Om iets na half zeven in de ochtend komt onze Arosa Alva los van de kade in Porto. Ik sta paraat op sun deck want wil dit moment niet missen. Deze eerste herfstdag doet zichzelf alle eer aan: grijs en miezerig! Het is nog donker, maar niet troosteloos. Daar zorgt de verlichting op beide oevers van de rivier voor. Zelfs de lichtjes die het prachtige silhouet van de Ponte Luiz I tekenen boven de Douro priemen fors doorheen de ochtendnevel. Het moment van startende beweging in dit kader heeft iets magisch in zich.

De Cais de Gaia worden steeds kleiner achter ons terwijl we onder de ‘Belgische’ brug doorvaren. Binnen het uur zijn we onder de zes bruggen door die Vila Nova de Gaia met het historische Porto verbinden. We volgen rustig de kronkels van de Douro terwijl het groeiende daglicht de omgeving zelfs in regenachtige tijden meer kleur geeft.

Om 8u zoeken we het restaurant op voor een eerste ontbijt. Een flink gedeelte van de 116 passagiers (75% Duitsers) heeft ook al deze weg gevonden. Het is gezellig druk. We genieten van een mooi buffet, dat centraal in de zaal is opgesteld en aangevuld wordt met een à la carte aanbod.

Om 8u30 gaan we de eerste sluis in, de Crestumasluis. Het wordt heel even weer donker wanneer we langs de zwarte sluiswanden schuiven. Langzaam maar zeker echter drukt het water ons 14m omhoog terug naar het daglicht. We kunnen weer verder.

Om 9u30 krijgen we plenair een safety briefing, gecombineerd met een glas schuimwijn.. The Portuguese way, zullen we dat dan noemen. Hoe dan ook weten we nu in elk geval hoe we overboord moeten springen, naar het schijnt het best enkel bij hoge nood..

Rond de klok van elven vertragen we weer. Een monumentale betonnen wand sluit de rivier af: de Carrapatelosluis, met zijn 35 m hoogteverschil de meest indrukwekkende sluis van westelijk Europa. Indrukwekkend is ook de manier waarop de stuurman dit schip met absoluut centimeterwerk het sluisgat in stuurt. Niet meer dan twintig minuten later varen we weeral een flink niveau hoger op de Douro. De rivier heeft ondertussen in de breedte al flink wat pluimen verloren. We varen tussen hevig groene vrij steil oplopende wanden, heel vaak beplant met in terrasbouw aangelegde wijngaarden. Alles ademt hier wijn uit!

De zon piept ondertussen steeds nadrukkelijker door de wolken. Van regen geen sprake meer. Kort na het middageten gaan we voor een ‘technische stop’ heel even aan de kade in Peso da Régua. Om 13u15 varen we verder door naar onze night stopplaats Pinhão. Om 14u gaan we onze derde sluis in, de Réguasluis, die ons weer 30m hogerop brengt. Drie van de vijf sluizen op ons traject van 220 km tot aan de Spaanse grens hebben we ondertussen achter de rug. Om 16u komt Pinhão in zicht. Zeer vergelijkbaar met het dorpje Régua dat we vroeger op de middag zagen. Dit stadje ligt op de rechteroever in een bijna haakse bocht van de Douro. Het is het centrum van de erkende portwijnregio en dan ook de plaats waar de beroemdste ‘quintas’ zich bevinden. Terwijl we aanleggen zien we een stadje met witgekalkte huizen en rode daken, zonder gebouwen die enige historie uitstralen. De charme van de plaats ligt in de omliggende wijngaarden, die de stad lijken in te pakken, en de dynamiek van een schitterend stuk Douro aan zijn voet.

We zetten voet aan wal en verkennen de Douro-oever langs zijn karakteristieke boorden. We klimmen kort even tot op de dubbelbogige brug die ook hier beide oevers van de rivier verbindt en krijgen er een iets meer gedetailleerd zicht op de Quintas die tussen de wijngaarden zijn ingeplant.

Om 18u15 brengen drie bussen ons gehele gezelschap naar de Quinta de Avessada voor een rondleiding en diner. Een half uurtje klimmen we via hevig kronkelende smalle wegen tot op een plateau op 600m hoogte waar we de Quinta bereiken. We worden vergast op onze eerste druppels Port op een unieke plaats met magistraal zicht over de terrassen van de omliggende wijngaarden.

We worden ingewijd in de kunsten van de Portproductie. Hier worden blijkbaar de druiven nog traditioneel geperst met de voeten. Eerlijk gezegd moeilijk te geloven wanneer we vernemen dat deze coöperatieve quinta 1000 ha wijngaarden heeft en 30 miljoen flessen per jaar produceert.... Hoe dan ook, we kijken met veel respect naar enkele vaten die Portwijn van meer dan 120 jaar oud bevatten.

Om 20u gaan we met z’n allen aan tafel in een enorme gelagzaal voor een apero en avondmaal met de nodige Portugese scharnieren, begeleid door accordeonmuziek en Portugese verhaaltjes. We vergeten even dat we een toeristische kudde zijn en genieten van het moment en elkaars gezelschap.

Om 22u worden we door een straffe vrouwelijke chauffeur terug naar onze A-Rosa gebracht. We bewonderen haar rijkunsten bij een uitdagende afdaling in het donker. Niet evident!

De dag is af. De kajuit wacht!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur