Het is voltooid, ik heb de Kennedymars overleefd en ik heb er ook wel van genoten (op een bepaalde manier).

Bij een ondergaande zon in Almere loop ik naar het station om met de trein via Zwolle en Zutphen in een donker Klarenbeek aan te komen. Vanaf Zutphen zit het Arrivatreintje al vol met wandelaars en ik denk maar één ding: ik wil naar huis!

Bij het station van Klarenbeek staat er helaas geen legertruck van het lokale tuincentrum, maar een auto klaar om me naar het startpunt te brengen en ik prent mezelf in: er is geen weg meer terug, je hebt hiervoor getraind, dit ga je doen.

De chauffeur van mijn auto vertelt dat er meer aanmeldingen dan vorig jaar zijn en dat ze daarom iets extra’s bij de start hebben kunnen organiseren. Wat dat zou zijn, vertelt ze nog niet.

Om 21 uur meld ik me aan. Ik ontvang een controlekaart en een consumptiebon waar ik een bak koffie voor haal. In een nieuw ogende gymzaal zit ik met een smerige bak automatenkoffie toe te kijken hoe er steeds meer wandelaars arriveren en ik denk weer één ding: ik wil naar huis!

Ik zie twee oudere Kennedymarswandelaars die ik herken van 14 jaar geleden toen ik de Kennedymars van Hilversum liep. Het wordt me teveel en ik ga alvast naar buiten. Daar komt een meneer mij na een aantal minuten vragen van waar de wandelaars naar buiten zullen komen en ik word zenuwachtig: ‘Ehm, dat weet ik niet..’ Ik spoed me weer naar binnen. Daar staan alle wandelaars te luisteren naar de speech van de voorzitter en ik hoor daar de laatste woorden van: ‘Bij calamiteiten bel je het telefoonnummer dat vermeld staat op de routebeschrijving.’ Blinde paniek slaat toe: ik heb geen routebeschrijving ontvangen! Ik kijk bij de aanmeldtafels en zie niks, ik kijk naar andere wandelaars en ik zie niks. Er gaat een deur open en de meute vertrekt. Ik hobbel mee en besluit tijdens het lopen aan een andere wandelaar te vragen welke informatie ik gemist heb. Stom om de groep te verlaten op een mogelijk essentieel moment…stom, stom, stom!

Bij de start buiten wordt het me duidelijk. Er wordt vuurwerk afgestoken (het extraatje van de organisatie) waarna je door een haag van organisatoren loopt die elke wandelaar voorzien van…een routebeschrijving!
De kleur van het papier geeft aan welke kleur pijlen je moet volgen. De eerste lus volgen we de witte pijlen. Zo moeilijk is het allemaal niet.

De eerste kilometers wandel ik me weg van de drukte. Ik passeer de damesgroepjes die kletsen over alles waar dames over kunnen kletsen. Ik passeer een van de oude Kennedymarswandelaars die ik van 14 jaar terug herken. Hij liep destijds drie Kennedymarsen in een weekend. Nu is zijn baard en lange haar volledig grijs en hij loopt krom met kleine snelle passen. Maar hij loopt…nog steeds.

Ik passeer andere wandelaars totdat er wat ruimte tussen de wandelaars ontstaat en ik mijn eigen tempo kan lopen. En ik vind het wel prettig om wandelaars voor me te hebben, want het is pikkedonker en de pijlen zie je pas op het laatste moment. Met enkele wandelaars voor me kan ik hun lampjes volgen. Iedereen draagt een reflectievest en een lampje aan de arm of tas. Een stoet aan lampjes trekt door de nacht.

In de voorhoede is het de eerste uren muisstil. Mensen lopen uptempo, groeten elkaar bij het passeren met een knikje. Ik hoor mijn eigen voetstappen, het zwiepen van mijn paardenstaart op mijn schouders en de wind door de bomen. De eerste lus gaat geheel over asfalt, mijn tempo ligt hoog en ik raak snel in een meditatieve toestand. Geen Beatles, geen Doors, geen Stones in mijn hoofd. En ook geen enkele gedachte. Volledig leeg en kalm lijk ik te zweven door de nacht. Ik vind het heerlijk!

In Klein-Amsterdam kom ik bij de eerste rustpost aan. Alle rustposten worden verzorgd door families die daarvoor hun stal of schuur open stellen. Eten en drinken staat onbeperkt voor je klaar en … dixies.
Ik moet naar het toilet, maar zie twee mannen uit de dixies komen. Ik besluit mijn plas op te houden tot het 20 km punt (wat de startlokatie is).

Na 14 km, bij de eerste controlepost, ontstaat er wat verwarring. Voor mij meldt wandelaar nummer 8099 zich en ik, wandelaar nummer 8019, meld me bij de dame ernaast. Zij herhaalt mijn nummer, hij zegt: ‘Nee, 8099.’ En ik zeg: ‘En 8019!’ We lachen om de toevalligheid en vervolgen onze weg. Nummer 8099 vertelt dat hij de oudste deelnemer is vandaag. Hij is 80 en dit is zijn 165ste (!!!) Kennedymars. Hij blijft kletsen over alle wandelevenementen die hij gelopen heeft en ik mis mijn meditatieve toestand. Ook loopt ie bij elke flauwe bocht naar links tegen me aan. Bij de derde keer zegt ie: ‘Doe ik het nu alweer?!’
Omdat ie 80 jaar is duw ik hem niet in de sloot. Gelukkig raak ik hem bij de volgende rustpost kwijt. Ik loop weer wat kilometers alleen en dat vind ik heerlijk!

In de tweede lus ontmoet ik een meneer die hinnikt als een paard om alles wat ik zeg (en zo grappig ben ik niet). Ik besluit al vrij snel te zwijgen. Hij loopt kilometers zwijgend met me mee, maar heeft wel de onhebbelijke gewoonte om elke twee minuten zijn neus flink op te halen. Het lukt me niet dat geluid te negeren en bij een volgende post weet ik hem kwijt te raken ;).

Inmiddels regent het een beetje. Niet extreem hard, maar mijn donzen vest houdt het niet volledig droog. Even heb ik het wat fris, maar als de bui stopt, droogt het vest snel door de wind. Mijn regenjas ligt in de tas bij de startlokatie. Ik overleef het wel zonder.

De route van de tweede lus is minder mooi dan de eerste. Bij de snelweg moeten we 3 km omlopen vanwege wegwerkzaamheden en daar raak ik even de weg kwijt. Ik zie voor me geen wandelaars meer, er zijn grote gaten tussen de wandelaars ontstaan. Ik besluit terug te lopen naar de laatste markering om te checken of ik daarbij een pijl over het hoofd heb gezien. Aldaar komt een andere wandelaar me tegemoet en hij is ervan overtuigd: die kant moeten we op. Ik volg hem, maar al snel merk ik dat ie harder loopt dan ik. Ik probeer hem in ieder geval in het vizier te houden.

We lopen over een industrieterrein bij Apeldoorn-Zuid. Een Oost-Europees ogende man op slippers met een hoodie en plastic tas over zijn schouder loopt me tegemoet. Ik groet hem kort, maar hij spuugt naar mijn voeten. Ik weet niet of hij me geraakt heeft, ik ben verbouwereerd. Op mijn ronde Nederland of op mijn weg naar Rome, op alle kilometers die ik maakte, zó ben ik nog nooit ‘begroet’. Ik loop snel door, zo snel mogelijk dit vreselijke industrieterrein af.

Om 4.34 uur heb ik er de helft opzitten. Ik ben terug op de startlokatie en ontbijt met kippensoep, een bolletje met kaas, een bolletje met salami en een beker karnemelk. In de kantine zie ik enkele wandelaars voorovergebogen op een tafel slapen. Ik voel me ineens ook heel erg moe. Niet aan toegeven: doorgaan.

Zodra ik aan de derde lus begin, iets voor vijven, beginnen de vogels te fluiten. De derde lus gaat deels over onverharde paden. De klompenpaden over boerenland zijn drassig en glad. Het is erg opletten, zo in het donker. Enkele snellere wandelaars komen tot tweemaal toe bij een kruising teruggelopen: markering gemist of verkeerd geïnterpreteerd. Ik profiteer ervan, want door hun vergissing loop ik in een keer goed!

Verderop lopen we weer verhard en nader ik een t-splitsing. Ik zie de meneer van de hinniklach en neusophaal linksaf slaan en de meneer van de snelle pas die me de juiste richting inhielp, rechtsaf gaan. Beiden komen teruglopen als ik ter hoogte van de t-splitsing ben. ‘Zijn jullie de weg kwijt?’ vraag ik. Ze wijzen me op een witte plastic sliert die aan een paal precies op de splitsing hangt. ‘Hier moet een pijl hangen. Betekent deze sliert dat we naar links of naar rechts moeten?’ zegt een van hen. Ik pak de routebeschrijving erbij. De hinnikende neusophaler hinnikt: ‘Die van mij is helemaal doorweekt door de regen.’ We moeten linksaf en al gauw lopen we ieder weer ons eigen tempo.

Bij rustposten of twijfelgevallen bij kruisingen kom je elkaar tegen, maak je een kort praatje, help je elkaar en ga je weer door in je eigen tred. De meditatieve toestand die ik in de eerste kilometers ervoer, bereik ik niet meer. Ik ben in gevecht met de slaap. Om wakker te blijven draai ik regelmatig mijn gezicht in de wind zodat die mijn oogleden open kan blazen.

Nog voor het licht is, bij een rustpost op 46 km, staan bekers gele vla voor de wandelaar klaar. Het is hemels lekker! De dame achter de tafel is de vriendelijkst lachende engel die ik ooit in mijn leven heb gezien! Ik dank haar voor de goddelijke gele vla en loop het ochtendgloren met een glimlach op het gezicht tegemoet. Ik ben op de terugweg!

Vlak voor de laatste lus raak ik aan de praat met een meneer die net als zovelen hier fanatiek Kennedymarswandelaar is. Ik heb geen zin meer in praatjes maar het houdt me wakker dus vooruit: ik luister. Toch zorg ik ervoor dat ik hem kwijtraak bij de volgende rustpost. Ik moet de slaap overwinnen, ik moet dit zelf doen.

De laatste lus van 20 km gaat bijna volledig over drassige modderige paden. Door mooie bossen, over klompenpaden en dijken. Het is glibberen en glijden, ik zie enkele wandelaars vallen. Ook moeten we hekken overklimmen. Mijn dijbenen zijn inmiddels zo verzuurd dat ik mijn benen amper omhoog krijg. Elke stap doet pijn. Ik probeer op mijn houding te letten en te glimlachen zodat mijn kaken niet verkrampen.

Inmiddels lopen er op de route ook dagwandelaars. Zij lopen een of twee lussen, dragen een dagrugzak en zijn nog kwiek. Enkelen spreken me aan en ik zeg wel iets terug, maar door de vermoeidheid heb ik nu geen idee meer wat ik heb uitgekraamd.

Bij een van de laatste rustposten kan ik met een verkregen consumptiebon een broodje hamburger krijgen. Ik eet het staande op. Ik ben bang dat ik niet meer overeind kom als ik ga zitten. Er zijn veel wandelaars op de rustpost omdat je deze post twee keer passeert. Tussen de kwieke dagwandelaars voel ik me een alien. Ik wil zo snel mogelijk weg.

In de laatste kilometers kom ik de snelle meneer die me de goede richting ophielp weer tegen. We zeggen tegelijk tegen elkaar: ‘Ik ben die blubberpaden nu wel zat!’ Helaas volgt er hierna nog wat blub, maar we bijten ons erdoorheen. Ik weet dat er bij de finish op me gewacht wordt, dat houdt me op de been.

Als ik de finish nader, corrigeer ik mijn houding. Ik rek me op, schouders naar achteren, borst vooruit, mondhoeken omhoog. Ik zie vanaf de laatste 50 meter bij de finish mijn ouders en een groepje vrienden zwaaien. Ik slik, want ik had niet zo’n groep verwacht en ik wil geen traantje laten, ik lach en zwaai terug. Ik ben trots en blij dat ik er ben!

Ik haal mijn medaille en oorkonde op en drink een biertje met mijn ontvangstcomité, in de kantine waar ik een aantal uur daarvoor zat te ontbijten tussen over tafels hangende slapende wandelaars.

Het was een groots avontuur en nu bevind ik mij op een nieuwe t-splitsing: wil ik vijf Kennedymarsen voltooien of moet ik geen Kennedymarswalker willen worden?

Ik heb gezien dat je er een beetje leip van kunt worden. Verslaafd, verkrampt en kromgegroeid. Zo heb ik ze gezien en dat bleek uit hun verhalen. Maar het is ook, op een bepaalde manier, kicken en hartverwarmend en gezellig en wat kan gele vla hemels lekker zijn!

Ik hoop snel te herstellen van mijn stijve dijbeenspieren en dan zie ik het de komende maanden wel. Wat zouden jullie doen? Heeft een van jullie een routebeschrijving om me de weg te wijzen?

—
Voor de cijfernerds:

Start: 22.00 uur
1e lus voltooid om: 1.25 uur
2e lus voltooid om: 4.34 uur
3e lus voltooid om: 8.39 uur
Aankomst: 12.28 uur

Totaal bewogen tijd: 13.21 uur
Totaal verstreken tijd: 14.28 uur

Gemiddelde snelheid: 6,3 km/uur

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel