Wat me bij mijn eerste Kennedymars dit jaar een beetje tegenstond: het herkennen van de deelnemers, begin ik nu te waarderen.
Als ik om 19 uur op het Kerkplein in Zeewolde klaarsta voor de start, zie ik een paar bekende koppen. Het is nog net niet zo dat we elkaar groeten, maar ik voel me inmiddels een beetje thuis bij dit aparte volkje doorstappers.

Na een speech van de burgemeester klinken de kerkklokken en wordt er een muziekje ingezet. We mogen vertrekken. 800 meter later, nog voor het uitlopen van de bebouwde kom, spreekt een jonge vrouw mij aan: ‘Wat een fantastisch weer hebben we hè?!’ Het is natuurlijk onwijs Nederlands en enorm cliché om over het weer een gesprek te openen, maar het is wel het begin van onze 70 km gezamenlijke wandeling!

En het is een prachtige avond en nacht! We zien de zon ondergaan, we zien een grote heldere maan, de temperatuur is aangenaam en we zien sterren en windmolens. Heel veel windmolens. We kletsen over het leven en dat gaat ons goed af want we blijken uit hetzelfde bouwjaar. Ook hebben we veel dezelfde wandelevenementen en -trails gelopen.
Soms haakt er een andere deelnemer aan bij ons gesprek en op een gegeven moment lopen we in een groepje van vier. De versnelling gaat omhoog. In een tempo van 6,5 à 7 km per uur marcheren we naar de volgende rustpost. De kilometers vliegen onder onze voeten voorbij.

Elke 7 km bereiken we een post. De meesten in een boerenstal. Er staat fruit, brood, koffie, bouillon, snoep en ontbijtkoek voor je klaar. De vrijwilligers zijn mega lief en enthousiast en geïnteresseerd en omdat we in de voorhoede lopen, zijn de toiletten en helaas soms ook dixies, nog relatief schoon.

We hebben het zo gezellig dat zij mij meermaals probeert te overtuigen om toch ook de 110 km te lopen, net als zij. En na drie keer vragen, overweeg ik het een moment. Maar ik herinner me 2010 nog wel. Toen heb ik de laatste 30 km op mijn voorvoeten gelopen door vocht onder mijn hielen. En daarna kroop ik drie dagen naar het toilet omdat ik niet meer op mijn voeten kon staan. Bovendien wil ik een stempel in mijn Kennedy Walker stempelboekje en voor 110 km en meer, schijnt een ander boekje te bestaan (o jee 🫤).

Dus op het 70 km-punt scheiden onze wegen. We wisselen telefoonnummers uit om elkaar te appen als we finishen.

Tijdens de laatste 10 km alleen, schijnt de inmiddels weer opgekomen zon me tegemoet. Ik heb nog energie, ik voel me goed. Bij de laatste rustpost voor de finish moet ik rustig aan doen. Omdat ik zo snel gelopen heb, zal mijn aankomstcomité er anders niet op tijd kunnen zijn. Ik kom binnen en de vrijwilligers roepen me tegemoet: ‘Je bent de eerste vrouw’ en vervolgens ‘Wat zie je er nog fit uit!’. Ik lach, want precies deze twee uitspraken hoorde ik al bij de vier voorgaande rustposten.

Na de laatste kilometers zigzaggend door Zeewolde staat bij de finish mijn aankomstcomité klaar. Maar ik moet als de wiedeweerga naar het toilet. Ik meld me gelijk af en bedank de organisatie voor het fantastisch verzorgde evenement. Ik ben de eerste vrouw op de Kennedymars geworden.

Trots en voldaan ga ik naar huis en na wat uurtjes rust ontvang ik een appje van mijn wandelmaatje. Zij is de eerste vrouw op de 110 km. Buiten dat, hebben we enorm veel lol gehad en zijn we dankbaar voor elkaars gezelschap.

Het was, kortom, een toptijd in de Flevopolder!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel