Het wordt elke dag zwaarder en zwaarder. De heimwee neemt toe, het lijf piept en kraakt. De batterij laadt niet meer volledig op.

Op zondag 20 augustus loop ik slechts 15 km naar San Gimignano, maar na 5 km ben ik al bekaf. De Italiaan uit Trentino die ik eerder ontmoette geeft me wat vitamines en magnesium. Bij het pelgrimshuis moet ik vanaf een uur of 12 tot 14.30 uur wachten voor de check-in. Ik heb de dag ervoor gebeld, maar ze doen niet aan reserveringen. Wie het eerst komt, heeft een bed. Ze hebben 10 bedden beschikbaar.

Eén van de vier vriendelijke Paolo’s die ik tot nu toe in Italië ontmoette, heb ik vanuit het hostel van gisteren naar deze verwezen. Als ik aankom, staat zijn backpack er al. Ik ga het stadje misschien later bekijken, ik wil eerst wat rust.

Er arriveert een jong Italiaans stel op de fiets en daarna de Fransman en de Zwitser die ik ook al eerder trof. Paolo is op tijd terug, want er komen nog vijf pelgrims aan. Wie goed kan tellen, weet dat er nu één pelgrim teveel is voor dit huis en dan ontstaat er chaos.

De Fransman en de Zwitser dringen voor bij de ingang en melden dat die vier andere Fransen bij hen horen. Ik protesteer. Ik was hier vandaag als tweede, ik zit hier al de halve dag in de tuin. Maar de gastvrouwen denken dat ik bij de Fransen hoor, omdat ik in het Frans protesteer. Ik roep de hulp van Paolo in en hij vertaalt mijn paniek. Ik moet tegen de vier Fransen zeggen dat ze naar een ander hostel moeten. Het wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen, ik krijg een dodelijke blik toegeworpen, maar ik voel me voor de bus gegooid door die Fransman met de Zwitser. Binnen vraag ik of ze echt bij elkaar horen. ‘Nee, we komen elkaar af en toe tegen onderweg,’ zegt de Fransman laconiek.

Ik pak mijn zondagsrust, bekijk kort het stadje dat krioelt van de toeristen en zorg dat ik om 19.15 uur terug ben voor het voetenwas ritueel en het diner.
Bij het ritueel wordt er voor mij in het Frans met Italiaans accent, in naam van Jezus Christus gebeden dat ik Rome gezond mag bereiken. Paolo die naast me zit, fluistert me in dat ik na afloop ‘amen’ moet zeggen. In de praktijk wordt er een scheutje water over mijn rechtervoet gegoten en dan kust een van de dames de voet met een handdoekje ertussen. De oude gek in Lucca deed dat zonder doekje te gebruiken.

Het diner is zeer uitgebreid. Des te zuidelijker ik kom, des te meer ik krijg. Pasta, bruschetta met pomodori, salade, brood, wijn, water, kaas, vijgen, meloen, ham, omelet met groenten, het houdt niet op. Na het diner bekijken we de zonsondergang vanaf het dakterras en dan is het bedtijd voor de pellegrini.

Ik vertrek vroeg na nog eens een gebed van de gastvrouwen te hebben aangehoord. Vlak voor Colle di Val d’Elsa tref ik Paolo weer. Hij loopt een paar kilometer met me op en we bespreken ons verblijf in dit hostel. Maar als ik van Alessandro een locatie krijg toegestuurd van een paradijsje waar je kunt zwemmen en ik Paolo uitnodig om mee te gaan, haakt ie af. Hij blijft in een hostel in het dorp en wilt niet heen en weer lopen.

Als ik bij Alessandro ben, komt de Italiaan uit Trentino eraan. Ook Davide en een andere aardige Paolo sluiten aan. Na de pelgrimsduik lopen de mannen door naar Monteriggioni. Ik verblijf in een klooster 4 km daarvoor. Ik ben er helemaal alleen met wat skeletten in het museum dat ook in het klooster gevestigd is. De gastvrouw informeert of ik het alleen zijn hier niet onprettig vind. Ik ga er juist van genieten en lekker slapen. Heerlijk om alles even voor mezelf te hebben.

Op weg naar Monteriggioni en Siena tref ik mijn vriend uit Trentino (Nicola) weer. Hij geeft me weer wat doping om de tocht te volbrengen, want ik loop als een krant. Later in de middag glijd ik uit. De schade valt gelukkig mee, mijn rechterbil heeft de klap grotendeels opgevangen. Nicola helpt me overeind.

In het hostel in Siena is het de andere aardige Paolo die me helpt bij de check-in. De nonnen die de boel draaiende houden spreken drie woorden Frans en verder komen we er niet uit.

Zo heb ik elke dag een andere Italiaan achter me staan die me bijstaat en helpt. Ze zijn een stuk minder irritant dan ik op voorhand dacht. De Fransen vallen me tegen. Veel Fransen zijn hier continu de Italiaanse keuken, wijnen en wijze aan het afkraken. Ik denk dan: blijf lekker in je eigen land. Ik zeg het ze niet, want ik maak liever vrienden dan vijanden. En verder zal ik doorsukkelen tot Rome.

—
Dag 81 San Gimignano 15 km
Dag 82 Abbadia Isola 27 km
Dag 83 Siena 25 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel