Op de camping bij Noorbeek ben ik degene die uitslaapt. Of eigenlijk verslaap ik me, want ik had eerder wakker willen worden. Uiteindelijk vertrekken we pas om half 10! (Ik ben niet zo vlot met het inpakken van mijn rugtas.)
We lopen terug naar waar we weer kunnen aanhaken op de route en merken dat het minder heet is dan gisteren. Er staat ook een briesje. Daarnaast dalen we veel, op één stuk na, over brede goed begaanbare paden. De langzame start deze ochtend heeft ons beiden goed gedaan. We zijn weer monter en kletsen wat af. De kilometers vliegen voorbij en binnen no time bereiken we Eijsden. We weten dat de pont niet gaat, dus hier zullen we een beslissing moeten nemen: aan de oostkant van de Maas rechtstreeks naar Maastricht of 8 km omlopen om naar de andere kant te komen en daar de laatste top (Den Observant) beklimmen. Onder het genot van een groot stuk vlaai op een terras aan de Maas bakkeleien we erover. Maar we zijn er snel uit: we gaan voor de top!
De lus van 8 km gaat over een saai stuk weg en de zon brandt op onze hoofden. Een boer is het maïsveld wat blank staat aan het leegpompen en voert het water naar een lager gelegen grasveld aan de andere kant van de weg. De waterstroom over de weg is zo krachtig dat we door het te passeren er allebei één zeiknatte schoen aan overhouden. Hij links, ik rechts. Het water klotste gewoon de schoen in! Het loopt niet lekker, maar het is niet anders. We lopen door. Eenmaal de brug over, lopen we eerst een aantal kilometers vlak langs de Maas. We kunnen duidelijk zien hoe hoog het water heeft gestaan: in de bomen op de oevers hangen plastic zakken en ander aangespoeld vuil. De waterstand is nu, hier, weer van normale waarde.
Ter hoogte van het terras waar we vlaai aten, lopen we een bos in, langzaam omhoog. En iets verderop, na het passeren van een weg, staan we aan de voet van de laatste beklimming: Den Observant. In het routeboekje staan een paar waarschuwingen: sommige stukjes zijn zo steil dat je op handen en voeten omhoog moet en bij gladheid wordt het afgeraden. Ook staat er: het pad gaat continu langs een steile afgrond, dus niet misstappen!
We hebben er zin in en beginnen te klimmen. Eerst rustig en gestaag, maar dan zien we het paadje naar links dat we op zullen moeten gaan. Het lijkt wel een muur. De grond is droog, maar zanderig. Dit wordt pittig!
Met ondersteuning van mijn stokken en kleine snelle stappen weet ik dit muurtje te bedwingen. Dan volgen we een stukje de hoogtelijn en kunnen we even op adem komen voor we voor het volgende muurtje staan. We halen diep adem en klauteren omhoog. Dit herhaalt zich een paar keer en zo bereiken we de top vanwaar we uitzicht hebben op Maastricht. Na een high five, dalen we af naar het laagste punt van de ENCI-groeve. We eten een broodje kroket bij de horecagelegenheid voordat we via trappen met metalen rasters de groeve beklimmen naar het balkon vanwaar je uitzicht hebt op de groeve en Den Observant. Vanaf daar is het nog enkele kilometers naar Maastricht. De vraag rijst: wat gaan we doen? Het is een uur of 17. Naar huis gaan betekent een treinreis van 3 à 3,5 uur. Ik stel voor om in ieder geval hamburgers te eten in Maastricht. Bij die gedachte huppelen we bijna de St Pietersberg af en zijn we vlot in het mooie Maastricht. We komen langs het Stayokay hostel aan de Maas en regelen daar twee bedden. Na een biertje en een douche gaan we het centrum in en eten op het Vrijthof tussen andere toeristen een heerlijke hamburger. We knappen er zo van op dat we nog een stadswandeling maken en via de Sint Servaas- en Kennedybrug teruglopen naar het hostel. We sluiten af met een gintonic op het terras aan de Maas. Vorig jaar zat ik hier ook, maar alleen. Een stadsbezoek is toch veel leuker in goed gezelschap. We hebben een onvergetelijk leuke week gehad en alles zat ons mee. We liepen achter de ellende van het natuurgeweld aan.

Inmiddels zijn we ieder ons weegs, terug naar onze eigen bubbel, terug naar normaliteit, want deze week voelde als een sprookje.

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel