Vrijdagmiddag loop ik van het centraal station van Amsterdam naar de Dam. Op het Damrak is het geen filelopen zoals gewoonlijk, maar het is nog aardig druk, ondanks dat bijna alles dicht is.

Het Floris V-pad begint op de Dam, waar het wel rustig is. Alleen de duiven zijn er in grote getale. Achter het monument steek ik de Damstraat in en kom via de Wallen uit bij de Stopera. De markering is zelden te vinden op de vol bestickerde lantaarnpalen, dus ik houd de route-app bij de hand. Gelukkig is de route simpel: de Amstel volgen tot aan de spoorbaan, die je onderdoor moet.
Ik ken stukken van Amsterdam, maar heb nooit de Amstel afgelopen. De wandeling is dan ook een mix van herkenning en nieuwe ontdekkingen. De zon schijnt en belicht soms panden die me niet eerder zijn opgevallen. Zo ontdek je nog eens wat.
Naarmate ik de binnenstad verder achter me laat, zijn er meer bankjes langs de Amstel te vinden. Maar elk bankje is bezet. Iedereen is deze zonnige vrijdagmiddag het huis uitgegaan om een ommetje te maken. Ik zie mensen die je normaliter hoort zeggen dat ze wandelen suf vinden, maar nu is het natuurlijk een ander verhaal. Maar ik zie ook mensen roeien en in de rij staan voor een koffie to go. Amsterdam is en blijft een levendige stad, ook in een lockdown.
Een bankje om rustig mijn thee te kunnen drinken, vind ik niet. En dan heb ik nog een probleem: door de frisse wind moet ik plassen en waar doe je dat als vrouw in stedelijk gebied waar geen gelegenheid geopend is?
Ik loop dus maar door en door en door.
Na de Amstel volgt de route de Weespertrekvaart langs Duivendrecht en Diemen. Pas bij het park de Bijlmerweide is er wat begroeiing voor de o zo nodige plas. Maar ik ga niet, want overal lopen mensen.
Dan steek ik via een fietsbrug de Weespertrekvaart over en ontmoet in het Telegraafbos mijn vriendin Ivana. Ze is me tegemoetgekomen om de laatste kilometers samen op te lopen. We kletsen en als we via Driemond Weesp binnenlopen voel ik weer mijn blaas. Pas bij haar thuis ga ik naar het toilet, eindelijk. Daarna hebben we nog een leuke avond.

De volgende ochtend rond kwart voor negen verlaten we haar huis. Het is net een kwartiertje licht buiten. Maar echt licht is het niet, want er hangt een grote grijze wolk boven ons hoofd. We zijn Weesp nog niet uit of het begint te regenen. Wordt het zo’n dag?
Bij het ontbijt hebben we de route bestudeerd en we hebben besloten de lus bij het Naardermeer een andere keer te lopen. Dat is namelijk een behoorlijk nat en modderig pad. Als je daarna nog 30 km moet lopen in de regen, wordt het echt een beproeving. Een beetje afzien hoort erbij, maar je moet ook meebewegen met de omstandigheden. Niet te rigide zijn in het volgen van een plan.
Via de ‘s Gravelandseweg lopen we dus direct naar Fort Uitermeer. Het wolkendek breekt open, al voor het bereiken van het fort. We zien in de verte een prachtig rode gloed van de opkomende zon. Je voelt: de zon wilt zich laten zien, het komt goed vandaag.
Bij het uitlopen van de Ankeveense plassen breekt de zon goed door. We staan midden in een weiland en een vendel ganzen vliegt rondes om ons heen. Een ganzendans in het zonlicht. Zij zijn net zo blij als wij.
Hierna scheiden onze wegen. Ivana gaat terug naar Weesp, ik loop naar Kortenhoef. Na het dorp door te zijn gelopen, loop ik over de Kromme Rade, de grens tussen Holland en Utrecht. Het is een nat modderig pad waar het soms meer glibberen en glijden is dan wandelen. Het eerste bankje vol in de zon pik ik in om te picknicken. In een kwartier glibberen en glijden er aardig wat mensen en honden voorbij. Daarna volgt een minder modderig pad door de Loenderveensche plassen.
Tante Ria, waar ik vanavond zal logeren, komt me tegemoet. Ik stuur haar mijn locatie, maar als ik Loenen binnenloop heb ik haar nog niet gezien. Uiteindelijk ben ik eerder bij haar thuis dan zij. Ze liep aan de andere kant van de Vecht.
Na een heerlijke maaltijd en douche duik ik het logeerbed in. Ik slaap en droom over de mensen die mijn picknickbank passeerden. Ze staan in hun bemodderde schoeisel in een kring om me heen en komen op de tonen van Hitchcock’s Psycho (ja, dat fragment waarin de moordenaar de douchecabine nadert) steeds dichterbij. Overal mensen, ook in mijn dromen.

Na koffie, ontbijt en het maken van een lunchpakketje verlaten Ria en ik het huis. Ze loopt met me mee tot aan de pont bij Nieuwer ter Aar. Het is meteen een prachtige dag: blauwe lucht en zo goed als windstil. Zou ik dezelfde mazzel als mijn moeder hebben? Als zij wandelt, schijnt ook altijd de zon!
Er volgt een prachtige route met uitzicht op molens, kerktorens en fietsers in de verte. Ook moet ik nog een pontje over, ditmaal een die je zelf moet bedienen. Op de pont tref ik een andere langeafstandwandelaar. Met z’n tweeën draaien we ons in een paar omhalen naar de overkant. Op een smalle modderige dijk kletsen we wat over reeds gelopen routes. Het is gezellig en we hebben veel gemeen. Maar als we Kockengen binnenlopen, slaan de kerkklokken 12 uur en nemen we afscheid, want we lopen namelijk, allebei, liever alleen.
Ik heb het inmiddels zo warm dat ik jas en buff uitdoe. En ik ploeg nogmaals over een lang modderpad. Op een bankje in de zon drink ik mijn thee en eindelijk weet ik te genieten van de mensen die om me heen lekker in de weer zijn: al wandelend, fietsend of vissend.
Daarna loop ik via een slingerend jaagpad Woerden binnen. Mijn ouders lopen me tegemoet, want ze komen me oppikken. Zo hoeft de verwende prinses niet met de trein terug naar huis.

Wat heb ik dus een fantastisch weekend gehad! Ik heb gemazzeld met het weer, genoten van de routes. En ik ben vergezeld en verwend door mensen die me lief zijn.
Dank voor alle reacties en aangeboden logeerbedden. Als ik in de buurt ben, weet ik je te vinden!

Voor nu en voor iedereen:
blijf gezond, blijf bewegen, ga naar buiten en geniet!

Gelopen van het Floris V-pad: 74 km
Verwacht volgende maand: Woerden - Dordrecht

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel