de camping waar mijn plan om kleding te wassen in duigen viel omdat zo’n rotpas waarmee je de sanitairruimte moest betreden niet werkte, waardoor ik op het terras belandde en gezellig heb gegeten met een Nederlands stel dat op de terugweg van vakantie was.

En dat was zo’n beetje de zaterdag. Zondag is er veel minder gebeurd. De eerste regen is gevallen en ik heb mijn tent nat in moeten pakken. Ik kwam Tamara voor een derde keer tegen, maar ze was nu in gezelschap van haar moeder en broer. Ik had een ander tempo dus ben doorgestapt.

Wat me opviel in het hele weekend is dat ik een wandelende bezienswaardigheid ben geworden en behoor tot een wandelgemeenschap van pelgrims, of ik dat wil of niet. Na urenlang door bos te hebben gebanjerd ontmoette ik in een dorp wat oudere mensen en ze stellen vragen en vragen en vragen. Ze willen met me op de foto. Met Rome als eindbestemming moet ik meestal de groeten en soms ook beterschapswensen aan de paus doen. Het houdt het gewandel op, maar het is ook wel grappig. Deze mensen vertellen me meteen hoeveel pelgrims er gisteren voorbijkwamen. Zo weet ik nu dat er nog drie Nederlanders een dag voor me uitlopen. Allen op weg naar Santiago de Compostela. Ik ben de eigenwijze die na Reims een andere kant op gaat. In Reims hang ik de sint-jacobsschelp dan ook weer aan een paal. Die is toch meer voor Compostela-lopers.

—
Dag 17 Olloy-sur-Viloin 24 km
Dag 18 Bourg-Fidèle 31 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel