De jetlag is er nog niet helemaal uit. Om 5u30 zowat zijn onze ogen niet meer dicht te houden. Opstaan dan maar en starten met het ochtendritueel. We moeten ook inpakken want deze avond vliegen we richting Chiclayo.

Om 6u45 zoeken we al het ontbijtbuffet op en om 8u staan we gepakt en gezakt in de lounge, helemaal klaar voor de nieuwe dag. Omstreeks 8u45 trekt onze Cesar zijn bus op gang en weg zijn we richting de site Pachacamac. De bus toont ons een buitentemperatuur van 17°C. We raken stilaan gewoon aan die dagtemperatuur die rond de 20° C blijft zweven onder een melkwitte hemel. We rijden een traject van 35 km doorheen het Barranco district en het Chorrillos district. Barranco is de kunstenaarsbuurt van Lima. Het woord ‘barranco’ staat voor de klif waarop Lima is gebouwd. Deze buurt ademt het Bohémiengevoel uit dat hier sedert het begin van de 20ste eeuw door groepen kunstenaars uit o.m. Frankrijk en Italië is gebracht.
Het Chorrillosdistrict is feitelijk de visserswijk die alle vis levert aan Lima. Het is een heel volks district dat bruist van het leven. We zien heel veel volk in de straten, heel veel beweging en actie om en bij een onophoudelijke rij kleine winkeltjes die onze weg flankeren. Lima heeft gemiddeld 3000 inwoners per km2 (24 per km2 in de rest van Peru!!) en dat wordt hier heel duidelijk. De Peruaanse vlag is ook alom tegenwoordig. De Peruanen hebben een stevig nationaal gevoel! Het was overigens generaal José San Martin, de man die voor Peru de onafhankelijkheid bekwam in 1821, die Peru zijn huidige vlag heeft geschonken. Naar verluidt zou hij nabij Barranco flamingos gezien hebben en daaruit de rode kleur voor de vlag hebben afgeleid. Het rood staat ook symbool voor het vele (Inca)bloed dat hier vergoten is onder het bewind van de conquistadores. Het wit staat voor zuiverheid en vrede. Het embleem dat de vlag draagt bevat een vicuña (symbool voor de Sierra), een quinineboom (symbool voor de Selva) en een schelp (symbool voor de Costa). Quinine is dus van oorsprong ook een Peruaans product dat lange tijd onder monopolie door de Fransen is geëxporteerd.

Het beeld van Chorrillos verandert geleidelijk naarmate we meer en meer industrie zien opduiken. We zien grote cementfabrieken en petroleumraffinaderijen. Net ietsje minder romantisch… De bevolking leeft hier nog steeds in die kleine, vaak kleurrijke huisjes die hier en daar samengepakt staan op de flanken van steeds hoger wordende (vaak onstabiele) zandduinen. Het stadsgevoel ligt duidelijk achter ons.

Na een half uurtje verandert het landschap weer drastisch. We zien aan beide zijden van de weg een moerassig gebied (Pantanos de Vila), dat een beschermd natuurgebied is geworden, waarin meer dan 500 soorten vogels hun thuis hebben gevonden. Het reikt tot aan de oceaan. We rijden ondertussen op de Panamericana Sur, de 26.000 km lange weg die Alaska verbindt met Ushuaia. Vorig jaar zagen we in Ushuaia inderdaad het einde van die weg, waar een bord stond: “Fin del mundo”.

Om 9u35 bereiken we de 287 ha grote Pachacamac site (betekenis: ‘god van de schepping’). Aanvankelijk denken we dat we in de woestijn zijn terechtgekomen: zand zover we kunnen kijken met achtereenvolgende enorme ophopingen. Pas wanneer we de site echt betreden beginnen we het resultaat van vele jaren archeologisch werk te zien: tempels en piramiden, of toch de opgegraven restanten ervan, wisselen elkaar af. Het sleutelwoord hier is ‘adobe’, een samengeperst en zongedroogd mengsel van klei, zand en kleine stokjes dat de stenen vormt waaruit deze enorme bouwsels zijn samengesteld. We voelen een zekere magie in deze site. Je voelt als het ware de heilige grond onder je voeten. Deze site is 3000 jaar oud en gold al die tijd als bedevaartsoord voor de achtereenvolgende culturen die hier geleefd hebben, pre-Inca en Inca. De conquistadores hebben hier in de 16de eeuw een einde aan gesteld, want deze vorm van idolatrie (het verafgoden van de zon en de maan) moest en zou vervangen worden door het katholicisme.

We hebben de gelegenheid gehad om archeologische werkers te spreken die met borsteltjes en kleine pikhouweeltjes en vooral met ongelooflijk veel geduld nieuwe stenen bloot leggen en keramiekvondsten verzamelen. Hun enthousiasme en gedrevenheid is zowaar ontroerend. Alle archeologen zijn trouwens welkom om het opgravingswerk hier verder te zetten. Er is nog massaal veel werk om deze site

Om 12u30 laten we deze merkwaardige site achter ons en rijden we een half uurtje terug richting Lima, waar we in het Barrancodistrict het restaurant Vero Peru opzoeken. En jawel, we zitten meteen helemaal tussen de Peruanen, die zich tegoed doen aan een absolute weelde van buffetten. We kijken onze ogen uit. In alle hoeken en kanten zien we spijzen in lange rijen opgesteld: slaatjes en alles wat rauwe groenten is op alle manieren geëtaleerd, vis, van sushi tot gekookt en gebakken met duizend sausjes erbij, soepen, een rij pasta’s; een stapje op vinden we een barbecue met daarop vooral, doch niet uitsluitend, de rundshartjes, een absolute lekkernij voor de Peruanen, desserts met jawel een authentieke chocoladefontein in het lang en het breed. En dat alles.. à volonté. De lucht is hier totaal verzadigd van de calorieën! Het heeft ons deugd gedaan, vooral overgoten met een goed glas Malbec en deze keer een Pisco Rubio.

Hoog tijd daarna om af te kicken bij een nieuw cultureel hoogstandje: Museo Larco, dat we iets verderop in het district Pueblo Libre vinden. De muren van dit mooie witgekalkte huis zijn weelderig en totaal bedekt met een enorme bloemenweelde, met de bougainviller in de hoofdrol. Het museum werd opgericht in het huis van een 18de eeuwse vice-koning in 1926 door Rafael Larco Hoyle, een verzamelaar van pre-Columbiaanse kunst. Er staat een collectie van meer dan 50.000 potten gemaakt uit diverse materialen, met de klemtoon op keramiek uit de Cupinisque, Chimu, Chancay, Nazca en Inca culturen. Maar ook houtsnijwerk vinden we er en schitterend uiterst fijn geweven textiel.



Om 17u30 vertrekken we richting luchthaven voor een vlucht naar onze volgende bestemming Chiclayo. We rijden op de spits en zien het Limeño verkeer op zijn best. Als er vier rijbanen zijn worden er vijf en eigenlijk liefst zes gebruikt. Letterlijk iedereen, ook de vele tuktuks die hier rondsputteren, verandert constant van baanvak. Iedereen steekt ook iedereen de loef af. Als je naar links moet indraaien blijf je liefst zo lang mogelijk op het rechtse vak om dan zonder verpinken tussen alle auto’s door vier vakken over te steken. Als je voor je uit kijkt dan kun je het zicht best vergelijken met een kudde op hol. Geen nood echter, iedereen is zeer alert en alles is toegelaten Er wordt ook opmerkelijk langzaam gereden. So… go with the flow.

Om 19u30 laten we Lima achter ons. We landen anderhalf uur later in Chiclayo, waar we het hotel Casa Andino Select opzoeken. Prima hotel waar we snel nog onze magen kalmeren om dan zonder verder verpinken de bedstee op te zoeken.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur