Om 8u30 schrapen we ons gezicht van ons hoofdkussen en voelen ergens nog de naweeën van het feestgedruis. We schuiven dat eerste gevoel opzij, net zoals de gordijnen. Een zonovergoten Donau vloeit ons voorbij. Het draait in ons hoofd de knop naar Frisch und Froh. We begroeten het daglicht van onze eerste 2024-dag met een glimlach. Hopelijk is dit de inzet van een vrolijk jaar met weinig of geen zorgen.

Iets na negenen gaan we in dezelfde timing als Nadine en Hugo aan tafel voor een zalige nieuwjaarsbrunch. “Happy Newyear”, “gelukkig nieuwjaar”, overal happy smiles: vredig geluk in de notendop van dit Amadeusrestaurant.

Laat dat glaasje Sekt maar komen om de magen te openen. Een prosit op het nieuwe jaar en we kunnen het hartige, maar ook het zoete buffet aanvallen. Geen tijdsdruk, zachtjes meedrijven op de flow van de Donau en het heerlijke samenzijn met goede vrienden. De weg naar een nieuw jaar is altijd stevig geplaveid met goede voornemens. Ons plaveisel bevat vooral het voornemen van de positiviteit: een goed oog op de realiteit, maar met focus op de ‘silver lining’, dat zilveren randje van elke wolk.

Om 11u15 zoeken we het Amadeussalon op voor twee kleine uurtjes letterlijk en figuurlijk drijven op de heerlijke Straussmuziek van de Wiener Filharmoniker. Een muzikale onderdompeling in het prachtige kader van de Schöne Blaue Donau, die ons nu al een kleine week tijdelijk geadopteerd heeft.

Om 12u30 varen we de Gapcikovosluis in, de grootste sluis van het Donau sluizencomplex. Een half uurtje later varen 18 m hoger weer verder. Tot de allerlaatste tonen van de Radetski march blijven we in ons mooie Donaukader met volle teugen (ook wat de Sekt betreft...) genieten van de Straussmuziek. Het geeft een mens zowaar een écht gelukkig gevoel.

De TV gaat af en de boordmuziek neemt over. Toeval of niet maar als eerste nummer: ‘Entre mis recuerdos’ van Luz Cazal. Schitterend en toepasselijk op 1 januari: “Cuando la pena cae sobre a mi, quiero encontrar aquello que fuí. Miro hacia atras y busco entre mis recuerdos”. Oftewel: ‘als je het een moment moeilijk hebt, zoek dan naar wat je ooit was. Kijk terug en zoek al het mooie wat je je herinnert’. De positieve noot die we in 2024 meer dan ooit zoeken!

Om 15u30 worden we in de pianobar vergast op een concert door Jef Neve aan de piano, Andy Dhondt met de saxofoon en soprane Hanne Roos. Een dik uur lang niet alleen drijven op de Donau maar ook op de muziek van muzikale virtuozen. Speciaal moment! De laatste delicate noten van het concert worden lichtjes verstoord door de boegschroeven waarmee de captain zijn Amadeus Star tegen de wal legt in Bratislava.

We genieten nog kort van de afternoon coffee met versnaperingen en gaan dan van boord voor een avondwandeling in het Slovaakse Bratislava. Geheel van een andere orde dan Wenen en Boedapest uiteraard. Deze stad telt 500.000 inwoners op een totaal van 5,5 miljoen in geheel Slovakije. Klein maar fijn zullen we hopen!

Op de wal wacht onze gids Asça ons op. Een leuke jongedame die geheel op haar eigen manier onmiddellijk een vrolijke toets brengt! We leren van haar meteen dat de grondlegger van de Slovaakse grammatica een zekere Ludwig Stur is, een politicus en nationalist die 200 jaar geleden leefde. Heel veel beroemde Slovaken zijn er blijkbaar niet: de 18de eeuwse componist Johann Hummel, de politicus Dubçek en wielrenner Peter Sagan zijn de enige die Asça ons kan opsommen. Asça vertelt wel met enige trots dat er op de Titanic Slovaakse wijn werd geschonken. Pas in 1993 is Slovakije ontstaan, na de ‘omwenteling’ van 1989 en de onderhandelde scheiding van het vroegere Tchechoslovakije naar de twee huidige landen Tchechië en Slovakije toe. Onze jonge gids heeft dus nooit Tchechoslovakije als dusdanig gekend.

De naam Bratislava is gebaseerd op het woord Breslavas, een berg in de buurt. Voor WOII heette de stad Presburg.

We zien in de verte een mooi ogende moderne brug. Ooit was dit de allereerste brug die over de Donau geslagen werd zonder steunpijlers in de rivier. Vanop de beide landhoofden doen grote stalen kabels het werk. In één van de landhoofden is een revolving restaurant verwerkt.
Asça brengt ons voorbij het Nationaal Theater richting de kleine binnenstad. We zien een beeltenis van een sprookje van de Gebroeders Grimm en het bronzen beeld van Hans Christian Anderson, waar op de achterkant het sprookje ‘De kleren van de keizer’ wordt uitgebeeld. We treffen ook de pestzuil waarvan sprake in ons vorig verslag. Niet vergeten natuurlijk dat in begin van de 18de eeuw een derde van de Europese bevolking stierf van de ‘zwarte dood’ die de pest was.

We zien in de verte hoog op een beboste heuvel het mooi verlichte kasteel van Bratislava (Bratislavsky Hrad) met zijn vier opvallende torens. Het grote renaissancistische gebouw is zichtbaar vanuit de hele stad en dateert uit de 16e eeuw. Het Historisch Museum is er nu in ondergebracht. We zien net buiten de oude stadsmuur een weergave op grote posters van de Joodse wijk, die tot aan het kasteel reikte. Deze wijk werd door de Soviets integraal vernietigd. Een plompe autoweg op niveau is in de plaats gekomen.

We zien netjes op de grens van de binnenstad de 500 jaar oude Sint-Maartenkerk. Dit was tijdens het Hongaarse Rijk dé kroningskerk van deze regio. Niet toevallig zien we in de binnenstad op de kasseien met grote regelmaat kleine bronzen kroontjes, die de weg naar de kroningskerk aangeven. We zien de grote Michaelstoren, de enige overgebleven toegangspoort tot de binnenstad.

De binnenstad blijkt autovrij te zijn. De toerist kan er dus rustig flaneren. Doen wij ook. We zien het 400 jaar oude stadhuis met een mooi binnenhof en het aartsbisschoppelijk paleis met op het binnenplein het standbeeld van Sint-Joris met de draak.

Deze stad heeft duidelijk uitgebreide kerstmarkten met stalletjes op vele plaatsen samengehokt. Helaas zijn ze vanaf vandaag gesloten, maar het moet hier in de kersttijd heel gezellig zijn. Als uitsmijter toont Asça ons het bronzen beeldje van “de gluurder”, een figuur waarvan slechts de armen, schouders en het hoofd uit het voetpad steken op een hoek van de hoofdstraat. Vanuit zijn positie kan deze figuur inderdaad onder de rokjes van de dames gluren...

Opgewekte Asça begeleidt ons netjes terug naar de Donau en onze Amadeus. Om 18u40 gaan we terug aan boord. We zwaaien nog even met dankbaarheid naar haar.

Bratislava hebben we enkel ‘by night’ gezien, maar we hebben hier zeker niet de grandeur van Wenen of Boedapest teruggevonden. De stad is beduidend kleiner en heeft zeker ’s avonds niet de uitstraling die je van een hoofdstad zou verwachten. We maken een beetje voorbehoud. Misschien moet dit nog eens uitgebreider overdag verkend worden. Who knows...

De avond maken we in volle Amadeusroutine door. Diner met de nodige lagen, veel gezellig gebabbel en gezwans met het heerlijke gevoel grondig in de watten te worden gelegd.

En daarna... kajuit 321 en alles zwart. Morgen wacht ons een complete vaardag. Meteen ook onze laatste cruisedag. We laten het graag op ons af komen!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur