Het Wiener Blut en de trommels van Radetski zinderen door ons systeem wanneer we iets voor zevenen de bedstede verlaten. Onze Amadeus heeft deze nacht zijn best gedaan. We liggen netjes aangemeerd aan Handelskai N°1 in Wenen. We zien nog wat wolkjes buiten, maar de rozige schijn boven de Donaubrug in de verte belooft het allerbeste voor deze Wiener Tag.

We werken ons doorheen de ochtendrituelen en een stevig gevarieerd ontbijt en staan om 8u15 paraat voor de aanval op de Straussen van deze wereld. Niet de eerste keer dat we deze mooie stad zullen bezoeken, maar we kijken uit naar een superinteressant weerzien.

Een bus brengt ons met gids Helena naar het historische stadscentrum. Zij maakt ons meteen al duidelijk dat wat we op de rechteroever van de Donau, tegenover ons, zien een 20 km lang eiland in de rivier is. Het is vooral een recreatief eiland, waar de inwoners van Wenen komen zonnen, sporten en spelen. We zien met wat verbeelding een skyline met Manhattanlook. Enkel op dit eiland, buiten de stad, mogen wolkenkrabbers gebouwd worden. Een verrassende aanblik, maar tegelijk een pluim voor de Wiener Leute die hun historisch erfgoed perfect beschermen.

We leren eveneens dat, verrassend genoeg, er in Wenen en omstreken zo’n 200.000 l wijn per jaar wordt geproduceerd. Zeer typisch hier is de Wien Wein Klassik Gemischter Satz. Om deze wijn te produceren worden druiven van een of meer wijngaarden gebruikt. Elke wijngaard verbouwt bovendien minstens 3 (en soms wel tot 15) druivenrassen. Ze worden samen geoogst en gevinifieerd. Deze wijnen worden o.a. gedronken in de fameuze Heurigen (Unesco Werelderfgoed), populaire eethuizen waar enkel Weense wijn mag gedegusteerd worden.

We rijden voorbij statige regeringsgebouwen en musea. We zien een prachtige mix van architecturale stijlen: Griekse stijl, Renaissance, Neogotiek, enz... allemaal onderdeel van het ‘historisme’ dat hier zeer succesvol door schitterende architecten werd beoefend.

We zien het reuzenrad, het oudste van Europa, in het 600 ha grote Prater park; we rijden langs het Stadspark, de StaatsOper, die 300 voorstellingen per jaar brengt, de Burg Garden (vroegere privétuin van de Habsburgers), het Parlement, het Rathaus. De architectuur is werkelijk overweldigend.

We stappen uit bij de Volksgarten, die we te voet doorkruisen om de Hofburg te bereiken. Onderweg groeten we het standbeeld van Sisi. We lopen onder de beeltenis van de Oostenrijkse held Eugène de Savoie door en bereiken via de prachtige Renaissancepoort het binnenhof. Waw overal! Geen ogen genoeg, en vooral geen tijd, om dit allemaal grondig te bekijken. We stappen voorbij musea die alle zonder onderscheid een bezoek waard zijn. Volgende keer... We stappen voorbij de Spanische Hofreitschule, waar de beroemde Lipizaner paarden worden gedrild en ‘opgevoed’. We stappen voorbij de stallen en zien prachtige witte koppen naar ons kijken. Déjà vu, dat zeker, maar toch altijd weer heel speciaal!

We stappen via de autovrije fancy shoppingstraat Graben Strasse richting de Stephan’s Dom.
We vergapen ons aan de Weense pestzuil, een barokke drievuldigheidszuil die werd opgericht na de pestepidemie van 1679.

De Stephan’s Dom, hét monument van de stad, troont boven alles uit. Deze deels in Romaanse, deels in negogotische stijl opgetrokken kathedraal staat in het hart van de stad. Zijn merkwaardige 80° steile dak telt 300.000 leien in 10 verschillende kleuren. Magistraal! Binnen zien we gigantische zuilen in een weinig verlicht kader.
Zijn noordelijke toren beklim je met 343 trappen. Een goeie training...Niet voor ons deze keer. De bus wacht verderop!

Om 11u rijden we terug naar onze Amadeus Star voor de apero en lunch. Nadine en Hugo zullen deze namiddag deel uitmaken van de georganiseerde Art Nouveautour en het bezoek aan het Belvédère museum. Wij nemen om 14u de metro terug naar het centrum met één belangrijk doel: koffie en Torte in een van de wereldberoemde Kaffee Haüser (werelderfgoed!!). De Weners zijn erg trots op hun koffiehuizen omdat ze de wereld eraan herinneren dat in Wenen ooit de eerste koffie werd gedronken buiten het Ottomaanse Rijk.

We zien 13°C op een straatdisplay staan. Het voelt aan als een lentedag. We missen dus een beetje het kerst- en nieuwjaarssfeertje dat gezelligheid brengt. Het valt ons meteen op dat het ondertussen pokkedruk geworden is in de binnenstad. Als we het zouden willen, dan lopen we hier over de koppen. We doorzwemmen een mensenzee richting het Demel Kaffeehaus aan de Kohlplatz. Aber.... dikke en vooral lange rijen file voor de deur... Namiddagvullend aanschuiven zien we niet zitten. Op naar een alternatief! We zwemmen verder richting een Infopunt voor toeristen nabij de Staatsoper. Er wordt ons aangeraden het Kaffeehaus Schwarzenberg net ietsje verder van het centrum op te zoeken. We stappen voorbij hét Kaffeehaus Sacher en kunnen onze ogen niet geloven: meer dan 100 m aanschuiven... aan alle ingangen. Niet normaal!! Richting het Stadspark vinden we inderdaad het koffiehuis Schwarzenberg. Weer van datte!! Aanschuiven! We troosten ons met de gedachte dat we ooit met ‘de acht’ Sacher Torte bij Sacher hebben genuttigd en stappen door naar het mooie Stadtpark: één van de vele groene longen die Wenen rijk is. De aanwezigheid van al dat groen in combinatie met brede lanen geeft deze stad een ‘lichte en luchtige’ uitstraling. Zeer aangenaam!
In het Stadtpark vinden we dan weer een combinatie van leuke wandelpaden en waterpartijen en vooral.. we gaan er ‘Schani’ groeten, zoals Johann Strauss hier in de volksmond wordt genoemd. Hij staat netjes verguld op zijn voetstuk met zijn viool in de aanslag. Respect, man, je hebt de wereld schitterende en ontroerende muziek geschonken.

Rond de klok van 16u zoeken we de U-Bahn opnieuw op richting onze Amadeus. Een koffie hier, een glas daar en de tijd.. die vliegt! Om 18u30 vergast de bekende klassieke en jazzpianist-componist Jef Neve ons op een drie kwartier durend miniconcert aan de vleugel. Niet ons ding, dat jazzgedoe, maar de virtuositeit, gedrevenheid en inleving waarmee de man performt is buitenaards goed!

Ook deze avond wordt afgerond met een diner met de nodige scharnieren, terwijl de touwen alweer zijn losgegooid en onze Amadeus verder vaart richting Boedapest. Bij het slapengaan varen we in Slovakije. Ons landjes hopping gaat dus rustig door...

Voor onze ogen dichtvallen gaat onze laatste gedachte naar een zin die we in het handschrift van Maria-Theresia (1743) lazen in de Abdij van Melk: ‘Es reuerte mich so ich hier nie gewesen war’ ofwel ‘Ik zou het zeer spijtig gevonden hebben mocht ik nooit hier (in Wenen) geweest zijn’.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur