Deze maand gaat het me niet lukken om een weekend op pad te gaan. Het wisselvallige weer, de Corona-maatregelen, andere plannen, het zit er even niet in.

Gelukkig is het deze Hemelvaartsdag prachtig weer en heb ik de liefste ouders die me willen afzetten in Doorn, mijn eindpunt vorige maand. Ik vervolg de Oude Bondswandelweg tot aan Rhenen, zo’n 30 km. Na twee bochten loop ik het dorp van Doorn uit, de bossen in.

De vogels zingen me toe, de ochtendzon schijnt door de takken en de frisgroene kleur van vers gebladerte straalt me tegemoet.
Ik ga rechterop lopen en haal rustig adem. Ik ruik dennennaalden en zand. Ik voel mijn hartslag en loop op het ritme.
Bij elke stap voel ik de grond, de boomwortels, de keien, de zandkorrels.
Ik hoor een bonte specht ritmisch tikken tegen een boom. En dan geritsel op de grond. Als ik mijn hoofd naar het geluid draai, zie ik een eekhoorn een boom in schieten.
Ik loop en ontspan. Ik loop en ontspan. Ik loop en ik voel me lichter. Lichter in mijn hoofd, maar ook fysiek. Het stijve kantoorlijf ontspant.

Soms loop ik parallel aan een mountainbikeroute en zie ik mensen op fietsen stuiteren, maar verder is het vrij rustig in het bos.
Het is niet zoals in de afgelopen maanden, toen iedereen maar op elke vrije dag het bos in ging om file te wandelen. Vandaag is het mooi weer en zit iedereen op een terras. Of iedereen is aan het mountainbiken ;)

Hoe dan ook, ik loop door een bos waar weinig mensen wandelen. Wat citroenvlinders fladderen om me heen. Het is volkomen ontspannen totdat ik het bos moet verlaten om door Amerongen te lopen.

Amerongen is een verstoring, een intermezzo van de rust. De cabrio’s zijn uit de garages gehaald om plezierritjes te maken en motoren knetteren door de straten van het dorp aan de Utrechtse Heuvelrug.
Ik sluit me af door in mijn hoofd een liedje te zingen, een liedje uit mijn jeugd:

Een kinderkoor uit Amerongen
Dat maakte steeds raardere sprongen
Maar naar het me scheen
Was dat wel alleen
Wanneer ze de vlooienmars zongen
(Of zoiets.)

Bij de Jumbo scoor ik een koel drankje en godzijdank loop ik dan Amerongen uit, het bos weer in.

De zon staat inmiddels hoger aan de hemel en er zijn wat wolken die het licht soms tegenhouden. De vogels zijn ook minder uitbundig dan in de ochtenduren. Maar ik loop nog steeds heerlijk door een prachtig bos. Enkele keren passeer ik open stukken vanwaar ik uitzicht heb op de Betuwe, en later op Veenendaal. Ik loop heuveltje op, heuveltje af. Mijn kuiten zijn het niet meer gewend, maar ik geniet. Van elke stap. Van elke ademteug. Dit is de leven. Niet meer dan dit. Dit is alles.

De hele dag door een bos wandelen, luisteren, voelen, ruiken, horen, zien en zijn. Dat is bosbaden. In het Japans (waar ze die gekkigheid bedenken): shinrin-yoku.

En voordat je denkt: die gaat prinses Irene achterna: ik heb geen boom geknuffeld, ik houd namelijk keurig
1,5 meter afstand van alles wat leeft, 😉.
Nee, ik heb heerlijk gebosbaad, geshinrin-yokud. (Of zoiets.)

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel