Na een dag met superbenen (komt vast door de rustdag in Pavia) word ik in Miradolo Terme door de gastheer (die een beetje Frans spreekt) uitgenodigd om met hem en een vriend pasta te gaan eten bij een restaurant aan de Po. Het is een soort feestje, zegt hij, waardoor je meerdere pasta’s kunt eten voor een tientje. Ik heb in de badkamer op de weegschaal gestaan en ik kan wel wat pasta gebruiken, dus ik zeg ja. Maar als we de auto instappen, heb ik meteen spijt. Zijn dikke oude labrador gaat namelijk ook mee en die zit vanaf de achterbank in mijn nek te kwijlen.

Halverwege de rit weet meneer de weg niet meer en zet ie Google Maps aan. Met één hand aan het stuur en in de andere de smartphone slingert hij over de weg. De laaghangende zon schijnt in ons gezicht. Twee keer moet ik hem waarschuwen voor een tegemoetkomende auto. Ik vind het doodeng. In geen weken heb ik in een auto gezeten en nu heb ik zo’n chauffeur! Bovendien wil ik niet dood met een oude kwijlende labrador in mijn nek.

Mijn maag zit in de knoop als we aankomen bij het restaurant. Of het is meer: een terras met plastic stoelen waar Italianen vanaf plastic bordjes pasta naar binnen werken, een vreetschuur. Om de boel op te leuken zit er een zanger met een dj-kit op een podium.
Ik zit aan tafel met de gastheer, een vriend van hem én drie grote kwijlende honden, want die vriend heeft voor de gelegenheid ook zijn kennel meegenomen. En mijn maag zat al in de knoop.

De gastheer haalt drie borden voor ons terwijl ik de labrador aan de riem vasthoud. Wat ik op mijn bord krijg, ziet eruit als hondenvoer, ruikt naar hondenvoer en smaakt afschuwelijk. Ik dwing mezelf het bord leeg te eten, ik heb het nodig voor de lange etappe van morgen. Dan volgt een ander soort pasta waarvan ik drie happen neem, deze is ook niet te eten. Ik zeg dat ik vol zit en ben blij dat ik ‘s middags flink boodschappen heb gedaan. Ik kan vanavond nog wat brood en een banaan eten.

Onderwijl zingt de zanger Space Oddity van David Bowie, compleet met Italiaans accent. Ik hoor een eigen versie:

‘This is Ground Control to Major Tjam. Eat your pasta and put your seatbelts on’

Ik ben doodongelukkig en ga na het tweede bord even ademhalen bij de Po.
De gastheer betaalt mijn hondenvoer en biedt zijn excuses aan, ook voor zijn rijstijl op de heenweg. Maar daar koop ik weinig voor. Ik moet toch weer bij hem instappen om terug te komen.

‘s Nachts ben ik misselijk van de gore pasta’s en ik slaap slecht. Om half 7 trek ik de deur achter me dicht voor een etappe van naar verwachting 35 km.

Voor zo’n slechte nacht, loop ik nog best redelijk maar om een uur of 11 maak ik een onbegrijpelijke fout. Ik wil wat kilometers afsteken en mijn gps zegt dat ik rechtsaf moet. Het lijkt mij meer een oprit naar een boerderij en aan het begin staat een groot bord met in grote letters: Cani pericolosi. Ik weet dat dat ‘Gevaarlijke honden’ betekent, maar toch loop ik door. Ik weet nog steeds niet waarom.

Als ik het erf nader zie ik drie honden kwispelen. Ik zie ook het pad dat rechts afbuigt, daar moet ik heen. Als ik nader, beginnen de honden te blaffen maar ze blijven op hun erf. Ik volg het pad wat om de boerderij heenloopt en dan ineens ophoudt. Ik check mijn gps. Het pad dat door zou moeten lopen is er niet. Ik moet terug. En dan gaat het mis…

‘Tell my man I love him very much he knows’

Drie honden springen, grommen en happen om me heen. Ik wil ze alledrie in de gaten houden, maar heb geleerd dat ik ze niet aan moet kijken. Ik houd mijn wandelstokken een beetje voor me uit, in de hoop dat ik mezelf daarmee kan verdedigen. Ik dwing mezelf rustig te blijven, maar heb toch een kort paniekmoment waarin ik roep: ‘Ik ga al weg, ik ga al weg!’ Ondertussen schuifel ik richting de oprit. En zodra ik die bereik, krijg ik voor me wat ruimte. In een stevige pas loop ik naar de weg. Ik durf niet achterom te kijken, maar ik hoor ze niet meer. Pas als ik op de weg sta, kijk ik om en haal adem. Mijn benen trillen ervan. Maar door de stoot adrenaline loop ik de volgende kilometers als een tierelier. Het duurt wel even voordat ik weer kan genieten van de omgeving waarin ik loop. Het zijn de laatste kilometers in Lombardije. Ik volg de kronkelende Po richting Piacenza, wat in Emilia Romagna ligt.

‘The sky above is blue
And there’s nothing I can do’

Nou, dat is er natuurlijk wel, Major Tjam! Stap nooit bij een Italiaan in de auto en negeer geen borden waar het woord pericoloso op staat, sufferd.

Komende dagen zal ik wat kortere etappes maken om weer in Ground Control te komen. Dat zal ik nodig hebben in de Apennijnen die me te wachten staan.

—
Dag 66 Miradolo Terme 35 km
Dag 67 Piacenza 39 km

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel