Zaterdag 9 oktober - van Rolde naar Hooghalen via Papenvoort (25 km)
Ik wil vroeg vertrekken want er staat me een lange treinreis en een lange dagetappe voor de boeg, maar ik verslaap me en heb, net als vorige maand, een trein later dan gepland. Ach, het is niet anders. Wel ontmoet ik daardoor in de stiltecoupé een dame met wandelschoenen, bemodderde broekspijpen en een wandelrugzak aan. We kijken elkaar aan en vragen tegelijkertijd aan elkaar: ‘Waar ga jij wandelen vandaag?’ Nog voordat iemand een antwoord, door de mondkap heen, heeft kunnen geven, wijst een medepassagier ons op het feit dat we in een stiltecoupé zitten. De wandelaarster kijkt me aan en knikt met haar hoofd zijwaarts. Zo’n knikje dat zegt: ‘zullen we in een coupé verderop gaan zitten?’
Zo geschiedt en daar vervolgen we ons gesprek. En het is bijna eng te noemen: zij heeft ook alle lange afstandspaden in Nederland gelopen die ik op mijn ronde door Nederland aaneen heb geregen. Zij heeft de Via Francigena ook op haar verlanglijst staan. Zij kampeert ook het liefst en vindt Vrienden op de fiets niet altijd relaxed na een lange wandeling (net als ik). Kortom: we hebben ontzettend veel gemeen en kletsen honderduit. Als zij in Zwolle uitstapt voor haar dagwandeling, vergeet ik bijna over te stappen op de trein naar Assen. Het is een bevreemdende ervaring om iemand niet te kennen en elkaar zó goed te begrijpen.

In Assen stap ik op de bus naar Rolde, het eindpunt van vorige maand. Er stappen met mij twee wandelvriendinnen uit de bus. Aan hun boekje te zien, lopen zij het Pieterpad. Ik groet en loop naar de supermarkt voor een croissantje en wat cash. Als ik dan eindelijk aan de wandel ga, kom ik de dames weer tegen. En later nog eens, want mijn route komt niet volledig overeen met het Pieterpad. Daar ben ik blij om, want daar is het op deze mooie zonnige zaterdag best druk met wandelaars. Op het Natuurpad kom ik nauwelijks mensen tegen.
In de middag loop ik dan ook echt alleen door een prachtig bos. Ik hoor geritsel en gekraak van bladeren en takjes bij elke stap die ik zet. Ik hoor mijn hart en mijn bloed pompen. Ik hoor het kraken van mijn rugzak. En ik zie hoe het zonlicht tussen de takken door op de bemoste bosgrond valt. Het is sprookjesachtig mooi. Ik verlies mezelf weer in mijn eigen wandeldimensie: stappen en gaan, gedachteloos. Geen besef meer van tijd of afstand. Zo high als een Vlaamse papegaai!
Ik pauzeer op een bankje met uitzicht op het Grolloërveen. Helemaal in mijn element eet ik een appel. Dat is genieten! Als ik na een kwartier opsta en mijn rugzak omdoe, schrik ik me dan ook een hoedje als er ineens een dame achter me staat. Zodra ze ziet dat ik haar zie, steekt ze van wal: ‘Loop jij ook het Natuurpad? Ik ben nog niemand tegengekomen. Ik loop al uren alleen. Ik loop graag alleen hoor, daar niet van. En ik maak graag foto’s, [..]’ Ze ratelt aan een stuk door. Ik vervolg de route. Ik kan mijn turbo aanzetten om ervandoor te gaan, maar dan loop ik mezelf stuk. ‘Mijn man laat ik thuis, want hij houdt meer van fietsen. Wel overnacht ik vanavond bij Vrienden op de fiets. O zie hier! Dit is de zesde die ik zie!’ Ze wijst me enthousiast op een rups met lange gele punkharen en een paarse staart. ‘Dat is de meriansborstel, dat wordt later een hele lelijke nachtvlinder, maar als rups is ie prachtig. Bij mij thuis zie ik hem nooit. Ik kom uit regio Rotterdam…[..]’ En zo ratelt ze door en door en door. In mijn hoofd rijst maar een vraag: Hoe kom ik hier tussen om te zeggen dat ik alleen verder ga? Mogelijk ziet ze dit aan mijn hoofd, of ik word werkelijk gered door het pad, want we lopen over een houten vlonder en ze zegt: ‘Ik blijf hier nog even om foto’s te maken.’ Ik wens haar een fijne wandeling en loop door richting Radiosterrenwacht en Kamp Westerbork. Op 500 meter naast het voormalige doorgangskamp zal ik overnachten op camping Tikvah.
Tikvah is Hebreeuws voor hoop en het blijkt een christelijke camping te zijn. Op zaterdagmiddag is er een dienst dus ik zet mijn tent op onder het gezang van Bijbelse liederen. Ik sta heerlijk in de avondzon en ik heb een nieuwe slaapmat. Ik zie de nacht met vertrouwen tegemoet. Als ik er om 19 uur inkruip, hoop ik dat de kinderen David, Elia en Sara ook snel naar bed zullen gaan.

Zondag 10 oktober - van Hooghalen naar Beilen (22 km)
Ondanks de kou heb ik best oké geslapen. Soms word je wakker om je fleecedeken weer wat beter om je heen te leggen, soms om op je zij te gaan liggen. Om 3 uur moet ik er wel even uit voor een plas, maar dat wordt beloond met een schitterende sterrenhemel. Ik kijk er kort naar en kruip er weer in, te bang om mijn lichaamswarmte te verliezen. Daarna slaap ik weer snel.

In de ochtend is het fris, dus ik zet koffie en met klamme tengels pak ik mijn rugzak in. De eerste kilometers loop ik met verkleumde voeten door Hooghalen, het Hijkerveld in.
Het Hijkerveld is een van de grootste heidevelden van Drenthe. In de ijzertijd was het woongebied, er zijn overblijfselen van prehistorische akkers, grafheuvels en karrensporen gevonden. Ook hier loop ik vrijwel alleen en ik denk veel terug aan een jaar geleden.
Want vandaag, precies een jaar terug, kwam ik thuis na 97 dagen rondom Nederland te lopen. De laatste kilometers liep ik samen met vrienden en familie. Wat een warm onthaal was dat!
Ik fantaseer hoe ik dit vanavond wil gaan vieren: uiteten gaan of zelf wat uitgebreider campingkokkerellen? Het houdt me wat uurtjes zoet. Later in de middag krijg ik last van mijn voeten. Precies de plekken waar mijn blaren zaten. Het is weliswaar helemaal genezen, de nieuwe huid is nog niet helemaal rijp voor deze belasting. Noodgedwongen zit ik een half uur op een bank aan een drukke weg met mijn blote voeten in de lucht te wiebelen. Ik moet nog 8 km lopen naar de camping en dan nog naar de supermarkt die open is op zondag. En dat vóór 18 uur. Anders moet ik mijn noodrantsoen eten en dat vind ik geen feestmaal.
Het motiveert me om de schoenen weer aan te doen en al hobbelend bereik ik een verlaten camping. Na telefonisch contact met de beheerder zet ik mijn tent op en ga mijn boodschappen doen. Vanaf hier is het slechts 2,5 km tot de supermarkt. Zonder bagage loop ik gelukkig een stuk beter en mijn maaltje met een biertje bij terugkomst bij de tent in de avondzon maakt het helemaal goed. Bijna een feestje!

Maandag 11 oktober - van Beilen naar Zuidwolde (27 km)
Het was een warme nacht. Bewolkt met zelfs een klein buitje. De camping ligt aan de A28, dus ‘s ochtends word ik vroeg wakker door de maandagochtendspits. Prima, want ik heb veel kilometers te maken. Ik heb mijn voeten gisteravond in de balsem gezet dus ik denk dat ik het kan. En anders zal ik de route ergens inkorten.
Wat helpt is dat de route weer magisch mooi is. Kilometers loop ik alleen over het Dwingelderveld. Op de Kraloërheide ontmoet ik weer een fotograferende ratelslang, maar we gaan vrij snel ons eigen weg. Mijn voeten houden het goed, dus ik houd me aan mijn plan om naar Zuidwolde te lopen. Aldaar zie ik de bus naar Hoogeveen een paar honderd meter voor me staan. Ik weet dat de volgende bus pas over drie kwartier vertrekt. En je verzint het niet: na drie dagen in de zon te hebben gelopen, krijg ik in mijn eindsprint naar de bus, deze laatste paar honderd meter, een bui op mijn hoofd. Gelukkig heb ik de bus gehaald.

Na drie dagen dralen in Drenthe heb ik besloten een pauze in te lasten. Voorlopig geen weekendwandelingen meer. Om mijn voeten rust te geven, omdat kamperen er niet meer inzit in de herfst- en wintermaanden, omdat er verjaardagen en feestdagen en andere sociale aangelegenheden in de agenda staan. Ik ga even andere dingen doen. Even uit de wandelbubbel met alle soorten wandelwappies. Met de een heb je meer gemeen, dan met de ander…

Maar ook zal ik uitkijken naar de wandelingen die ik in 2022 wil maken: natuurlijk het Natuurpad uitlopen, de Stelling van Amsterdam staat op mijn lijstje, en als corona het toelaat, de GR20 op Corsica.

Op de foto’s wat plekken waar ik pauze hield dit weekend. Het is tijd voor een pauze. Tot in 2022!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel