Na minicamping De oude tramhalte liep ik rustig naar mijn hotel in Reusel. De warmte, dag zoveel, begon zijn tol te eisen. Een vermoeidheid in het lijf van heb ik jou daar. Bij aankomst in het hotel vroeg de receptioniste of ik een tafel voor het diner wilde reserveren. ‘Weet ik niet’, kon ik nog uitbrengen. ‘Wilt u gebruik maken van het ontbijt?’ ‘Weet ik niet, ik moet eerst douchen, dan kan ik weer denken.’
Na de douche heb ik een tafel geregeld en na het eten en een goede nacht slaap, hoefde ik die maandag slechts 5 km naar het centrum van Reusel te hobbelen. Aldaar heb ik op een bankje in de schaduw een paar uur gewacht op Paul. Af en toe doezelde ik wat weg. Ik zal wel op een zwerver hebben geleken.

Toen Paul aankwam, zat ik net op een terras, want ik moest naar een toilet en de bibliotheek in Reusel ging pas om 14 uur open (ik denk al als een zwerver 😉).
Wat was ik ontzettend blij om Paul te zien! Samen gingen we naar tante Monique en oom Frans die ons een warm welkom gaven. We zijn er twee nachten gebleven en we zijn goed verwend. Woensdag heeft Frans ons naar de Bever in Eindhoven gereden zodat ik een nieuwe broek kon kopen. Ik had een broek die van mijn kont af begon te zakken al aan mijn ouders meegegeven in Sint-Kruis. De enige broek die ik nog had, slijt hard en begint ook al los te zitten. Ik heb in Best op de weegschaal gestaan en ik ben 3 kilo kwijt, dus het valt me nog mee.

De pauze in Best was precies wat ik nodig had: gezelligheid, lekker eten, een goed bed en alles gewassen. Na die hete dagen meurde alles enorm, dus alles fris geurend is een verademing. Wel haalde de break me uit mijn ritme en toen Paul me donderdagochtend weer afzette in Reusel moest de knop weer om. Ik wilde op mijn andere schoenen (hoge bergschoenen) rustig aan beginnen, maar de spieren waren opgeladen en ik liep als een tierelier. De 25 km liep ik in een kleine 5 uur weg en dat is met name door de hitte en op andere schoenen een beetje snel. Maar het voordeel was dat mijn tent stond voordat de flinke bui overkwam. Ik heb in mijn tentje gelegen tot de bui voorbij was. Daarna was de temperatuur een stuk aangenamer en de lucht prachtig, dus ik heb kort van de avond kunnen genieten. Ik ging redelijk vroeg naar bed, want de volgende dag wilde ik 34 km lopen. Ik vertrok nog voor de komst van de bakker. Ik zat goed in mijn voorraad, dus hup in de benen! Maar de benen wilden niet. Ik zag het na enkele kilometers al aan mijn kilometertijden. Veel lager dan anders, terwijl ik voor mijn gevoel in een goed tempo zat. Ik houd een loopschema aan: een uur lopen, kwartier pauze, etc. Met de hitte verleng ik de pauzes soms naar 20 minuten. Ik drink, eet en doe wat rek- en strekoefeningen, maar vandaag knap ik er niet van op. Ik loop als een krant. Na 20 km kom ik op een camping met struisvogels, ezels en alpaca’s en ik vind het mooi geweest. Morgen weer een dag.

Bij de dierenrijke camping is een boerenterras waar ik een cola bestel terwijl de campingbeheerder wordt geroepen. Er komt een man naar me toe die zegt van de camping te zijn en voor €12,50 kan ik een nacht blijven. Ik vraag of ik dat tezamen met mijn cola en nog wat boodschapjes uit de bijbehorende winkel kan afrekenen en dat is akkoord. Maar als ik wil afrekenen, zegt de jongen van het boerenterras dat hij niet van de camping is. En die ene meneer is foetsie. Ik zet mijn tent op, douche en loop naar de receptie, maar alles is dicht en er is niemand te bekennen. Er zitten enkel wat struisvogels te chillen in het gras.
Ik besluit te gaan chillen bij mijn tent en ik zie het wel.

Later op de avond als ik mijn prakkie voer aan het opwarmen ben, komt er een Engelsman in een badass grote camper aangereden. Hij vraagt aan mijn overbuurvrouw waar en hoe hij de campingbeheerder kan bereiken. Zij blijkt een 06-nummer te hebben en belt hem op. ‘Er staat hier een Engelsman met een camper die een nacht wilt blijven. Kan ik hem naast het meisje met het tentje zetten?’ Er ontstaat wat verwarring in het gesprek, maar omdat ik ook maar een kant hoor, kan ik het niet plaatsen. De Engelsman wordt in ieder geval naast me gezet en de campingbeheerder komt na achten langs.
Als de buurvrouw opgehangen heeft, vraagt ze of ik iemand gesproken heb. Ik zeg: ‘Ja, ik heb vanmiddag iemand gesproken, maar het was nogal vaag.’ Ze zegt: ‘Het is zeker nogal vaag hier, maar zo komt het allemaal goed.’

En inderdaad, als ik mijn prak achter de kiezen heb, komt er een meneer aan die direct op de Engelsman afgaat. Het is een andere meneer dan vanmiddag dus nu ben ik in verwarring. Deze campingbeheerder gaat meteen in steenkolen-Engels alle bezienswaardigheden in de omgeving opsommen aan de Engelsman en zijn veel jonger ogende vrouw. Als ik na een uur langsloop om mijn afwasje te gaan doen, zie ik haar rollen met haar ogen, want meneer campingbeheer is nog steeds trots met zijn monoloog over de ‘beautiful church of Riethoven’ bezig. Als ik terugkom, kletst ie nog steeds en ik kruip in mijn tent. Blijk ik naast de jeu-de-boulesbaan te liggen (er zit een heg tussen). Op de baan zijn twee dames al kwebbelend ballen aan het gooien. ‘Jij ligt hoor. Jij ligt.’ Ik wil zeggen dat ik lig, maar houd mijn bek. Ik zal zo wel in slaap vallen. Blijkbaar komt dan de meneer van vanmiddag bij hen staan die zijn verhaal doet over de camping. Het is een heuse soap, want er is van alles gaande in het campingbeheer. Ik snap er steeds minder van en val in slaap.

‘s Ochtendsvroeg loop ik het terrein af in dikke mist en zonder te betalen. Ik voel me schuldig en het zal slecht voor mijn karma zijn, maar het is niet anders. Ik kan het nog overmaken.

De kilometers die ik gisteren achterwege heb gelaten, zijn prachtige kilometers waar ik erg van kan genieten deze mistige morgen. Ik loop langs Center Parcs De Kempervennen, door natuurgebied De Malpie en dan door de Belgische Kempen. Aan het eind van de etappe kom ik door het Belgische Hamont, maar supermarkt en winkels zijn dicht: het is deze zaterdag een christelijke feestdag bij onze zuiderburen. (Karma is a bitch!)

Dan maar doorlopen naar de camping, welke in het Nederlandse Budel-Schoot ligt.
Als ik daar aankom, hangt er een bordje ‘gesloten’, maar wel met een telefoonnummer erbij. Eerst krijg ik twee keer geen bereik (Karma), maar dan besef ik dat ik nog op het Belgische telefoonnetwerk zit. Ik krijg de derde poging een vrouw aan de telefoon die zegt ‘wegens omstandigheden’ gesloten te zijn. (Zucht..karma) Ze hoort mijn zucht, denk ik, want ze vraagt of ik op de fiets ben. Ik vertel dat ik te voet ben. Ik hoor haar overleggen met haar man en ik mag een nacht blijven. Over een half uur zullen ze thuis zijn. In de tussentijd ontdek ik dat het dorp Budel-Schoot een supermarkt heeft 💃💃💃. Dus ik daarnaartoe. Staat er een lange rij, omdat die christelijke Belgen toch allemaal boodschappen willen doen op zaterdag. Maar goed, ik maak me niet druk. Mijn karma is gekeerd want ik heb een overnachting!
Terug van de supermarkt naar de camping word ik door een meneer aangesproken vanaf een terras. ‘Loopt het lekker met die stokken?’ En zo raak ik aan de praat en biedt hij me een biertje aan. ‘Nou vooruit, een kleintje dan, ik heb maar 10 minuten’. De kastelein komt er ook bij, met het Eindhovens Dagblad waarin een artikel staat over hem en de kroeg die hij al 33 jaar runt. Het is reuze gezellig, al vinden de heren dat ik niet alleen moet lopen. ‘Dan heb je niemand om mee te praten.’ Ik zeg dat ik toch met hen zit te praten en dat ik overal mensen ontmoet.
Na het ene biertje ga ik naar de camping waar ik twee bange mensen tref. Ze hebben de camping gesloten omdat mensen zich niet aan de 1,5 meter-regel hielden. Ik desinfecteer mijn handen en houd keurig afstand en zeg dat ik het zeer op prijs stel dat ik wel mag blijven. (Anders was ik welkom bij die man van het biertje, maar ik moet er niet aan denken!)

Inmiddels heb ik bij de snackbar friet en frikandel gehaald (omdat het zaterdag is, yeah) en zit ik op mijn privé minicamping tussen schildpadden, ganzen, duiven, kippen en eekhoorntjes. Het is mijn laatste nacht in Brabant. Het was een bloedhete week, maar de Brabantse bossen en de logeerpartij in Best hebben het wandelen mogelijk gemaakt. Ben benieuwd wat Limburg brengen zal.

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel