Van natuurkampeerterrein De Ruigenhoek naar de volgende camping was nogal een overgang. De wandeling was prima, niet zo lang, maar dat heb ik even nodig. Het lijf is een beetje moe de laatste dagen dus ik pas de etappelengtes daarop aan.
Op het natuurkampeerterrein heerst een zeer ontspannen sfeer. Je staat er niet in vakjes, niet hutje-mutje, en mensen helpen elkaar. Aan het einde van de boulevard van Katwijk duik ik de duinen in en daar zie ik de camping liggen. In vakken staan de campers en caravans naast elkaar. Ik kom binnen via een achteringang en zoek de receptie. Bij het inchecken moet ik 26 euro afrekenen. Dat is echt heel veel voor een trekkersplaats voor 1 nacht. Ik schrik ervan, maar zeg er niks van want het gesprek loopt nogal moeizaam door het plexiglas. Naast mij staat een andere gast te tetteren tegen een tweede receptioniste, dus ik begin er niet aan. Het zal wel de locatie zijn ofzo. En ik bedenk: dat natuurkampeerterrein gister kostte me maar een tientje en morgen logeer ik bij een nicht in Den Haag, dus dat compenseert deze idioterie. Het trekkersveld wordt me aangewezen en als ik daar aankom ben ik werkelijk teleurgesteld. Het is echt een heel klein veldje! Ik ben vroeg dus er staat nog maar één ander tentje. Ik zet mijn tent snel op. Als ie net staat hoor ik: ‘Mevrouw van Hekken, sorry, ik heb een fout gemaakt.’ De receptioniste komt me een tientje teruggeven, ze had per ongeluk 2 personen gerekend. Ik bedank haar en ga bij de campingsupermarkt kijken. Daar zie ik dat vanavond De Pizzabus op de camping komt. Pizza! Ik verlang er al sinds Wijk aan Zee, of nee, eigenlijk sinds Callantsoog naar! En nu heb ik een tientje mazzel en de pizza komt naar me toe! Ik ben zo blij als een kind. Als ik terugkom bij mijn tent staan er inmiddels 2 tenten bij. Een Duits stel op de fiets en een dame met een backpack. Ik vraag of ze wandelt en wat ze wandelt en ze blijkt het Nederlands Kustpad van Hoek van Holland naar Den Helder te lopen. Dit is haar tweede dag en eerste nacht in de tent. We raken aan de praat, drinken samen een biertje en gaan nog even naar een supermarkt in Katwijk zelf. De rest van de avond kletsen we wat af, het is meteen gezellig. Ik haal een pizza, zij maakt pasta en bij de koffie krijg ik van haar een stukje chocolade. Nou! Laat ik dat in geen dagen gegeten hebben! Lekker joh! De avond sluiten we af met twee uur kinderentertainment. Het volume van de K3-liedjes staat zo hoog dat ik blij ben dat ik oordoppen heb meegenomen. Hoe laat gaan kinderen naar bed op dinsdagavond? Er lijkt geen einde aan te komen. Gelukkig komt dat wel nadat er een prijsuitreiking is geweest waarbij elk kind wat gewonnen heeft. De tijd van: ‘hier stond je dan vanavond het was gezellig en ook heel fijn, maar zoals bij elke wedstrijd kan er maar één de winnaar zijn’ is voorbij. Elk kind had prijs. Allemaal hyper naar bed. Als ik maar mag slapen.
Dat doe ik gelukkig en op aanraden van mijn buurvrouw neem ik naar Den Haag de route door de duinen. Ik wilde eigenlijk weer met mijn blote voeten over het strand, maar ben blij dat ik haar advies heb opgevolgd. Wat een prachtige wandeling weer! En ‘s ochtends kom je er bijna niemand tegen. Ik moest wel wat langharige koeien passeren, waar ik het Spaans benauwd van krijg, zeker als ik alleen ben. Maar ik heb het weer overleefd. De duinpaadjes gingen op en af, van links naar rechts, en mul zand, gras- en schelpenpaden wisselden elkaar af. En als ik ergens op een top stond zag ik de hoge gebouwen van die ‘mooie stad achter de duinen’. Beetje jammer dat je dan via een lelijk deel de bewoonde wereld binnenloopt en de boulevard van Scheveningen was hels druk, dus daar wilde ik ook niet wezen. Ik ben snel doorgelopen en heb verderop een bakje kibbeling gegeten. Daarna was ik vrij snel bij mijn nicht waar ik kon blijven logeren. Van gezelligheid naar gezelligheid, allemaal leuk en aardig, maar morgen staat er een lange etappe op het programma. En beste volgertjes van me, ik heb een blaar! Een heel kleintje op mijn rechter kleine teen. Ik verwacht dat ie morgenochtend weg is en anders hak ik de teen eraf. Voor nu: welterusten!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel