Huevos estilo mexicano, quesadillas, tortillas .. Het passeert allemaal de revue tijdens ons stevig ontbijt aan het zwembad. Om 9u10 staan we gelaarsd en gespoord klaar voor een flinke rit van een goeie 120 km richting het natuurreservaat Rio Lagarte en Las Coloradas aan de Golf van Mexico. We vinden snel de Mexico 295 en rijden kaarsrecht over Tizimin naar de zee. We zien 28°C op de display, blauwe lucht boven ons hoofd en een kloppende zon. Er staan 441 km op de teller. We rijden in rustig verkeer en hoe verder we Valladolid achter ons laten hoe rustiger. Op de duur rijden we helemaal alleen.

Wat we al dagenlang merken, zien we ook vandaag bij momenten: jonge gastjes op fietsen, versierd met religieuze attributen rijden in lange rijen langs de weg, gevolgd door gemotoriseerd vervoer (een tuktuk, een triporteur, een auto, soms de politie), dat veel kabaal maakt met trommels, sirenes en muziek. Bij navraag blijken dat bedevaarders te zijn die vanuit hun woonplaats op weg zijn naar de Virgen de Guadaloupe in de kathedraal van Valladolid. Very special!

Op 60 km van ons doel zien we de eerste indicatie van de Ruta Flamingo waarop we rijden. We beginnen al een heel klein beetje te dromen van la vie en rose...

Om 11u10 gooien we de Dodge opzij. We stappen over de duinen en krijgen 100m verder een magistraal zicht op het turkoois van de Golf van Mexico. We staan op een zowat verlaten strand. Een voet in het lauwe zeewater met zicht op enkele overvliegende pelikanen geeft ons een vakantieboost. What a feeling!

Om 11u30 rijden we langs de zee verder, voorbij de salinas en de zoutwinningsinstallaties van Isysa aan onze rechterzijde.

Vanaf 11u45 volgen we in Las Coloradas een gids die ons het hele gebied van Las Coloradas in al zijn aspecten laat zien. De uiterst vriendelijke man (geldt totnogtoe voor alle Mexicanen die we ontmoet hebben) rijdt ons voor op de motor. Wij volgen gedwee. Hij brengt ons langs de meren tot op een aantal plaatsen waar de roze flamingo’s in groepen staan de showen. We zijn in onze nopjes. Hij stopt ook bij een grote ondiepe plas waar we blootvoets in gaan staan en vervolgens door vele tientallen minivisjes aan de voeten worden bewerkt. Een heerlijk gevoel.

Op het uiterste punt van onze tour langs de ‘roze meren’ zien we zowel oranje als roze waterpartijen en vooral ook weer veel flamingo’s. De bacteriën in deze meren, zo vertelt ons de gids, krijgen hun kleur door bacteriën die bij het afsterven caroteen afscheiden. Eerst geeft dat een oranje kleur. Nadien zwakt die kleur af tot roze.

We zien een dame die zich volledig insmeert met een witte brij. Onze gids duikt meteen op zijn knieën en graaft met zijn handen in de witte kalkachtige zoute grond. Hij haalt inderdaad een zachte kleverige brij boven (nog best te vergelijken met plamuursel) die wij op onze voeten, benen en op ons gezicht smeren. We zien er niet uit, maar we willen graag beseffen dat we een beauty behandeling ondergaan.... We spoelen het witte goedje uiteindelijk weg in de zee. De Golf van Mexico als afsluiter van een schoonheidsbehandeling – en misschien wel een verjongingsbehandeling... – wat wil een mens meer.... Het is goed geweest hier in Las Coloradas. Om 13u30 nemen we afscheid van onze gids.

We sluiten ons bezoek hier af met een kleine lunch in het redelijk basic restuarant La Gaviota. Een uurtje later rijden we een goeie 25 km terug naar het kleine vissersdorp Rio Lagarte, gelegen aan de strandlagune die hier parallel met de kust loopt. We worden meteen aangeklampt door gidsen die ons een twee uur durende tocht per motorboot doorheen de laguna aanbieden. We besluiten de mogelijkheid tot zeeziekte uit te sluiten en passen. We gaan wel even wandelen op de eerder gammele houten pier die over een mangrovemoeras is gebouwd en zien o.m. een kleine krokodil die ligt te zonnen op de oever.

We gaan uiteindelijk nog even een kijkje nemen aan de boorden van de lagune in het dorp van Rio Lagarte. Tussen de tientallen kleurrijke kleine bootjes die hier aan ministeigertjes aangemeerd liggen vechten pelikanen om de beste brok. We bekijken het met welgevallen.

Om 16u20 verlaten we dit schilderachtige oord en rijden onze goeie 100 kilometertjes terug naar onze voorlopige home base Valladolid.

Voor het avondmaal gaan we vandaag zeer lokaal: restaurant Oasis Familiar. Zeer lokale kost en typische Valladolidiaanse gerechten, maar ook pizza.... Een vreemde combinatie. We zitten nu écht tussen de Mexicanen in een weinig om het lijf hebbende omgeving. Alles verloopt corrrect, maar morgen zullen we toch weer upgraden. Ook dit hebben we weer beleefd!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur