Om 6 u zijn we weer onze wakkere zelve. Een rozige schijn over de linker Mekong oever kondigt een zonnige dag aan. Geen beweging verder op de rivier. Alles peis en vree op deze Chinese nieuwjaarsdag of voor de Vietnamezen Têt Nieuwjaar. Een frisse bries is de zonnewarmte voor. Het zonnedek is een zalige oase deze ochtend. Early to rise heeft zo zijn charme.

We nemen in de allerbeste stemming het ontbijt tot ons en gaan om 8u30 van boord om de tempelheuvel van Wat Hanchei te beklimmen. 290 treden maken onze benen compleet wakker. Op het ‘heilig platform’ dat we bereikt hebben worden we beloond met een wijds zicht op de mighty Mekong.

Wanneer we de Mekong de rug toekeren krijgen we tot in onze verste ooghoeken zicht op een grote diversiteit aan kleurrijke tempels, pagodes, stupa’s en standbeelden. Misschien de meest waardevolle structuur is niet de meest imposante. Het is een heiligdom uit de pre-Chenla periode (achtste eeuw), opgetrokken in nu uiterst verweerde rode baksteen. In deze tempel werd de Hindoegod Hirahara aanbeden.

Veel prominenter in zicht staat de grote Therevada pagode, aan Boeddha gewijd. Hij werd in Khmerstijl gebouwd en valt op door zijn gele en blauwe kleuren. Petje af en schoenen uit en we kunnen het heiligdom betreden. Binnenin Boeddha all over the place uiteraard met o.a. volledig wand- en plafondvullende schilderijen in naïeve stijl aangebracht. We knielen neer en nemen de gebedshouding aan om een waterzegening te krijgen van twee boeddhistische monniken. We worden allen ook door de monniken een rood armbandje (geluk!!) aangebonden. Een speciaal moment toch.

We verkennen verder deze speciale plaats en hoe verder we doordringen des te harder komen de tonen van loeiharde muziek ons tegemoet. Nieuwjaar wordt hier blijklaar gevierd op deze manier. We zien een school voor aspirant-monniken en merkwaardige stupa’s in diverse kleuren. Eentje valt op door zijn heel speciale vormen en turquoise geschilderde taferelen aan de buitenzijde. Heel veel standbeelden van mensen in traditionele kledij, wilde dieren en enorme stukken fruit omringen de gebouwen en structuren. Alles verwijst naar het verleden en legt een waardevolle link naar het heden.

Om 10 u dalen we de trappen terug af naar Mekongniveau. We zijn amper aan boord of onze Marguerite gooit de touwen los en zet zijn tocht verder stroomopwaarts naar Kampong Chan.

Na de lunch aan boord gaan we om 14u de bus op richting twee heuvels met geschiedenis: Phnom Pros (heuvel van de mannen) en Phnom Srey (heuvel van de vrouwen). De legende wil dat mannen en vrouwen in competitie gingen om in 24u tijd de hoogste heuvel te bouwen. De vrouwen wonnen door een list en sedertdien is het aan de mannen om de vrouwen ten huwelijk te vragen en niet meer andersom. Phnom Pros heeft de meeste tempels. Wij stappen rond de grootste pagode en zien dat de dakstructuren bewoond worden door makaken.

Tussen de twee heuvels ligt de zogenaamde Boeddha tuin. De trieste geschiedenis van Cambodja vertelt echter dat de beruchte Khmer Rouge deze zone als een van hun killing fields hebben gebruikt. Een stupa met ossuarium is hiervan de stille getuige. In de mooie Boeddhatuin zien we meerdere reuzengrote vergulde Boeddhabeelden en Apsarastandbeelden die de ‘cirkel van het leven’ van het boeddhisme uitbeelden.

Een kleine jump met de bus verder bereiken we de ruïnes van de Wat Nokor Bachey tempel als onderdeel van een ommuurd Angkoriaans complex. De site bevat ook een recenter gebouwde centrale pagode, binnenin voorzien van prachtige boeddhistische muurschilderijen, schitterend met sierschildering beklede steunpilaren en kunstige vloertegels.
De ruïne die we zien is die van een tempel die in de 11de eeuw werd gebouwd onder het bewind van Suryavarman II. De vier gebouwen die deel uitmaken van deze tempel zijn opgetrokken in verzaagde zandsteen. Ze zijn erg verweerd, maar prachtig uitgewerkte reliëfs zijn nog heel goed zichtbaar.

Om 16u rijden we terug naar onze Marguerite, maar we vallen nog heel even stil voor een fotootje van de Ko Paen Bamboo Bridge. Deze bamboebrug, met stalen kabels verweven, wordt elk jaar in het regenseizoen door de floods van de Mekong vernietigd en in januari terug aangelegd.Hij is een kilometer lang en verbindt Kampong Cham met het eiland Ko Paen. Sedert 2018 is nu ook een betonnen brug gebouwd over de rivier maar toch blijft deze bamboebrug bestaan als een knappe link met het verleden. Een vleugje nostalgie mag wel, nietwaar!

Om 16u30 zijn we terug aan boord. We kunnen ons mentaal voorbereiden op de traditionele Knack-quiz. Om 18 u doen we een gooi naar winst, maar we halen net niet het podium….

Voor we aan tafel gaan voor het laatste avondmaal aan boord krijgt de volledige crew van de Marguerite nog een stevig open doekje. Ze hebben absoluut het beste van zichzelf gegeven tijdens deze cruise.

Morgen verlaten we in de vroegte het schip en nemen we de bus voor een lange tocht naar onze laatste standplaats in Siem Reap. Nu…. Inpakken geblazen.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur