Enkele weken geleden besloot ik de week voor Pasen vrij te nemen om een week te kunnen wandelen. Ik rekende uit dat ik in die 8 dagen, inclusief de Paasdagen, het Natuurpad uit zou kunnen lopen als ik flinke etappes zou maken. Maar naarmate de vrije dagen naderden, begon ik te twijfelen. Gemiddeld 30 km per dag is wat veel en voor het thuisfront is het ook wel zo gezellig als ik met Pasen thuis zou zijn.
Een alternatief was zo gevonden (want die stond nog op mijn lijstje): de Stelling van Amsterdam: 135 km van Volendam naar Muiden. Dat is in vijf dagen mogelijk!

Gisteren was het eindelijk zover. En wat een mazzel had ik met het weer. Na sneeuw en regen komt zonneschijn!
Omdat ik de eerste dag een korte etappe gepland had, kon ik ‘s ochtends op mijn gemak mijn rugzak inpakken en vertrekken.

Dag1
Om half twaalf start ik in Volendam, waar wel wat, maar nog niet gigantisch veel toeristen zijn (en ik herinner me de uitgestorven straten in de zomer van 2020).
Bij Edam passeer ik het eerste fort op de route, maar die is alleen op woensdag en twee zondagen in de maand te bezoeken. Dikke vette pech, ik ben een dag te vroeg.
Ik loop verder en zie mensen op terrasjes van de zon genieten. Ik geniet ook van de zon, van Edam en van de mensen op de terrasjes. Daarna wordt de route wat saai, maar de zon maakt alles mooi. Bij Kwadijk tref ik een Rustpunt (voorziening voor wandelaars en fietsers waar je koffie, thee of soep kunt pakken tegen betaling en gebruik kunt maken van een toilet). Superfijn, dit soort voorzieningen! Ik nuttig wat en loop door naar de camping die aan de route ligt.
Bij aankomst tref ik een gesloten receptie. Maar er is een bel. Na gerommel met wat sloten staat er een meneer voor mijn neus. Als ik vraag of ik een nachtje kan blijven met mijn tent, zegt ie: ‘Nou, dat wordt wel een beetje lastig. We zijn sinds afgelopen weekend beheerder, mijn vrouw eigenlijk, en zij is nu boodschappen doen en we gaan met het Paasweekend open.’
Heb ik weer dikke vette pech? Ben ik weer ‘te vroeg’? Ik vraag door en wat blijkt: de boiler is stuk. Morgen komt er een mannetje voor. Ik mag mijn tent opzetten, maar er is geen warm water. Als ik vertel dat ik vorige maand op een terrein heb gestaan zonder enige voorziening, kijkt ie me aan met een blik van: dit is een gekkie. Maar ik zet mijn tent op tussen de fruitbomen en ik red me wel. (Ik ben overigens niet de eerste gast van deze nieuwe campingbeheerders, dus er zijn meer mensen die genoegen nemen met alleen koud water).
Bij een tafel met stoelen warm ik een prakkie op, als de vrouw des huizes langskomt. Na 25 jaar in het onderwijs kwam een camping beheren voorbij en ze is maar wat blij dat het zitje dat ze vanmiddag heeft neergezet, direct wordt gebruikt. Na het eten kruip ik in de tent om de warmte van de dag en de warmte van mijn lijf mee te nemen. Er is geen nachtvorst meer, maar het is ook nog geen zomer.

Dag 2
Gisteravond in de tent knapte ik af. Ik voelde me hondsberoerd. Ik had het benauwd, alsof er een olifant op mijn borstkas zat, en ik kuchte voortdurend. Ergens in een zijvak van mijn toilettas vond ik een pijnstiller. Dat dan maar. En daarna heb ik wat kunnen slapen.
‘s Ochtends fris ik me op, kook water voor mijn thermosfles voor onderweg en natuurlijk voor een bak koffie. En terwijl ik dat drink, bekijk ik de route. Want eerlijk gezegd, voel ik me nog steeds niet goed. Ik kuch en proest, heb hoofdpijn en een loopneus. Is er een mogelijkheid de route in te korten? Kan ik ergens op een bus of trein stappen, als het echt niet gaat?
Ik zie Krommenie. Dat ligt op 20 km vanaf mijn startpunt. Daar kan ik afhaken als het niet gaat.

Om 9 uur vertrek ik en ik loop de gehele dag langs kanalen, over asfaltwegen, met het grootste deel wind tegen. De zon wilt niet doorkomen. Toch is het niet koud, maar de wind op de borst is naar. Vijf kilometer voor Krommenie tref ik weer een Rustpunt waar ik lang pauzeer. Ik zit er uit de wind, eet soep en komkommer en worst. Ik kijk weer naar de route, dit keer om te kijken of ik ergens een bus kan pakken naar het station. Want ik ben op. Ik kan niet meer, maar toch loop ik weer door. Dat is de enige manier om er te komen. En dan kom ik ook nog bij een pontje dat pas vanaf 15 april in de vaart gaat. Slechts twee dagen, maar weer: te vroeg. Via de alternatieve route kan ik wel gemakkelijk bij het station van Krommenie-Assendelft komen en ik besluit om dat te doen. Als ik in de trein naar huis zit, realiseer ik me dat dit de eerste keer is dat ik een wandeltocht staak. Ik heb de Nijmeegse oververmoeid uit kunnen lopen, ik heb de Strandvijfdaagse de laatste drie dagen op een bloedblaar uitgelopen, ik heb 110 km door de Flevopolder gelopen bij de ZtotZtocht, waarvan de laatste 30 km met vocht onder de hielen en ik heb nota bene heel Nederland in 97 dagen aaneengesloten rondgelopen. Ik ben nooit gestopt. Nooit afgehaakt. En nu zit ik thuis met de poes op schoot, te snotteren en te snikken. Want ik was deze week te vroeg in het seizoen en te gretig om veel kilometers te maken. Ik ga mijn rust pakken.

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel