In Garderen slaap ik goed en ‘s ochtends constateer ik dat de blaar bijna volledig is opgelost. Ik bekijk de route aandachtig. Kan ik het ergens inkorten of afhaken als het niet meer gaat?
De etappe van het Veluwe Zwerfpad gaat naar Hoenderloo, zo’n 28 km. Ik kan ter hoogte van de A1 besluiten richting Assel te gaan, waardoor ik de route flink inkort. Met die wetenschap en twee paracetamol bij mijn ontbijt vervolg ik mijn tocht.
Eenmaal bij de A1 is de keuze snel gemaakt. Het is mooi weer, ik loop redelijk en aan de andere kant van de A1 ligt het Kootwijkerzand. Ik ga ervoor!
Kootwijkerzand is één grote zandbak met hier en daar wat struiken. De routemarkering raak ik vrij snel kwijt. Ik loop door het mulle zand, de zon schijnt vol op mijn bol en ik heb nog drie slokken water. Onder invloed van paracetamol en de warmte waan ik me in een woestijn. Even denk ik iets vreemds in een fata morgana te zien, maar het blijkt Radio Kootwijk te zijn. Bij de vijver aan de voorzijde van het gebouw plof ik neer. Ik trek mijn schoenen uit. Ik heb geen last van de blaar, maar van mijn linker kleine teen. Door het ploegen in het mulle zand is ie in de verdrukking gekomen. Aan de buitenkant zie ik niks, maar wat doet ie pijn! Bij gebrek aan vette watten wikkel ik hem in een toiletpapiertje. Kusje erop!
Ik ga liggen op een betonnen rand. Niet in slaap vallen nu. Niet zo in de volle zon. Ik eet en neem een tweede dosis pijnstilling met mijn laatste slokken water. Daarna krabbel ik op en loop de laatste 10 km over de Hoog Buurlosche heide en door het Hoenderlose Bosch. Het is prachtig en ik space!
Bij aankomst in Hoenderloo stop ik bij de eerste horecagelegenheid. Ik vul mijn flessen water en bestel een biertje. De laatste kilometers heeft de gedachte aan een koud biertje me op de been gehouden. Of het verstandig is na de doping? Denk het niet. Maar ik moet nog een camping vinden, dus ik vind dat ik er eentje mag. Helaas valt het vinden van een camping vies tegen.
De eerste camping bevindt zich in het park van De Hoge Veluwe. Naast de overnachting betaal je 11 euro voor entree. Ik wil alleen maar slapen en ga het park verder niet bezoeken dus ik pas. Ik weet dat er bij Hoenderloo zat campings zijn. De tweede camping die ik op het oog heb, is een boerencamping, maar ik loop er blijkbaar omheen of de camping is opgeheven: ik vind hem niet.
Dan maar de volgende. Een heuvel op, langs een drukke weg. Als ik er eindelijk ben, zegt de eigenaar dat hij geen trekkersplaatsen heeft en hij verwijst me naar een volgende camping, een kilometer verderop. Ik ben geneigd in zijn gezicht te schreeuwen dat ik vorig jaar tijdens mijn tocht door Nederland nog nooit ergens geweigerd ben. Maar ik draai me zonder gedag te zeggen om en loop weg, op naar die camping dan maar.
Google zegt dat het 600 meter is. Ik juich intern om de 400 meter ‘winst’. Maar bij aankomst huilt mijn hart alweer: het blijkt een vreselijke familiecamping te zijn. Bij de receptie laat de eigenaar me weten dat ie over een kwartier komt om me in te schrijven: hij staat nu te frituren. Een ouder stel biedt me een zitplaats op een bankje aan. Ik ben moe en leeg. Kinderen met overgewicht rennen en springen om me heen. Hun ouders staan in de rij voor de frituur. Ik heb zo geen zin in patat! De kleindochter van het oudere stel begint tegen me aan te babbelen. Ik schat dat ze een jaar of zeven is? Door haar contact raak ik aan de praat met opa en oma en als ik aangeef dat ik geen zin heb in frituur raden ze mij de brasserie bij Landal aan. ‘Het is hier om de hoek.’
Nadat de administratie is gedaan en de tent staat, reserveer ik een tafel. Ik kan nog snel een douche pakken. Een kwartier voor sluiting van de keuken eet ik biefstuk met gegrilde groenten. Inclusief de zoektocht naar een camping heb ik zo’n 33 km gelopen. Ik ben diep gegaan.
Gelukkig hoef ik morgen nog maar 20 kilometer naar Apeldoorn, dus ik kan rustig aan doen en mogelijk uitslapen. Wat een fijn vooruitzicht!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel