Zondag 25 juni vertrek ik vroeg met mijn kapotte tent aan een wandeling van 35 km naar Châlons-en-Champagne. Ik ben in mijn hoofd maar met één ding bezig: wat te doen met de tent? Daardoor loop ik bijna de camping af zonder mijn flessen met water te vullen. Dat zou echt dom zijn geweest want het wordt 33 graden. Als ontbijt neem ik een granenreep uit mijn noodvoorraad. Het is vroeg, het is zondag, er is niks anders voor handen.

Op weg naar het eerste dorp Billy-le-Grand kruis ik een snelweg met daaraan een soort Hazeldonk. Ik ruik de koffie bij wijze van spreken, en denk dat ik er ook wel wat kan scoren om mijn tentstok te repareren. Ik zie op de app dat er naast het benzinestation ook een supermarkt zit die open is en een fastfoodketen. Ik probeer er te voet te komen maar loop me tot twee keer toe vast. Het kost me dik een half uur en de temperatuur stijgt.

Ik kijk nog eens op de app en ontdek dat ik via de andere kant van de snelweg erheen kan lopen, maar dat gaat me een uur kosten. Ik besluit zonder koffie, zonder aanvulling op mijn eten en zonder mogelijke oplossing voor mijn tent, verder te gaan met de route van vandaag. Ik heb op dat moment nog 25 km te gaan.

In Billy-le-Grand vul ik mijn waterfles met water uit een tuinslang uit iemands tuin. Ik heb de slang iets doorgespoeld, maar het is alsnog smerig. In het volgende dorp dat ik tegenkom, Juvigny, 15 km verderop, loop ik de kerk binnen. Iemand is aan het oefenen op het orgel, het klinkt niet best. Maar ik zie geen kraan. In het dorp zelf zie ik niemand. Mogelijk zit iedereen binnen met dit warme weer. Bij het uitlopen van het dorp zie ik mensen barbecueën in een tuin. Ik loop erop af en vraag om water.

Honderd meter verderop staat een pizza-automaat. Is dit een oase of is dit echt? Met drie drukken op een touchscreen en mijn bankpas in een gleuf, is mijn pizza besteld. Vijf minuten later komt ie warm uit een brievenbus. Ik pizzapicknick in de berm. De maag is gevuld, de waterfles vol, nog 11 km te gaan.

Ik loop in de schaduw maar heb het zwaar. Het zout van de pizza maakt me dorstig en ik moet een beetje zuinig zijn met mijn water. Uiteindelijk is de fles leeg voordat ik bij de finish ben. Dit is niet fijn. Ik loop linea recta naar mijn appartement en drink daar eerst de kraan leeg. Ik zet thee. Dan zie ik hoe ruim het is en er is een bad. Ik zal er echter geen gebruik van maken. Ik ben bezig met het plan voor morgen: op tentstokkenjacht!

Om half 10 gaan de deuren van de Decathlon open. Ik ben er in 40 minuten naartoe gelopen en ben de eerste klant. Online verkopen ze losse tentstokken, maar niet in de winkel. Het lichtste tentje dat ze ter plekke hebben, weegt 2,6 kilo. De moed zakt me in de schoenen. Dat is echt te zwaar. Ik vraag hoe lang de tentstokken van die tent zijn, maar dat is nergens te vinden. Samen met de verkoopster trek ik de tentstok uit de verpakking, leg het naast mijn kapotte stok en zucht. De stok is 20 cm te lang. Ik weet niet of het gaat werken, maar het Decathlon-tentje kost 30 euro. ‘Ik ga het proberen, ik neem hem mee!’

Hierna haal ik mijn spullen op bij het appartement, laat ik mijn pelgrimspaspoort stempelen bij de Office du tourisme en ontdek bij het drinken van een café au lait dat er aan de andere kant van de stad nog een Intersport zit. Met volle bepakking en Decathlon-tent loop ik er in 40 minuten naartoe. Ik weet niet waarom, maar ik wil het proberen, ik wil checken of ze losse tentstokken verkopen.

Bij de Intersport hebben ze min of meer hetzelfde als bij de Decathlon. Voor 30 euro een tent van 2,3 kilogram. Tentstokken vergelijken doe ik hier niet. Ik koop een jurkje van een tientje, dan kan ik vanmiddag op de camping het jurkje wat ik vandaag draag ook een keertje wassen.

Op de camping ontmoet ik vrienden die op de terugreis zijn van hun vakantie in de Dordogne. We hebben een mobilhome gehuurd waar we met zijn drieën in kunnen. Ik draai een was en ik zet mijn tent op met de te lange stok. En hij staat! Hij staat! Als een Epke Zonderland zo die staat!

Ik neem twee stokken uit de Decathlon-tent mee op reis (één reserve), de rest van de tent en mijn kapotte stok gaan met mijn vrienden mee naar Nederland. (Dank voor jullie komst en gezelligheid, Ivana en Rinse. Nooit eerder zo kansloos verloren en toch genoten met kaarten.)

Ik ben blij dat ik verder kan en dat de tentstokkenjacht voorbij is. Verder met de Via Francigena!

—
Dag 25 Châlons-en-Champagne 35 km
Dag 26 Châlons-en-Champagne Regel-een-nieuwe-tent-of-tentstok-dag

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel