Om 6u15 zijn we al uit de veren. De nacht heeft alle nattigheid uit onze kleren en hoofden weggehaald. We zijn helemaal klaar voor een droge dag! Even buiten piepen en we zien niet ‘le grand bleu’, maar wel overwegend blauw met voorlopig hardnekkig vasthoudende wolkenslierten. Een zacht waterzonnetje maakt ons vrolijk en geeft ons hoop op een mooie langste dag van het jaar.

Om 7u30 plukken we de mooie dingen van een knap ontbijtbuffet en leggen we stevige funderingen voor wat een pittige dag wordt. We kijken uit op de rustige kabbelende en zonnebadende Tyne rivier. Het vakantiegevoel borrelt in alle hevigheid op.

Om 9u leveren we onze koffers af die naar het Bowes hotel in Bardon Mill moeten gebracht worden. We hijsen ons in onze rugzakken en zetten ons compas op het Westen voor een nieuwe tocht langs de Muur van Hadrianus.

We begeven ons op het asfalt richting Carlisle. Terwijl we The George achter ons steeds kleiner zien worden naderen we het Romeinse Chesters Fort (Cilurnum). We doen een poging tot bezoek, maar.... niet voor 10u open. Daar wachten we niet op! We klimmen verder langs het asfalt tot in Walwick, waar we rechtsaf de natuur in trekken. Via een ‘stile’ komen we in weiland terecht om langs het prachtige Walwick Hall hotel heen op het Muurtraject terecht te komen. Plots hoor ik een ‘miljaarde’ naast me en zie ik mijn schat de pas danig versnellen.... Ze heeft in de verte op ons pad een kudde stieren gezien.... Red alert! Again! Ze wil in het kielzog terecht komen van een koppel voor ons om in het geval van een frontale stierenaanval een menselijke buffer voor zich te hebben... Survivaltechnieken noemt men dat! De stieren wijken niet. We moeten er dus tussendoor... We horen ze snuiven en blazen, maar... ze bougeren niet. Hemelse opluchting alom! Ons laatste uur zal voor een andere keer zijn...

We zijn vertrokken voor een goeie zeven uurtjes hemels genot in een onvergetelijk mooi landschap. Was het gisteren nog een zoektocht om zichtbare sporen van de muur te ontdekken, dan is het nu allemaal ‘Muur’ wat de klok slaat. Op aangeven van een op zijn zachtst gesteld ‘zeer communicatieve dame’ gisteren in The George hebben we de OS Maps app gedownload en zien we nu elk detail van de Muur en, nog veel belangrijker, onze exacte locatie langs het traject van Hadrian’s Wall. Zalig!! De lange goed zichtbare muursecties volgen elkaar met grote regelmaat op. We blijven op het Romeinse pad langs de ‘Ditch’ aan de Noordeljke zijde en genieten van schitterende vergezichten richting Schotland. De Cheviots kunnen we nu écht zien aan de verre horizont. Ondertussen proberen hardnekkige wolken nog wat druppels in onze richting te duwen, maar... de zon is vandaag de baas. Groot applaus van dit echtpaar. Het is werkelijk heerlijk stappen in dit zomers weertje. Wat een contrast met gisteren! De fel aanwakkerende wind uit het Westen – pal op onze neus – zorgt voor aangename verfrissing, en dat is nodig op dit heuvelachtige traject met stijgende tendens.

Om 11u30 pauzeren we even om ons lunchpakket aan te spreken. Daarna moeten we even de weg naar Carlisle over om het grote Romeinse fort Brocolitia op te zoeken. Het fort blijkt niet opgegraven te zijn. We zien enkel een grasbegroeide bolvormige uitstulping. We begrijpen nu waarom net hiervoor op een kleine parking een koffie kon gekocht worden: een bakje troost! Net achter het ‘verborgen fort’ treffen we wel de tempel gewijd aan de Persische god Mithras, waarvan de basisstructuur zeer duidelijk zichtbaar is. Een pleister op de wonde..

Terug de autoweg over en we kunnen in zacht stijgende lijn verder over wijdse grasterreinen, nog steeds met machtige uitzichten op een schitterende, glooiende omgeving. Een goed uurtje verder klimmen we plots sterk stijgend naar een kliffenzone waar de Muur overheen gaat. We vertrokken op 60 m hoogte deze ochtend en zien nu 250 m op ons schermpje staan. Van zachtglooiend verandert de helling aan noordelijke zijde richting vallei tot een zo goed als verticale wand. We stappen bij momenten op slechts een paar meter van de afgrond.

Vanaf dit punt zal Hadrian’s Wall de grillige vormen van de kliffen blijven volgen. Ons pad gaat bijgevolg constant op en neer, zeer sterk stijgend en dalend. Dat spel van de Muur met de omgeving biedt ons wel schitterende uitzichten met een exotische Aziatische toets. Met wat verbeelding zie je secties van de Chinese Muur. Werkelijk heel mooi. Onze beenspieren worden echter flink onder druk gezet. Dat wel!

De Muur blijft nu constant en ononderbroken in het zicht. We zien regelmatig de overblijfsels van de basisstructuren van Milecastles en Turrets. Hadrian’s Wall écht op zijn best!

Net iets voorbij de klok van 14u bereiken we het hoogste punt van de Muur: 330m. Toch voor vandaag! Morgen zullen we kort na de start van onze tocht het allerhoogste punt - 345m - bereiken. Hoe dan ook, we zien op dit moment een 360° schitterend panorama zo ver het oog reikt. Je raakt er nauwelijks op uitgekeken. Zo mooi!

Weer een uurtje later leidt een strook bos ons naar nog maar eens een prachtig zicht op de muur die naar een groot Romeins fort toe klimt: het Housesteads Fort of voor de Romeinen het ‘Vercovicium’ Fort, wat zoveel betekent als ‘de plaats van goede strijders’. De volledige structuur van het fort staat hier tot op ongeveer een goeie twee meter hoogte recht. Dit lijkt meer op een stad dan een fort. We zien inderdaad zo’n 20 straten doorheen de hele structuur lopen. Zo groot is dat ding! We raken kort aan de klap met enkele Vlamingen van Heist-op-den-Berg. Small world!! Daarna volgt onze weg langs de enige strook van de Muur (zo’n 150m) waar je bovenop mag stappen. Wij blijven eerbiedig op het pad erlangs onder een verkoeling gevende bomenrij.

Het laatste anderhalf uur van onze tocht blijven we op het nog steeds zeer sterk stijgende en dalende pad in de buurt van de Muur terwijl we een steeds beter zicht krijgen op het Lough meer dat in de verte beneden ons glinstert in de zon van deze eerste zomerdag. Uiteindelijk zullen we in de laatste paar kilometers op hoogte langs het meer stappen om in de ultieme fase via dezelfde op-en-neer kermis het Car Park van Steel Rigg te bereiken. We zien 16u35 op onze klok en 21 km op onze Garmin. Met veel voldoening geven we onze beentjes wat rust terwijl we op de taxi wachten die ons naar ons Bowes Hotel in Barton Mill zal brengen.

De taxi blijkt een gewone auto te zijn en de chauffeur blijkt Ian, de hoteleigenaar, te zijn. Service noemen ze dat! Om 17u30 komen we in het piepkleine dorpje Barton Mill terecht en worden we op de meest vriendelijke wijze een mooie, zij het niet overdreven grote, kamer toegewezen. De genoegdoening een schitterende dag beleefd te hebben, gekoppeld aan een fris glas prosecco is voor ons “heaven”. We genieten!
Om 18u15 kunnen we aan tafel in het kleine hotelrestaurant voor een verkwikkende maaltijd in het leuke gezelschap van een echtpaar uit Yorkshire dat hier ook toevallig is neergestreken.
De gezelligheid komt vaak op je pad als je ervoor openstaat.

Laat de nacht nu maar de vermoeidheid uit onze benen draineren want morgen staat weer een ferme brok Hadrian’s Wall op ons menu!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur