Nadat de bakker langs is geweest op natuurkampeerterrein De Blikken, pak ik mijn spullen en vertrek. De boerin komt me persoonlijk uitzwaaien. Ik ben wat aan de late kant, want ik slaap steeds beter in die tent en de tijd verlies ik steeds meer uit het oog. Ik moet mijn notitieboekje er regelmatig bijpakken om te weten waar ik wanneer was (soms al van een dag terug). Ik maak zoveel mee dat ik tijd en plaats vergeet.
Maar vandaag wordt het warm, dus dan is laat vertrekken niet handig. Ook is het mijn laatste dag aan zee. Dus ik besluit te doen wat half Nederland met + 32C doet: een duik in zee nemen. Na 7 km kom ik aan op het strand van Cadzand-Bad. Hoe laat het dan is? Sorry, geen idee. Het is rustig genoeg om mijn backpack op het strand te laten staan en om me op het strand om te kleden. En de zee is nog heerlijk fris! Ik wacht even tot het lijf is opgedroogd, kleed me weer aan en vervolg de route. En het wordt warmer en warmer. Ik loop van zee af, het binnenland in. Hordes fietsers en strandgangers gaan de tegengestelde richting op.

Gelukkig loopt mijn route regelmatig door beschutte stukjes bos waar ik in de schaduw pauze kan houden. Ik houd extra veel pauze, loop langzaam, drink meer water, eet zoute cashewnoten en heb mijn lelijke praktische wandelpet op om de zonnesteek te voorkomen. Na 21 km bereik ik moe en zeiknat van het zweet de camping bij Sluis. Het is later dan ik gehoopt had, dus ik kan niet meer de toerist uithangen en het Belfort beklimmen. Maar wie wil dàt met deze temperatuur?

In plaats van het dorp in te gaan, beland ik na de tent opzetten en een douche op het terras van de camping. Als ik een koud biertje aan de bar bestel, zegt de bardame dat er op het terras een jongeman zit die ook alleen wandelt. Met mijn biertje en bakje nootjes loop ik naar het terras, spreek de arme eenzame jongeman aan en voor je er erg in hebt, zit je pintjes te drinken met een wandelaar uit Mechelen. (Ik had willen schrijven Mechelse homo, maar dat ie op mannen valt, is niet relevant voor het verhaal). Hij loopt stukken van de GR.

(Potverdikkie, weten jullie net dat LF Lange Fietspaden en LAW Lange Afstand Wandelpaden zijn, komt er weer een afkorting bij!
Ik zal jullie verlossen: GR staat voor Grandes Randonnées en is de internationale benaming voor de LAW en de GR doorkruisen heel Europa.)

Na een pizza bij een pint ben ik toch maar even het dorp ingegaan, omdat je Sluis wel gezien moet hebben als je er in de buurt bent. En dat was ideaal, want zo ‘s avonds waren de hordes toeristen er niet. Ik heb een ijsje gegeten naast het standbeeld van Meneer Van Dale (van de woordenboeken en ooit geboren te Sluis) en ben daarna teruggegaan voor een warme nacht in mijn tent.

Ik heb tot nu toe op 3 LAWs gelopen: het Zuiderzeepad (van Muiden tot Den Oever), het Nederlands Kustpad deel 2 (van Den Helder naar Hoek van Holland) en het Nederlands Kustpad deel 1 (van Hoek van Holland naar Sluis). Vandaag begin ik aan het Grenslandpad dat van Sluis naar Thorn, in Limburg, loopt.
Het is een overgang om de kust te verlaten en het binnenland in te gaan. In de ochtend loop ik direct al door het Belgische boerenland en daar kom je geen mens tegen. Behalve een meid van mijn leeftijd die met bepakking in tegenovergestelde richting dezelfde etappe als ik aflegt. Zij loopt in 10 dagen een deel van het Grensland- met een deel van het Nederlands Kustpad. Ze vertelt dat ze de route iets heeft aangepast omdat er in het Belgische deel geen campings zijn. Dat was mij ook al opgevallen, dus ik volg haar tip om naar een camping bij Sint-Kruis te gaan.

De tent staat en ik kom net de douche uit of mijn ouders staan voor mijn neus. Ze komen me voeden 😉.

Ik ga de kust missen, maar juich de rust en ruimte van het boerenland toe. Op naar andere avonturen!

Geschreven door Tjam-aan-de-wandel