5u45! We starten langzaam maar zeker de dag. Geen wolkje te zien buiten. Het wordt weer een schitterende dag, letterlijk en hopelijk ook figuurlijk op hoog niveau. We nemen een heerlijk ontbijt met zicht op de prachtige patio van dit hotel.

Om 7u40 vertrekken we met twee bussen voor een rit van 54 km richting zuidoosten naar het archeologisch complex van Tipón. Het verkeer is ongewoon rustig in de stad. De Peruanen rusten nog een weekje uit na hun feesten ter gelegenheid van de Nationale Feetdag. Eens te meer valt het ons op dat de stad een permanente bouwwerft lijkt: kleine vierkante huisjes in snelbouw opgetrokken met uit-stekende betonijzers bovenop, klaar zogezegd voor het bouwen van een volgende verdieping. Soms komt daar nadien inderdaad een verdieping bovenop, of meerdere zelfs, maar vaak ook niet. Zolang een huis niet is afgewerkt betaalt de Peruaan immers geen onroerende belasting…. Muy conveniente!

In het dorpje Tipón verlaten we de hoofdweg Cusco-Arequipa en gaan linksaf naar hogere regionen. We kronkelen langs een smalle aardeweg vrij steil omhoog. Voor we het vrij primitieve dorp Patabamba bereiken stoppen we enkele keren om schitterende vergezichten in ons op te nemen. In de verte zien we de besneeuwde bergtop van de zesduizender Salcantai. Samen met de Ausangate en de Pachatusan zijn dit de drie zesduizenders waaraan door de Incas en hun huidige nazaten offers gemaakt werden en worden. Ook de top van de Ausangate krijgen we te zien voor we Patabamba bereiken.

Vanuit Patabamba trekken we te voet verder richting de Tipón site. Van een aardappel- plantende boer leert Manolito dat deze mensen gewoon zelfbedruipend werken. Ze verkopen geen enkel product, maar doen wel een vorm van ruilhandel met de omliggende gemeenschappen. Ze maken nog steeds gebruik van de terrasstructuur.

We klimmen een 20 minuutjes in een volkomen stil en vredig landschap. Wel schrikt een zwerm parkieten op van onze plotse aanwezigheid. Ze vliegen massaal naar hogere regionen. Wanneer we ons hoogste punt bereiken (3600m) ligt plots de Pukara kant van de Tipon site voor ons. We zien 22 groene terrassen aangelegd tegen de steile bergflank. Een schitterend zicht!

Het Parque Arqueologico de Tipon is 240 ha ruim. Deze terrassite is aangelegd door de pre-incavolkeren Cilcu en Lucre. De terrassen worden bevloeid door een uiterst gesofistikeerd irrigatiesysteem, waarvan het aangelegde hoofdkanaal 5 km ver uit het gebergte komt. Door dat vernuftige systeem konden zij op de diverse terrassen een afzonderlijke temperatuur en bevloeiing bekomen zodat zij op elk terras het meest geschikte gewas konden telen. Men heeft overigens lang gedacht dat de terrasbouw typisch Inca was. Nu weet men dat de pre-incavolkeren dit systeem al gebruikten. De Tiponsite is in de voorbije jaren voor 88% gerestaureerd, maar wordt nog niet toeristisch gepromoot. Met dank aan Anders dan Anders komen we, na de hectiek van Cusco, in een oase terecht. Een paar uur lang zullen we buiten onze groep geen mens ontmoeten. Enkel wanneer we weer bij onze bussen in de buurt zullen komen zullen we andere levende wezens zien.

We dalen af langs en tussen de terrassen en geven onze ogen flink de kost bij het zien van hetgeen hier in Incatijden werd verwezenlijkt. We zien onze groep verder stappen – en bij momenten weer klimmen – naar de overgang tot de Tiponkant van deze site. Op een vlak stukje terras houden we halt voor de inka-offerceremonie. We scharen ons rond Inkanazaat Yohaida die voor ons de ceremonie zal leiden. Ze legt een veelkleurige vierkante doek, waarin de namen van haar familie zijn verwerkt, op de grond. Daar bovenop legt ze een kleiner witte doek die als recipient zal dienen voor de offergaven. We zien een enorme diversiteit aan objecten verschijnen die allemaal met veel zorg op het witte doekje worden gelegd: schapenwol en gedroogd schapenvet, een botje van een dier (geeft men vaak aan de aarde om te danken voor wat ze produceert), maïs, zandkorreltjes, wierook, snoep in de vorm van een huisje (rijkdom), confetti (vreugde), anijs (buikpijn), maïssnoep (goede oogst), rijst (voorspoed), nepgoud, koper en zilver, en ga zo maar door. Vervolgens doet zij een wens aan de goden terwijl ze drie cocablaadjes naar de drie hoogste bergen in de buurt richt. Daarna doen nog een aantal van onze groepsleden, waaronder ook Paloma en Carmel een wens op dezelfde manier. Al deze cocablaadjes worden mee aan het witte doek toevertrouwd. Tenslotte bezegelt Yohaida het offer door het met chicha (maïswijn) te omsprenkelen. Ze plooit de kleine witte doek en het grote doek op een kunstige manier toe en ze neemt het geheel over haar schouders. Het offer zal nu donderdag om middernacht verbrand worden bij maanlicht.
Na deze echt ontroerende ceremonie, die heel veel mystiek in zich draagt, stappen we verder. We zijn er heel even stil van.

Tien minuten later krijgen we een magistraal zicht op de Tiponzijde van de terrassen. Indrukwekkend! Werkelijk! 43 terrassen volgen elkaar in dalende lijn op. Onze camera’s staan roodgloeiend. We leren dat de adel in stenen woningen op de hogere terrassen leefde; de gewone bevolking in adobehuizen daaronder en de dieren op de onderste terrassen. We zien ook een sectie van het Inkatrail tegen de bergflank op kronkelen, een netwerk dat over een afstand van 26000 km kriskras door het gebergte liep in het huidige gebied Ecuador-Peru. De afdaling langs het kunstige irrigatiekanaal en de terrassen naar de bussen is een fantastisch sluitstuk van een zeer mooie wandeling in heerlijk weer. We danken Yohaida in het Quechua: “anjai”.

Om 12u15 rijden we terug naar Cusco voor een gezellige lunch in het restaurant Encanto, in de buurt van de Plaza de Armas.

Om 15u zoeken we met de busjes, via de wijk San Blas, de hogere regionen van Cusco op waar we de imposante site Sacsayhuaman (sexy woman) bezoeken. Slechts 20% van de site is overgebleven. De Spanjaarden hebben heel wat afgebroken om er huizen en kerken(22!) mee te bouwen in Cusco. We zien een enorme wal (eigenlijk 22 wallen in zigzagvorm) in drie niveaus aan de overkant van een zeer uitgestrekt plein. Op dit plein werd door de Inka’s op 21 juni het Feest van de Zonnewende gevierd. Dit complex was het administratieve of denkcentrum van de Inka’s. Deze site was de kop van de Puma. Als je de kaart verticaal bekijkt zie je dat de stad Cusco het lijf van puma is.Ook dit was weer een plaats voor de betere klasse. De leiders spraken de “geheime taal” Puquina. We beklimmen de wallen. De basis bevat stenen van meer dan 20 ton. We zien o.a. de overblijfselen van drie hoge torens, waarvan er eentje dienst deed als watertoren. We zien aan zijn voet nog de opvangbekkens staan. Vanop de wallen kijken we, over het grote plein, naar de religieuze site, gevestigd op lavasteen. Je ziet als het ware nog hoe de lavasteen langzaam in ronde vormen naar de vlakte is geschoven.
Als we ons omdraaien krijgen we een schitterend zicht op de stad Cusco in de vallei aan onze voeten. We zien hoe de stad bij zijn uitbreiding tot 450.000 inwoners langzaam maar zeker vanuit de vallei de omliggende flanken van het gebergte op is gekropen. We vernemen dat de vallei van Cusco die we hier voor ons zien 25 miljoen jaar geleden nog een groot meer was dat uitstrekte tot Tipon.

Om 16u dalen we terug af naar Cusco. We genieten van enkele vrije uurtjes. Carmel en Manolito, beseffende dat ze veel geluk hebben deze reis te kunnen beleven, klinken met een goed glas Argentijnse Chandon schuimwijn. Het besef dat hun kinderen en kleinkinderen op dit moment bij Esbjörn samen een uiterst toffe tuinparty beleven doet hen even blinken van geluk en trots.

Om 19u gaan Diego, Paloma, Carmel en Manolito lekker dineren in het restaurant Encanto. Er worden eens en voor altijd geheime codes afgesproken voor de begroeting en de instemming.

Om 21u zijn we terug op de kamer. Naar aanleiding van de verjaardag van Paloma (5 augustus) wordt op initiatief van Miranda champagne en snuisterijen op hun kamer geleverd. DE aanleiding voor een heuse piyamaparty waarop Carmel, Manolito en Miranda worden uitgenodigd. Een uniek moment!!

Voldoende geolied door de heerlijke bubbels ploffen we nadien in bed en dromen van de Inti, de Inka zonnegod, die ons hopelijk zal blijven begeleiden.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur