Voor dinsdag 6 juni heb ik in hartje Den Bosch een hotel geboekt voor mij en mijn lief. Nog een keer elkaar zien voordat ik Nederland ga verlaten. Ik moet mijn route er iets voor aanpassen en daarbij ontdek ik dat ik de laatste kilometers de roodwitte markering van het Lange Afstand Wandelpad van het Maarten van Rossempad kan volgen. Het blijkt een verademing te zijn: ik loop meer over onverharde paden en ik hoef mijn telefoon of genoteerde knooppunten niet continu te raadplegen. Via Engelen en de Diezemonding loop ik de moerasdraak binnen en ontmoet mijn lief. We hebben een topmiddag en -avond samen. Wel lig ik de halve nacht wakker. Ik maak me zorgen om mijn voeten. Het blaarvocht is van onder mijn voeten verplaatst naar tussen de tenen. Het doet veel minder pijn, maar ik loop met een soort van zwemvliezen met vocht en hoe lang gaat dat goed? Als het openbreekt en er komt vuil in op een camping, ben ik de sjaak. Ik neem twee besluiten: ik kap met de wandelknooppunten. Vanaf hier tot Vessem ga ik LAW het Pelgrimspad volgen. Ook die is roodwit gemarkeerd en zal me meer over onverharde paden en door bossen leiden. Met de verwachte hete dagen op komst een prettig vooruitzicht. En ik koop morgen bij de drogist echte vette watten. Tot nu toe heb ik zitten klooien met zalf en droge watten, maar dat werkt toch minder goed.

De volgende ochtend zeg ik mijn lief gedag en loop ik ‘s Hertogenbosch uit. Al vrij snel kom ik op de Vughtse heide een klein mannetje tegen. ‘Ik ben mijn clubje kwijt, ik moet ze vinden.’ We raken aan de praat en als ik hem vertel dat ik naar Rome loop, zegt ie: ‘Wat leuk, ik kom oorspronkelijk uit Italië. Doe je de paus de groeten van me!’ Daarna wilt ie weten hoe ik dat doe, dat lopen en kamperen en hoelang ik erover denk te gaan doen. Als onze wegen scheiden adviseert hij: ‘En goed eten en drinken en niet stoppen, vooral niet stoppen.’ Ik wens hem toe dat ie zijn clubje snel vindt.

Dit soort korte ontmoetingen vinden steeds vaker plaats. Met mijn zongebruinde gezicht en armen wensen mensen me spontaan succes en Bon Camino. Ik besluit dat ik vanaf nu mijn lelijke pet mag opzetten.
Buiten dat voel ik dat er na bijna een week wandelen meer aan het veranderen is. Mijn zintuigen gaan meer open. Ik durf meer te vertrouwen op mijn instinct en die rot telefoon te laten voor wat ie is. Ik loop op de zon (en de roodwitte markeringen natuurlijk).

Toch is de etappe van vandaag wat langer dan ik van tevoren had verwacht. Ik ben moe en ik mag mijn tent opzetten op een veldje waar al drie fietskampeerders staan. Een stel van mijn ouders leeftijd dat enorm veel spullen mee heeft. Ze hebben nog net geen De Waard-tent opgezet en het zal me niet verbazen als er vanavond nog een jacuzzi uit de fietstas komt. De andere fietskampeerder is een vijftiger met lang haar in een staart. Type oude rocker.
Terwijl ik mijn tent opzet, word ik aangevallen door tientallen muggen. Kleine, grote, gestreepte, zwarte, allerlei en heel veel muggen. Met rare sprongen en veel meppen weet ik de tent opgezet te krijgen. Het zal er hilarisch uit hebben gezien.
Dan komt de vijftiger langs: ‘Ik ga nog even op de fiets naar de supermarkt, heb jij nog wat nodig?’ Super sympathiek. Terwijl hij boodschappen voor mij doet, pak ik een douche en een terras verderop in de straat. Ik eet en drink goed en mijn superzintuigen redden een driejarig kind dat zonder zijn ouders de straat op was gegaan. Papa was binnen betalen en mama zat jurkjes te bekijken op haar smartphone. Gelukkig is het geen hele drukke weg hier in het bos, maar er rijden toch auto’s.
Terug op de camping neem ik mijn boodschappen in ontvangst, betaal de staart de schade terug en doe het sociale praatje.

Pfft, wat een avonturen…ik zal er morgen tijdens het wandelen van bij moeten komen en zal er ongetwijfeld weer nieuwe beleven!

—
Dag 6 Den Bosch 21 km
Dag 7 Oisterwijk 22 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel