Het volgende avontuur leidt ons eerst over de hoogste berg van Nederland: de Vaalserberg. Om 9 uur ‘s ochtends staan we op een uitgestorven Drielandenpunt. Nu is dat ding al niet zo indrukwekkend, zonder toeristen is het de moeite niet eens waard. De horecavoorzieningen zijn nog gesloten, dus we lopen door. Ik herinner me andere taferelen vorig jaar toen ik op dag 50 van mijn tocht het Drielandenpunt bereikte.
Door die tocht toen, weet ik dat we over een aantal kms vlak langs boscafé Het Hijgend Hert gaan komen. Het is het ommetje waard als je summier ontbeten en al flink geklommen hebt. We lopen (alweer) verkeerd en op een punt dat we allebei zeggen: nu weet ik het niet meer, komen er twee dames op ons af. Wij staan buiten adem door een klim, met het zweet op ons voorhoofd (als hijgende hertjes) te stotteren: W-w-weet u waar het hijgend hert is? ‘Jazeker! Volg hier de blauwe paaltjes. Het gaat om 11 uur open.’ Ik kijk op mijn horloge: 10.53 uur. We hadden niet eerder moeten aankomen. Het Hijgend Hert is een boscafé waar je heerlijk kunt lunchen en lekkere biertjes kunt drinken. Het kan er druk zijn, maar vandaag zijn wij de eerste gasten. Lunchen doen we uitgebreid: mosterdsoep en een belegd broodje met sla, thee en verse jus. De biertjes laten we achterwege. We hebben na deze berg nog een top voor de boeg.
Als we dalen, zien we de grijze lucht opentrekken, we zien de twee heuvels die we eerder deze trail hebben beklommen (Wilhelmina- en Schneeberg) en we zien het landschap veranderen. We lopen steeds meer over van die smalle en holle paden, we lopen door akkers, weidevelden en wijngaarden. We hebben uitzicht op meerdere dorpen waar de ene kerktoren nog hoger dan de andere uitsteekt. En we komen mensen tegen die net zo de weg kwijt zijn als wij eerder op de dag. Ze vragen ons naar de ‘Route des vins’. Ik leg uit dat we al de hele dag lopen en na 2 à 3 keer links en rechts, zelf ook geen idee meer hebben. Bovendien staan we nu middenin de brandende zon weg te stomen. We moeten door, op naar het Eyserbos, onze volgende top.
Nou, dat blijkt me wel een klimmetje te zijn. Aan de voet ligt rechts van ons het dorp Eys en na een stukje klimmen passeren we het gehucht Piepert. We besluiten dat alle pieperds daar maar achter moeten blijven en dat wij vrolijk verder klimmen. Soms stoppen we om ons om te draaien en te genieten van de uitzichten. Bij de top is het nog 1,5 km naar de boerencamping. Het is inmiddels een uur of 16/ half 17? We zijn allebei moe en we moeten nog boodschappen doen. Als we het erf oplopen zien we enkel wat paarden in stallen staan. We gaan op zoek naar de eigenaar. We hebben mazzel. Door de ramp hebben veel mensen hun vakantie geannuleerd en hebben ze plek voor ons. Voor één nacht. En we moeten beloven dat we geen ramptoeristen zijn, want er geldt een noodverordening in de regio. We leggen uit dat we juist de getroffen gebieden zoveel mogelijk willen vermijden. Veiligheid voorop. Het is goed.
Nadat de tent staat, snakken we naar een koud biertje, maar we hebben niks, in dit gehucht is niks en na wat gegoogle, ontdek ik dat het 50 minuten de berg aflopen is naar Gulpen, waar rond deze tijd nog een supermarkt open is. Even overwegen we om de snackbar bier en friet te laten bezorgen, maar we concluderen daarna ook allebei: dan hebben we morgenochtend weer geen goed ontbijt. Lopen zien we echter ook niet zitten. Het is nog bam-warm en na 50 minuten heen de berg af, moet je ook weer omhoog! We overwegen een paard, maar geen idee hoe dat moet! Dus we trekken de stoute schoenen aan en gaan de andere campinggasten, de caravanlui met elektrische fietsen lief aankijken. We hebben allebei wat schroom, maar bij de eerste hebben we raak! We krijgen van manlief alvast een lading diverse tomaten (hij zit in de tomatenveredeling en heeft een krat vol met de gekste gedrochten). En we rijden bijna het erf af, als we worden tegengehouden door de campingbeheerder. ‘Waar gaan jullie boodschappen doen?’ Wij in koor: ‘In Gulpen.’ Hij legt ons uit dat het beter is om naar Kerkrade te gaan: 2 km verder, maar veel vlakker om te fietsen. Even kijken we elkaar aan. Kerkrade? Daar hebben we twee dagen over gelopen! Maar goed, laten we het advies volgen. We komen allebei uit het vlakke land en we hebben genoeg gestegen en gedaald vandaag. We roetsjen naar Kerkrade waar we bij een gigantische AH bij het Roda JC stadion onze boodschappen doen. Het fietsen is heerlijk voor de benen en het biertje bij terugkomst smaakt des te beter!

En wat betreft de situatie hier: vanmiddag moesten we een beek oversteken via een brug. We konden zien dat het water tot een meter boven de brug heeft gestaan, maar het water is al goed gezakt. De paden zijn steeds beter begaanbaar en door de goede temperatuur ook al steeds droger. We lopen wel richting rampgebied dus het kan moeilijker worden met het vinden van een camping, maar we lopen tot we niet verder kunnen. Ik denk dat we dinsdag Maastricht halen. Tot die tijd: genieten van prachtig zonnig Limburg!

(Een verkorte route in de afbeelding, mijn horloge kon de lengte en hitte van de dag niet aan en viel uit.)

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel