In Etroubles besloot het jonge Spaanse stel ook een kamer te boeken in het hotel waar ik verbleef. Maar we waren er al om 13 uur en de kamers waren nog niet klaar. De rugzakken mochten we in de lobby laten staan. ‘Dan maar ergens wat eten?’ stel ik voor. Dat valt in goede aarde. We lopen door het dorp, maar de meeste restaurants zijn dicht omdat het maandag is of omdat ze alleen ‘s avonds open zijn. Wat wel open is, valt niet binnen budget. Dus we lopen naar de Carrefour Express, maar die is net gesloten voor de middagpauze. Tot 16 uur…We treffen het niet. De magen knorren en we zitten als verloren zielen op een bankje voor de supermarkt als de Spaanse uitroept: ‘Hierachter zit een camping, ik ga kijken of daar wat te halen valt.’ Vijf minuten later eten we daar in de kantine een sandwich en we drinken er een groot glas bier bij. Alles komt goed.

Zo ook de was. Ik heb in het hotel gevraagd of we een was mogen draaien, maar dat kan alleen als je twee nachten verblijft. Vervolgens heb ik bij de camping gevraagd of we gebruik mogen maken van de wasmachine, maar dat is alleen voor campinggasten. Ik loop een beetje te mopperen omdat we niet geholpen worden. Is dit Italië?

Ik geef echter niet op. Ik zie tig Nederlandse kentekenplaten op de camping en zeg tegen mijn Spaanse vrienden: ‘Ik vraag een Nederlandse campinggast wel of ze onze was in de machine willen doen.’ Zij kijken mij verbaasd aan en zeggen na mijn gemopper op mijn kennismaking met Italianen: ‘De reputatie van Nederlanders zet je op het spel’. Maar de eerste meneer die ik aanspreek, zegt: ‘Geef hier die was. Ik gooi het erin, kom je het over een uur ophalen?’ 👍🏻👏🏻🙏🏻

En zo is het superteam geboren. De Spanjaarden zijn goed in goedkope eetgelegenheden vinden en ik regel andere dingen die geregeld moeten worden. In het uur dat we op onze was moeten wachten, vind ik een familiekamer in een b&b voor de overnachting van morgen. Verder zijn er weinig betaalbare opties, dus we gaan met zijn drieën op een kamer slapen. De Spanjaarden grappen dat zij papa en mama zijn en ik hun baby. ‘Prima’, zeg ik, ‘dan mag ik lekker krijsen.’

De volgende dag lopen we na een goed ontbijt Etroubles uit. En holy peperoni, ik dacht dat ik een flinke doorstapper was, maar wat lopen die Spanjaarden hard! Het zijn ervaren pelgrims. Eerder liepen ze naar Santiago de Compostela. Hij spreekt tien talen en zij redt zich prima in vijf talen. We lopen en hij geeft ons ondertussen Italiaanse les. Ze zijn gek op eten en dat doen ze dus ook in een razend tempo. Terwijl ik een snelle eter ben, heb ik nog een half bord te gaan als zij al klaar zijn.

Op een gegeven moment heeft hij het over ene Mario, maar zij weet niet wie en vraagt: ‘Super Mario?’ Terwijl zij uitzoeken over wie hij het heeft, zing ik het Super Mario-deuntje uit de Nintendo-game al. En zij zingen mee.
Die middag zullen we dat nog een aantal keer doen. Als we een dipje hebben, als we over een hek klimmen om een omleiding van 45 minuten te omzeilen, als we weer ergens een oplossing voor vinden. Want het is een lange etappe en eind van de middag zijn we alle drie moe en hongerig. Je moet de moed erin houden.

In Nus doen we boodschappen en hebben dan nog zo’n 6 km te gaan naar onze familiekamer. We fantaseren over een zwembad en een jacuzzi, maar dat zullen we niet aantreffen. Er is wel een keuken waar we gebruik van mogen maken en dat is superfijn!

Team Super Mario eet samen, lacht samen, leert van elkaar. Maar de volgende dag laat ik hen eerder vertrekken. Ik moet weer even in mijn eigen tempo lopen en we zien elkaar vanavond weer in de volgende pelgrimsaccommodatie die de Spaanse dit keer gevonden heeft.

Vrijdag beëindigen zij hun Via Francigena in Ivrea om een vriend te bezoeken, dan scheiden onze wegen, wat ook weer goed is. Het was reuzegezellig, maar ik moet ook weer door. En ik vind het heel fijn om wat Italiaans van hem te hebben geleerd, want ik kom in een gebied waar de Italianen geen Frans meer zullen spreken. Deze baby moet zichzelf weer gaan redden en dat komt vast goed. Zoals alles goed komt, toch?

—
Dag 55 Verrayes 37 km
Dag 56 Verrès 26 km
Dag 57 Settimo Vittone 24 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel