In Oisterwijk ben ik lek gebeten door de muggen. Vooral mijn benen en enkels hebben het zwaar te verduren gehad. Bij een eerste stop spuit ik me van kop tot teen in met anti-insect wat naar citronella meurt. Dat had ik eerder mogen verzinnen, want vanaf dat moment vinden ze me niet meer lekker. Een nieuw onderdeel van mijn ochtendritueel: voeten in de vette watten, gezicht en armen in de zonnebrand en overal en veel anti-insect spuiten. Stinken doe ik sowieso wel.

Vanuit Oisterwijk loop ik via Middelbeers naar Vessem. In Vessem is voor mij de overstap van het Pelgrimspad naar de Via Monastica. Die Via Monastica is een officiële aanlooproute voor pelgrims naar Compostela (of Rome) en wordt gemarkeerd met een blauwgele sticker met sint-jacobsschelp erop. Omdat Vessem een kruispunt is voor meerdere aanlooproutes (het Pelgrimspad loopt door tot Maastricht) is er een pelgrimsherberg waar je weggezonden kunt worden. Ik loop erlangs, kijk naar binnen en besluit nog 5 km door te lopen tot een camping. Het is veel te mooi weer om binnen te zitten!

Ik zet mijn tent op bij minicamping Maya’s Hoefke en krijg direct van mijn buren een stoel aangeboden. Het was een pittige maar prachtige tocht en dat is me waarschijnlijk aan te zien. Ook word ik heel gelukkig als ik een wasmachine zie. Er is pastasaladesaus met olie over mijn backpack en ander tasje en meer spullen, gaan lekken, dus ik moet aan de poets. Helemaal geen zin in na 30 km, maar wat moet, moet. De wasmachine neemt een deel voor zijn rekening.

De volgende dag loop ik, na het voltooien van mijn ochtendritueel, heropgeladen in schone kledij de camping af. De route is weer prachtig. Ik loop langs beekje De Kleine Beerze, soms ploeg ik door okselhoog gras. Buitenspelen! Daarna volgt de Cartierheide en loop ik het buurtschap Witrijt in. Ik loop een wandelende dame tegen het lijf, we maken een praatje en bij het passeren van een horecagelegenheid zegt ze me: ‘Wel af en toe koffie drinken hè.’ Maar ik zie op een bord dat het pas om 11 uur opengaat, daar ga ik niet op wachten. ‘Zal ik doen,’ zeg ik en loop al zwaaiend door. Maar ik zie dat zij wel het terras oploopt. Ik check mijn klok: 11.10 uur.

Ik ben de hele dag, elke dag, de tijd en de dag kwijt. Ik dwing mezelf elke dag wat in mijn logboek te noteren, maar soms beleef ik zoveel dat de notities van gisteren voelen als die van een week geleden.

Maar terug naar de horecagelegenheid in Witrijt. Ik beland daar dus op het terras bij de oudere avonturiers Mia en Henk. We praten over avonturen, het leven en de kwaliteit van koffie. Ik geniet er enorm van, maar na twee bakken ga ik weer in de benen, ik wil naar België vandaag. (Nogmaals dank, Mia en Henk!)

Na grenspark De Kempen bereik ik België. Ik zeg Nederland gedag. Maar de camping die ik voor ogen heb, ligt nog een eind verderop, dus lang sta ik er niet bij stil. De benen, het hoofd en het hart voelen zich opperbest. De voeten, ach, daar wil ik het even niet over hebben.

Het laatste stuk richting camping loopt langs een kanaal. Naarmate ik dichterbij mijn bestemming kom, klinkt een steeds luidere bas: boem, boem, boem. Of iemand heeft op een boot de muziek flink hard aan of het is groter dan dat. Ik google want Google weet alles. En jawel hoor, 9 & 10 juni vindt in recreatiegebied Zilvermeer het Legacy festival plaats. Ik vrees dat ik een nacht tegemoet ga vol met dancemuziek.

Ik heb 34 km gelopen als ik vlakbij de camping ben. Ik kan er echter niet via de kortste route komen vanwege het festival. Bewakers wijzen me de weg om het terrein heen.

Ik heb 36 km gelopen als ik bij de check-in van de camping ben. Ik vraag een plekje voor een nachtje, maar dat is onmogelijk: het hele terrein is afgehuurd door en voor het festival. Ik probeer ze nog te overtuigen, maar het blijft een nee. Ik zucht en vlucht naar het naastgelegen toiletgebouw om mijn flesje water bij te vullen. Op een bankje in de schaduw voor het receptiegebouw raadpleeg ik Google weer. Ik hoop binnen een straal van 3 km een camping, b&b of hotel te vinden. Ik ben moe, ik voel mijn voeten niet meer, het is al laat. Dan komt één van de dames van de receptie naar me toe. Ze heeft voor me gebeld en ik kan terecht bij de buren, bij Eurocamps. Het is 2 km lopen maar ze zullen me met open armen ontvangen. Ik bedank haar voor de service en ga weer in de benen.

Ik heb 38 km gelopen als ik bij Eurcamps aankom. Ik krijg een plekje dichtbij de poort en dichtbij sanitair want ze zien hoe slecht ik loop. Het is 19 uur als mijn tent staat, de keuken van het parkrestaurant sluit om 19.30 uur. Ik besluit in mijn vuile kloffie te gaan eten. Douchen kan daarna. Gelukkig is het rustig in het restaurant, dus ik trek me terug in een hoekje met stopcontact zodat ik mijn apparatuur kan opladen. En ik laad ook op van een groot bord spaghetti bolognese. Ik besluit de komende twee dagen korte etappes in te plannen én alvast overnachtingen te regelen. Ik reis het liefst op de bonnefooi, maar na de lange etappe en de ervaringen van vandaag wil ik dit weekend geen risico nemen. Ik moet even bijkomen.

Helaas is deze zware dag nog niet ten einde. Als ik na een douche in mijn tent lig, krijg ik gigantische spierkrampen. Ik kan er niet van slapen. Ik drink veel water en neem voor het eerst deze reis paracetamol in. Net als ik denk in slaap te vallen, zo rond 1 uur, komen er vier Vlaamse gasten dronken terug van het festival. Ze slapen met zijn allen in een familietent op nog geen anderhalve meter afstand van mijn minitentje. Ze maken lawaai, ze schelden, ze vechten. Ik hoor hun tent alle kanten op gaan, ik ben bang dat ze op mijn hoofd gaan belanden. Dan heeft een van hen een bloedneus en hij gaat de tent uit. Ik ga ook mijn tent uit om water te halen en naar het toilet te gaan. ‘O we hebben visite,’ zegt ie tegen zijn vrienden. ‘Nou nee hoor, ik slaap hier, althans dat probeer ik,’ zeg ik al wijzend naar mijn tent. ‘Die had ik niet gezien, hij is zo klein!’ Ik verzoek ze wat stiller te zijn, dat ik 38 km heb gelopen en moet slapen. Ze grappen dat zij wel 65 km gelopen hebben. Ik negeer ze verder maar, er is geen zinnig gesprek met ze te voeren. Ze schelden en vechten nog een paar uur door. Als zij ‘s ochtends eindelijk slapen, pak ik zo luidruchtig mogelijk mijn tent in. Na een koffie en een croissantje uit de parkwinkel, wil ik een duik nemen in het tropisch zwembad, maar dat is nog dicht. Ik lever mijn toegangsbandje voor het zwembad in bij de receptie, dien een klacht in tegen de jongens die staan op plaats A303 en ga weer op pad.

Ik kies voor de kortste route door België. Vandaag loop ik zo’n 15 km langs het kanaal naar het zuiden. Het is eentonig maar wel fijn voor de zwetende zombiestaat waarin ik nu verkeer. Met één goed vooruitzicht: vanavond zit ik in een hotel met zwembad, sauna en hammam. Even bijkomen.

—
Dag 8 Hoogeloon 30 km
Dag 9 Mol (B) 38 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel