Wat een week! De tijd gaat zo snel en ik maak zoveel mee, ik heb amper gelegenheid om het op te schrijven. Maar ik zal het proberen samen te vatten.

In Fiorenzuola d’Arda slaap ik in een hotel. Ik heb last van het maandabonnement op het vrouw zijn en wil even geen mensen om me heen. Ik slaap vroeg en zie weinig van het stadje. De dag erna loop ik het vlakke land met pomodorivelden uit. Het landschap begint te glooien. De prachtige uitzichten en de klimmetjes doen me goed. Het is eindelijk wat anders, na weet niet hoe lang door vlak land gebanjerd te hebben.

In de ochtend bel ik een hostel in Costamezzana, maar het antwoord is een waterval aan woorden waar ik niet uitkom. Ik stuur een whatsapp-bericht naar een andere in dat dorp. Als dat niet lukt, zal ik in Fidenza wat moeten zoeken en dat vind ik eigenlijk te vroeg op de route.

Binnen een half uur heb ik de bevestiging dus in Fidenza bezoek ik op mijn gemak de kerk van San Donnino. Hij werd heilig verklaard nadat zijn hoofd was afgehakt en hij het had opgeraapt. Hij is er een stukje mee gaan lopen en is toen toch en alsnog ingestort. Ter plekke hebben ze de kerk gebouwd en zijn restanten kun je er bewonderen en aanbidden.

Na een goede lunch loop ik door naar Costamezzana en de laatste kilometers klim ik omhoog het dorp met vele gekleurde huizen in. Het pelgrimshuis staat naast de kerk en ik ontmoet er een Nederlandse die vandaag in Fidenza gestart is met een tocht naar Lucca. ‘s Avonds eten we een pelgrimsmenu in het lokale restaurant. Alessandro, een jonge pelgrim uit Noord-Italië die later arriveerde, sluit bij ons aan.

Als de volgende dag blijkt dat er nauwelijks overnachtingsadressen zijn op beloopbare afstand, zoek ik via een groot platform iets voor drie personen. We vinden een driepersoonskamer in een huis met een zwembad, gewoon op de route! Als we de kosten delen, is het maar ietsje duurder dan een gemiddeld pelgrimshuis. We boeken en gaan lopen, maar lopen in ons eigen tempo. Daardoor loop ik in de ochtend met Alessandro en in de middag met Hannah.
We arriveren gezamenlijk bij het huis bovenop een heuvel. We hebben een hele etage voor onszelf en er loopt een zwarte kitten rond die meteen komt kroelen. Dit is een paradijs op aarde!

De volgende dag lopen we weer in eigen tempo naar Cassio. Daar delen we een kamer met een meneer die vanuit Turijn met een ezel naar Rome loopt. Hij loopt 10 à 15 km per dag, vertrekt heel vroeg en neemt de tijd. ‘Je moet veel geduld hebben,’ vertelt hij. ‘De ezel eet continu en als ie een vlinder of een kat ziet, blijft ie lang staan.’

We ontmoeten in het hostel ook twee jongemannen uit Rome die een stuk richting het noorden lopen, twee Spanjaarden en een Duitse jongen. Met dit groepje eten we wat in een van de twee restaurants die het dorp rijk is. Het is een gezellige bende, maar de volgende dag gaan we met zijn drieën door. We geven elkaar de ruimte tijdens het lopen, helpen elkaar en delen ons eten en drinken indien nodig. Hannah en ik zoeken de goede overnachtingsadressen en onze Italiaan mag het telefoontje plegen om te reserveren.

Ondertussen gaat mijn Italiaans elke dag in sprongen vooruit want Alessandro leert me veel. Alleen het verstaan blijft lastig omdat velen zo extreem snel praten en veel woorden gebruiken om iets simpels te zeggen. Gelukkig gebruiken Italianen ook veel handgebaren waardoor ik de strekking er in een gesprek wel uit kan halen. De telefoongesprekken laat ik aan Alessandro over.

Na het verblijf in Cassio, met de ezel en alle andere pelgrims, lopen we met zijn drieën verder richting de top van de Apennijnen: de Passo della Cisa. Als we die gepasseerd zijn, bereiken we Toscane. We hebben echter een hostel gereserveerd die twee kilometer voor de top ligt. Toscane is dus voor morgen, denken we. Want als we rond 13 uur aankomen bij het hostel, barsten we alledrie nog van de energie en we kunnen pas om 17 uur inchecken. We besluiten ter plekke af te bellen en verder te lopen naar het gehucht Groppodalosio. Het blijkt een pittige afdaling van ruim 10 kilometer en we doen er vier uur over. Maar de beloning is daar: we treffen een pelgrimshuis gerund door voormalige pelgrims. Alles is aanwezig wat een pelgrim nodig heeft. Vanuit onze kamer kijken we uit op een brug uit de Middeleeuwen en er lopen drie schatten van katten rond. Het diner bestaat uit een pasta met lokale en verse producten en na een toetje, krijgen we nog een zelfgemaakt digestief met kruiden die geplukt zijn bij de Passo della Cisa.

Aan tafel zitten we met een stel uit Australië die ons voor morgen waarschuwt: bijna alle accommodaties zijn vol. Alleen toeristische, onbetaalbare verblijven zijn nog beschikbaar. Voordat we het bed induiken bespreken we hoe we dat gaan oplossen. En omdat het altijd anders kan lopen dan bedacht of gepland, vertel ik dat een volgende keer.

Rome is nog zo’n 23 dagen lopen. Het einde komt dichterbij. Ik geniet daarom nog meer van elk moment, elk uitzicht en elke ontmoeting. Italië is prachtig en wordt almaar mooier! Ik ben benieuwd wat er nog komen gaat.

—
Dag 68 Fiorenzuola d’Arda 29 km
Dag 69 Costamezzana 29 km
Dag 70 Fornovo di Taro 26 km
Dag 71 Cassio 19 km
Dag 72 Groppodalosio 31 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel