Sint Kruis lijkt alweer een eeuwigheid geleden. De tijd gaat zo snel!

Om jullie een ellenlang verslag te besparen, zal ik keuzes moeten maken. Iets waar ik niet zo goed in ben.

Ik kan het bijvoorbeeld hebben over mijn nacht in een spookpension in Terneuzen. Het piepte en kraakte en was zo goed als verlaten, maar ik heb prima geslapen, dus houd ik het bij dit kort resumé.

De volgende ochtend moest ik met een bus door de Westerscheldetunnel. Bus en trein wil ik vermijden, maar te voet mag je die tunnel niet door. Nood breekt wet.
Aan de andere kant van de tunnel begon mijn wandeling naar Kruiningen (gemeente Reimerswaal). De laatste kilometers gingen over de dijk aan de Westerschelde en ik had prachtig zicht op lichte lucht aan mijn rechterhand en pikzwarte lucht aan mijn linkerhand. Kilometerslang leek ik op de scheidslijn tussen zon en onweer te lopen, totdat de wind me inhaalde en ik in de laatste 2 kilometer een bui op mijn hoofd kreeg. Ik vond het de moeite niet om mijn regenjas uit mijn tas te vissen (dat ding ligt ergens onderin), dus ik kwam een beetje natgeregend aan op een troosteloze natte camping waar een ouder stel op kleine klapstoeltjes bij een tuinhuis zat te schuilen. Bij gebrek aan campingbeheer raakte ik met hen aan de praat en wat bleek: zij fietsen op een tandem een rondje Nederland en zijn net als ik op 6 juli vertrokken. Vroeger hadden ze veel bergwandelingen (van hut naar hut met stijgijzers ed) gedaan, maar dat ging niet meer want hij lijdt aan PHPD. ‘Wat?’ vraag ik voor jullie. ‘Pijntje Hier Pijntje Daar’.
Ze zijn beide 70 jaar oud, maar kruipen toch na x kms fietsen in een koepeltentje. Respect hoor!
Ik bel de campingbeheerder, zet na de bui mijn tent op en de zon schijnt alweer als ik naar de supermarkt ga. Ik loop Kruiningen in en bedenk me ineens dat iemand uit mijn familie hier vandaan kwam. Was mijn opa hier niet geboren? Ik app mijn vader, blijkt het zijn oma te zijn geweest. De oma met de Zeeuwse klederdracht. Op één van mijn babyfoto’s heeft ze me vast. Zij was toen 97 jaar oud.
Als ik de volgende dag door Kruiningen loop, bedenk ik me dat ze weinig zou herkennen als zij nu hier zou kunnen lopen. Het is veelal nieuwbouw hier. Al kom ik ook langs ‘De oude molen’ die er in haar tijd al stond.
Van Kruiningen loopt de route met een slinger naar Krabbendijke, het dorp waar mijn opa wel geboren is.
Ook dit dorp is zo te zien behoorlijk gemoderniseerd. Ik lunch er uitgebreid en ik doe mijn boodschappen voordat ik via de dijk aan de Oosterschelde verlaten gebied inga. Vanaf de dijk zie je enkele restanten van Het Verdronken Land van Zuid-Beveland. 18 dorpen en de stad Reimerswaal verdwenen in zee bij de Sint-Felixvloed in 1530.
Een voorvader van mij kwam uit het oude Krabbendijke, dat dus ingenomen is door de zee. Grappig dat ik juist geboren ben en woon op land dat terug is gewonnen van de zee.
Terwijl ik me dit realiseer, fladderen er tientallen koolwitjes om me heen. Ze zwaaien me uit, want dit zijn mijn laatste kilometers door Zeeland.

Ik overnacht op een mini-camping in Rilland, dat nog net in Zeeland ligt, maar ik hoef morgen maar een klein stukje of ik zal in Noord-Brabant zijn. Op de camping op het terras wordt gesproken over de helicopters die met camera’s overvliegen. Ze controleren hier de maïsvelden omdat er vaak tussen het maïs hennep wordt geteeld.
Het is een prima camping waar mijn buurman Wim mij warm onthaalt. Ik krijg direct een stoel met tafeltje te leen. Hij en zijn vrouw zijn die avond bij vrienden eten, dus ‘gebruik die stoel maar meid’.
Vanochtend kwam Wim in zijn badjas uit zijn caravan toen ik mijn rugzak aan het inpakken was: ‘Kopje koffie voor vertrek?’
Zo vertrok ik alsnog een half uur later dan gepland, maar wat maakt het uit? Go with the flow. En ik kwam ook nog bijtijds aan op het natuurkampeerterrein in de Wouwse Plantage. Ik had een duik kunnen nemen in het vennetje, maar het stikte er van de gillende kinderen. Ben lekker wezen douchen en ga zo eten in België bij Herberg Quarantaine (geen grap). Het is hier 800 meter vandaan, dus ik moet me nu nog haasten ook en mijn mondkapje niet vergeten!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel