Het is raar het Pieterpad te vervolgen nu heel de wereld in de ban is van het Coronavirus. Ik heb overwogen om niet te gaan, maar ik besef ook dat dit voorlopig mijn laatste wandelweekend kan zijn omdat we nog niet weten hoelang de pandemie aanhoudt. Het zal extra pittig worden omdat alle horeca dicht is. Ik heb dus veel water, eten en een pannetje met gasbrander mee. De gastvrouw van de eerste b&b heeft me een warme maaltijd aangeboden, waar ik dankbaar gebruik van maak. Dag 2 en 3 wordt meer survivallen. En wat te doen bij hoge nood?
Ach, de kopzorgen van een wandelaar terwijl heel Nederland thuis zit met hopelijk voldoende toiletpapier...

Goed, ik ben dus toch gegaan. De trein had vertraging, ik miste een overstap, maar om 9.10 uur was ik weer terug in Holten. Daar waar ik vorige keer met pijn in de achillespezen huiswaarts ging. Nu ben ik weer hersteld en getraind, heb zooltjes in mijn schoenen, ik strik mijn schoenen anders en, dat vind ik het ergste: ik loop nu met, o mijn god, ik kan het gewoon niet intypen, ok ok: wandelstokken. Echte carbonnen Leki’s, geleend van mijn moeder (Dankjewel mam. Ik ben er serieus blij mee!)

De eerste kilometers moeten mijn spieren even warm worden, maar dan heb ik een heerlijk tempo te pakken. Om de 5 km houd ik een korte pauze bij de eerste bank die ik dan tegenkom. Dus soms is het pas na 6 km. Maar het is een goede truc voor mij om niet te hard te gaan en voldoende te drinken. De route is niet zo spectaculair als de vorige etappes. Geen heuvelrug te beklimmen. Ik kom wel een Dikke Boom tegen en een vioolspelende kabouter. Er staan hier ook mooie kasteeltjes en landhuizen die helemaal afgebouwd zijn in tegenstelling tot het Kasteel van Almere. Bij Kasteel Vorden (waar ik helaas geen foto van heb gemaakt) ligt het monument voor de bedenksters van het Pieterpad: Toos en Bertje. Hier ben ik halverwege het Pieterpad. Nog heel wat kilometers te gaan.

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel