Met een klein hartje schuiven we om 6u het gordijn open en.. glorie halleluia, het weer heeft zich herpakt. Hoe mooi kan blauw zijn eens je even grijs hebt ervaren....

Na een laatste aangenaam ontbijt verlaten we ‘onze droom’ hier in Talsano. Deze avond komen we aan in ons derde en laatste hotel in Valenzano, in de buurt van Bari. Gek genoeg hebben we in Mon Rêve Resort behalve op dag één, toen we aankwamen, nooit iemand aan de receptie gezien. Dat is dus ook vandaag niet het geval. Uitchecken betekent bijgevolg dat wij simpelweg onze kamer verlaten, de sleutel op de deur laten en op de bus stappen. Afrekenen kan dus niet. De toekomst zal uitwijzen hoe dat zal aflopen.... We hebben al veel gereisd, maar dit hebben we nog niet meegemaakt. De ‘Italian factor’??? Who knows...

Met aangename zonnewarmte in de rug stappen we om 8u30 op de bus voor onze eerste rit van de dag naar Matera. We rijden dus even over de grens van Puglia voor een zijsprongetje naar Basilicata.
Na een regenachtige nacht blinkt de natuur terwijl de laatste plassen opdrogen. Wij blinken ook.... van contentement! Zeker wanneer onze chauffeur Donato ons vertelt dat het op dit moment zowat in geheel Italië regent, behalve in dit gebied. Onze gebeden worden dan toch verhoord....We herhalen het graag: glorie halleluia!!!

In Taranto rijden we voorbij het gigantische 84 ha grote staalcomplex van Arcelor Mittal. Deze installaties worden zeer in vraag gesteld door de groenen. Niet toevallig heeft dit Tarantogebied het grootste aantal kankergevallen en onvruchtbaarheid bij de bevolking. Deze installaties hebben de grootste dioxine uitstoot van geheel Europa. Er woedt dus een strijd tussen gezondheid en werkgelegenheid. De installaties sluiten zou zo’n 14000 mensen zonder werk zetten. En veel alternatieven zijn er in dit gebied niet. Een moeilijke kwestie dus!

Rond de klok van tienen gaan we linksaf richting Basilicata. Het landschap glooit weer iets meer. We gaan weer naar de uitlopers van de Appenijnen. Geen olijfbomen meer hier. Wel vooral durumtarwe, de tarwe die ook gebruikt wordt voor het zeer bekende brood van de ‘cità del pane’, Altamura, dat we later op de dag zullen proeven. Onder de Romeinen heette deze streek Lucania. In de 10de eeuw spreekt men voor het eerst van Basilicata (afgeleid van ‘basilicos’, hetgeen ‘heerser’ betekent). Basilicata is een kleine regio (14de plaats op 20 in Italië) die slechts 1% van de Italiaanse bevolking heeft.

Christus is niet verder gegaan dan Eboli (Campania). Basilicata, en zeker Matera is altijd een zeer armoedige streek geweest. . Carlo Levi heeft daar een boek over geschreven die de politici in Italië wakker gemaakt heeft. Hij schreef o.a.: “niemand die Matera ziet kan onaangedaan blijven, zo expressief en aandoenlijk is haar pijnlijke schoonheid.”
Matera heeft 60.000 inwoners en was in 2019 culturele hoofdstad van Europa. We komen er aan om 10u30 u en begroeten de lokale gids Giuseppe, die ons de komende twee uur de weg zal wijzen doorheen de ‘sassi’. Het zal echter blijken dat hij niet het enthousiasme van de grote dagen uitstraalt. We vragen ons eerder af of hij met een ferme kater zit..... Hoe dan ook we leren toch wel een en ander over deze sassi. De benaming sasso komt voor het eerst voor in documenten in het begin van de 13de eeuw. Het zijn grotwoningen waar hele gezinnen woonden op een zeer beperkte oppervlakte samen met hun kippen, geiten en ezel. De omstandigheden waarin ze leefden waren dus niet bepaald hygiënisch... De kindersterfte was ongeveer 50%. Heel hoog dus!

In de jaren vijftig van vorige eeuw woonden er nog zo’n dertig- tot veertigduizend mensen, meestal in erbarmelijke omstandigheden, in de sassi die we hier in allerlei vormen bijeengepakt zien op de meest vreemde manier. Gemiddeld woonden niet minder dan negen personen in zo’n sasso.
Al deze mensen heeft men ondertussen verhuisd naar sociale woningen die aan de rand van de stad zijn gebouwd. Sedert 1993 staan de Sassi op de werelderfgoedlijst van Unesco.

Het gemakkelijkere deel zit in het begin van onze wandeling. Gids Giuseppe brengt ons tot bij de kathetraal Sant’Eustachio, in Romeins-pugliëse stijl opgetrokken. Vanaf hier hebben we een eerste panoramazicht op de sassi. Geen vlak gedoe meer nu ! Het is een ferme opgave voor onze groep om de vele trappen te verwerken doorheen de wirwar aan steegjes die alle onderdelen met elkaar verbinden. We krijgen tussendoor fantastische uitzichten op grote sassiconcentraties. We kijken werkelijk onze ogen uit op dit complexe geheel. We bezoeken nog de in de rotsen uitgehouwen vroegere orthodoxe kerk van Santa Lucia, waarbinnen we een aantal goed bewaarde fresco’s vinden. In de Casa grotta del Castelnuovo vinden we dan weer een heel mooi overzicht van de inrichting van een sasso en de leefwereld van de mensen die hier woonden.

In het sassi-labyrint is het rond half een toch even zoeken om de Osteria Pico tussen al deze sassi te vinden. Osteria Pico is volledig in de tufsteen uitgegraven en ingericht op drie niveaus. We lunchen er kwalitatief zeer goed in een prachtig kader. Dit is klasse! Op weg naar dit restaurant hadden we al donkere onweerswolken zien samenpakken boven Matera. Tijdens de lunch krijgt deze stad bakken water over zich, vergezeld door stevig gerommel. We achten ons gelukkig hieraan ontsnapt te zijn. We achten ons nog gelukkiger wanneer we om 14u30 dit leuke oord verlaten en door een heerlijk zonnetje worden begroet in een totaal opgefrist stadskader.

We blijven trappartijen verwerken terwijl we naar de bus terug stappen. We maken nogal hoogtemeters vandaag! Onze hele groep blijft deze oefening moedig volhouden. Geen gezaag of geklaag in deze groep!!

Om 15u zetten we koers naar onze volgende en laatste stop van ons verblijf in Puglia: Altamura, de lievelingsstad van de straffe ‘stupor mundi’-vorst Frederik II. Onvermijdelijk stappen we weer richting kathedraal, maar deze keer zijn we vooral op zoek naar de Forno Antico Santa Chiara. Immers, Altamura is de ‘città del pane’, de stad van het Altamura brood. We vinden deze ambachtelijke bakker in de schaduw van de kathedraal.

We verwerken er het restant van een nieuwe regenvlaag en zien dan graag de zon weer opduiken. De patron ontvangt ons onder een tentzeil buiten en laat brood in verschillende vormen van beleg aanrukken. We smullen ervan en laten het met plezier begeleiden door een glas Malvasia wit of Primitivo rood. Er komt ook nog zoetigheid in allerlei vormen op tafel, terwijl we kunnen proeven van een grasgroene amarolikeur. Nooit gedacht dat we ooit een brooddegustatie zouden meemaken, en zeker niet eentje van deze aard! De città del pane is alle eer aangedaan!

Na dit mooie intermezzo duiken nog een aantal leden van onze groep kort de kathedraal binnen, waarna het rustig terug bus gaat.

Om 17u30 bollen we verder richting Bari. Een uurtje later vinden we ons laatste hotel, deze keer voor één nacht, Hotel Fredericiano. De check-in verloopt uiterst vlot. De kamers blijken perfect in orde en uiterst clean te zijn. Knap!

Om 19u30 klinken we tijdens ons laatste aperomoment op al het moois dat we tijdens deze reis hebben meegemaakt. We zingen een laatste keer uit volle borst ‘volare volare’, ons Puglia-strijdlied. We vliegen morgen met een meer dan voldaan gevoel terug naar de heimat.

Het ‘laatste avondmaal’ gaat door in het restaurant op de eerste verdieping. Het gaat er andermaal heel gezellig aan toe, maar tegelijk voel je dat het bobijntje voor vandaag zijn beste tijd gehad heeft. Om 21u30 gaat iedereen zijn kamer opzoeken. Niemand zal moeten gewiegd worden.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur