De rust van het vroege uur is een godsgeschenk! Het is 6u20. Het silhouet van de Ponte Rodrigues tekent zich elke minuut scherper af in het water en tegen de achterliggende heuvels. De straatverlichting op het wegdek verspreidt een gouden gloed die perfect harmonieert met de weerspiegeling van onze bootverlichting in het water. Achter de heuvels in de verte tekent de ontwakende zon met witblauwe kleuren haarscherp de kam van de nog kleurloze heuvels. Het toenemende licht neemt gaandeweg alle scherpe contrasten weg. Het schitterende Dourolandschap groeit naar zijn echte tinten toe. De betovering maakt plaats voor bewondering. Wat een moment!

We hebben een voormiddag om nog even aan wal de benen te strekken. Na het ontbijt dalen we de gangway af en stappen we naar het dorpje Barca d’Alva – niet meer dan een paar straten groot – dat na het sluiten van de de Linha Douro spoorlijn volledig is ingeslapen. Net geen spookdorpje dus. Die Linha Douro spoorlijn werd overigens pas gebouwd in 1887 en werd in 1988, amper een eeuw later, al weer gesloten. In die periode echter was Barca d’Alva een draaischijf op de internationale spoorlijn. Er waren douaneposten, een belastingskantoor, een terminal, opslagplaatsen en een hotel. Allemaal verdwenen! Het jonge volkje is weggetrokken en alles is uitgedoofd.

De zon aan onze wolkenloze hemel streelt onze rug terwijl we rustig via de ‘hoofdstraat’ naar de rand van het dorp klimmen. We zien oude, vaak bouwvallige rijhuisjes en vooral heel weinig beweging. Een enkeling hier en daar wijst op ‘leven’. Bij de overgang van dorp naar natuur zien we een huis met net geplaatste dubbelglasramen.... Ook in ogenschijnlijk verloren plaatsen ontstaat nieuw leven. Verrassend! There’s always hope!

Op 170m hoogte treffen we een ‘Centro de Cienza aberta’, een centrum voor toegankelijke wetenschap. Weer zo’n verrassend element dat niet echt rijmt.... Het centrum is gesloten, maar vanhieruit hebben we een schitterend zicht op de Douro, terwijl achter ons en hogerop de olijfgaarden in al hun pracht staan te blinken. Verder.. geen mens... geen dier te bespeuren. We lijken alleen op de wereld en, wat nog straffer is, het is stil... zo stil dat we er kippenvel van krijgen. Het bestaat nog op deze planeet! De rust voedt onze batterijen. De stilte voedt onze ziel. Wat een moment alweer!

We dalen terug af richting Douro en zoeken dé relikwie van de oude Linha Douro op: het station. Oude vergane glorie, volledig dichtgemetseld, maar daardoor goed bewaard. We zien hoe de natuur na zowat 50 jaar de treinsporen overgenomen heeft. Op het oude perron met vervallen luifel proberen we ons de drukte van weleer voor te stellen. We zien drie rijen sporen voor het perron en één rij die op het perron doodloopt en leidt tot wat de grote opslagplaats voor goederen moet geweest zijn. We besluiten op de sporen verder te stappen richting de brug die we gisteren in Vega de Terrón zijn overgestoken. We worden volledig ondergedompeld in industriële archeologie. We vinden het vroegere rangeerstation met draaischijf voor de locomotieven, die hier op die manier in een hoge onderhoudsloods konden parkeren. Vergane glorie... is ook glorie!

Nabij de oude spoorbrug dalen we weer af tot Douroniveau en komen we terecht op het pad dat we gisteren al hebben gelopen. Heerlijk slenterend langs dit landelijke pad zien we een visser een beetje troosteloos naar een dansende dobber kijken. “Iets gevangen?” Nada! We geven hem toch hoop en stappen rustig door tot we onder de Barca d’Alvabrug door one A-Rosa Alva weer zien dubbelschitteren in de spiegel van de Douro.

Kort voor de middag gaan we terug aan boord. Een uurtje later verdwijnt Barca d’Alva achter ons. We varen richting Pinhão terwijl we alweer van een mooie buffetlunch genieten. En het decor? Déjà vu natuurlijk... maar dan toch niet want uit een ander perspectief bekeken en daardoor weer verrassend. Het blijft allemaal “wow” terwijl de Quinta’s ons hun olijfgaarden, amandelbomen en uitgestrekte wijngaarden blijven tonen, zover het oog reikt. De machtig blauwe en nog steeds wolkenloze lucht zorgt voor een schitterend contrast. Dit is echt genieten!

Na het eten gaan we op het sundeck voor enkele spelletjes Rummikub. Lauwe wind streelt ons terwijl we daarbij nippen aan een witte porto-tonic. Het zachte gezoem van de motoren en dat machtige glijden van ons 12 m brede schip op de Dourospiegel heeft iets heilzaams, iets onbestemd rustigs. We zijn helemaal zen!

Op ons traject terug naar Porto zullen we weer naar zeeniveau afdalen via de vijf ondertussen gekende sluizen. Die vijf sluizen, die telkens onderdeel zijn van een dam, hebben de rivier getemd, waardoor de loop ervan bevaarbaar en veilig is geworden. Tussen 1972 en 1985 werden ze gebouwd, waardoor een bevaarbare waterweg van ongeveer 200 km is ontstaan van de monding Foz, in Porto tot het Barca d’Alva dat wij daarnet verlaten hebben. Het zijn imposante en authentieke meesterwerken van techniek.

Omstreeks. 14u30 naderen wij het eerste kunstwerk: de Pocinho dam/sluis, gebouwd in 1985 overbrugt een hoogteverschil van 22m. Hij situeert zich ter hoogte van Vila Nova de Foz Côa. Om 17u is de Valeira dam/sluis aan de beurt. Hij ligt ter hoogte van São João da Pesqueira, in het district Viseu en brengt ons 33m lager, het op één na grootste hoogteverschil op de Douro. Op deze plek lag ooit Cachão da Valeira, een granieten formatie die een soort dam creëerde, waaruit water van een hoogte van ongeveer 15 meter naar beneden viel, een onoverkomelijk natuurlijk obstakel uiteraard!

We blijven ondertussen hevig genieten van het machtige landschap en de soms relatief smalle doorgangen tussen de granietrotsen. Met een beetje verbeelding krijg je af en toe een licht fjordgevoel. Tegelijk is het immens zomer aan boord. De temperatuur gaat richting de 30°C. Voor het eerst zien we passagiers het zwembad aan dek opzoeken.

Een beetje indutten, een beetje lezen, een beetje fitness, een frisse douche: total wellness heeft ons in de ban.

We varen, glijden of is het zweven verder over de Douro terwijl we bij het voorstevendek het heerlijke Dourolandschap als het ware in vertraagde film op ons af voelen komen. Het krijgt af en toe een mooi afgelijnde gouden verkleuring door de in het Westen dalende zon. De vele al herfstkleur dragende wijnranken staan bij wijlen in vuur en vlam.

Met de zon achter de bergkammen in het vroege schemerlicht leggen wij aan in Pinhão. Terwijl we aan de dinnertafel zitten zien wij in de verte, achter de Pinhãobrug, het daglicht langzaam maar zeker wegdeemsteren.

Om 21u15 ronden we de dag af met een demonstratie van de traditionele wijze waarop een vintage Port wordt geopend: een ijzeren tang wordt boven een bunzenvuur hevig opgewarmd. Daarmee wordt een inkeping in de flessenhals gemaakt, waarna het punt van insnede onmiddellijk met ijskoud water wordt overgoten. Het glas breekt hoorbaar en netjes rondom, waarna het bovenste stuk van de hals met de kurk zachtjes uit de fles wordt gehaald. Misschien veel werk, maar het vermijdt wel dat de kurk van een zegge 20 jaar oude vintage port door een kurkentrekker kapot wordt gedraaid en er kurkstukjes in de port belanden. Knap om het eens mee te maken!

We zullen straks in onze dromen de weldoende impressies van deze heerlijke dag verwerken of herbeleven.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur