Mooie liedjes..... Tja, de laatste cruisedag is aangebroken. Wanneer de ochtend het van de nacht overneemt merken we dat we weer in de buurt van de zee zijn terechtgekomen. Nauwelijks 20 km scheidt ons van de Atlantische Oceaan en dat zorgt voor ochtendnevel boven de Dourobruggen.

Onze laatste vaardag hebben we officieel achter de rug. Wij leggen de laatste loodjes af per bus, terwijl de A-Rosa Alva, met Paul en Tilly aan boord, de laatste dam/sluis, de Crestuma, neemt om finaal in Porto aan de Cais de Gaia aan te leggen.

We vertrekken om 8u30 in Cais de Lixa en moeten meteen wennen aan het verkeer dat met de kilometer drukker wordt. Weg zijn de wijngaardterrassen die ons zo vertrouwd geworden waren. De wijngaarden die de Alvarinho, de Loureio en de Trajaderodruiven voortbrengen als basis voor de Vinho Verde liggen zeer vaak verstopt achter eucalyptusbossen. De eucalyptussen, die hier (en in zeer grote delen van Portugal) in zeer groten getale zijn aangeplant ten bate van de zeer belangrijke Portugese papierindustrie, dienen de economie van het land. Ze zuigen echter zeer gulzig het water uit de grond en zijn voor veel vogels giftig... Ze zijn dus schadelijk voor de biodiversiteit.... Elk voordeel heb......

Terwijl we filegewijs richting de kathedraal in het historische centrum afzakken vertelt onze gids Pedro ons dat dit centrum 237.000 zielen telt, maar dat Porto daarrond nog 2 miljoen inwoners telt. Druk is het hier genoeg! Dat in elk geval!! De Portugees is een verwoed autorijder... De term ‘te voet’ kennen ze niet... Alles met de auto! Dus... superdruk op straat en ook hier geldt de wet van de sterste of de grootste durver.

Rond de klok van half tien stappen we uit voor een bezoek aan de kathedraal Sé en het treinstation. De kathedraal werd in de 12de en 13de eeuw gebouwd en bevat romaanse, gotische en barokke elementen. Supermooi is ie niet, eerlijk gezegd, maar hij troont wel hoog boven de Douro uit. Niet naast te kijken!

Het nabij gelegen São Bento treinstation bekoort ons des te meer. Het is misschien wel het mooiste treinstation van Portugal met zijn mansardedak en renaissancegevel. Het werd ontworpen door José Marques da Silva, voltooid in 1903 en ingehuldigd in 1916.
De Frans geïnspireerde architectuur van het station wordt in de grote vertrekhal aangevuld met de prachtige azulejos van Jorge Colaço, die in de jaren 1930 werden gemaakt en de geschiedenis van het vervoer in Portugal, de landschappen van het land en de bepalende historische momenten van Portugal uitbeelden, waaronder de Slag bij Aljubarrota (1385) en de Slag bij Arcos de Valdevez (1140). Wij kijken onze ogen uit op deze schitterende creaties, waarvoor er mee dan 50.000 blauw-witte tegels met tinglazuur gebruikt zijn.

We leren tussendoor bij dat de naam van Portugal zijn oorsprong vindt in de benaming Portus Cale (Latijn voor haven van Cale), de oude naam voor de historische plaats en haven Porto in het huidige Portugal.

We leren ook dat de inwoners van Porto ook wel Tripeiros worden genoemd. De naam is afgeleid van het eeuwenoud gerecht tripas, bestaande uit vooral ingewanden, Dit was het enige wat de bewoners indertijd hadden aan vlees. Al het goede vlees werd in de 14de eeuw meegestuurd met de oorlogs- en handelsschepen die vanuit Porto vertrokken.

Om 10u30 brengt de bus ons via de hoofdader van de stad, de Avenida de Boavista, naar de boorden van de oceaan. En passant krijgen we een perfect beeld van het moderne deel van de stad: hoogbouw, veel beton en glas, maar wel met veel zin voor design gebouwd, en ook afgewisseld met prachtige Art Decohuizen. We vernemen met enige verwondering dat deze fancy laan ooit een deel van het Formule I circuit van Porto uitmaakte. Waar wij nu 50 km/u rijden scheurde Fangio met snelheden boven de 200 km+/u door.... Een beetje unreal, maar wel waar!

Het diepblauwe water van de oceaan en de onvermoeibaar aanrollende witbeschuimde golven hebben meteen onze aandacht. Wat een contrast met het spiegelwater dat we op de Douro mochten meemaken. We stappen even uit bij het rotsbezaaide strand en zuigen onze longen vol met de zilte lucht. Met 26°C van de zachte zeebries genieten kan wel eens enig extra vakantiegevoel op een mens gooien.... Het oceaanwater heeft het jaar door een temperatuur van 16 tot 18°C.. Lekker fris, zeker voor de vele surfers die hier van de hoge golven genieten. Een meenemer is wel dat door die lage temperaturen dit gebied zeer visrijk is.

We pikken met graagte deze leuke impressies mee, maar we moeten wel verder, want er wacht ons nog een Porto tasting als afronder van deze uitstap. We blijven even genieten van het oceaankader tot de bus ons over de alweer machtige Ponte de Arrábida naar Vila Nova de Gaia op de linkeroever van de Douro brengt. Hiermee is de cirkel rond... We komen weer terecht op de Cais de Gaia en zien onze A-Rosa Alva blinken in de zon.

We verlaten definitief de bus en stappen samen met de gids langs de o zo gezellig drukke Cais richting de Ponte Luiz I. Links van ons dobberen tientallen traditionele ‘rabelo’-scheepjes op de Douro. Rechts van ons zien we in serie de grote Porthuizen, met daarvoor terrasjes en marktjes. In de schaduw van de Luiz I-brug vinden we het Burmester Porthuis. We krijgen een deskundige rondleiding in dit schitterende etablissement en vernemen alles over het proces om de vele soorten druiven (108 soorten in het Dourogebied) tot authentieke porto op te voeden. Als kers op de taart – meteen onze apero – proeven we een lekkere witte en rode porto. Ook dit was genieten!!

Om 13 vinden we Tilly en Paul terug op onze A-Rosa Alva. We lunchen rustig aan boord en gaan even in complete rust mode. Om 16u zijn we weer levend(ig) genoeg om in een allerlaatste verkenning de Luiz I-brug over te steken. Op de rechteroever dalen we via kleine trappen af tot op kaainiveau. We treffen er een resem gezellige terrasjes en pittoreske plekjes in de wijk Ribeira. We snuiven slenterend de sfeer op en bewonderen alweer veel azulejofaçades. Van onze gids vernamen we deze ochtend dat veel gevels hier met deze typische tegeltjes werden bezet om te ontkomen aan de verplichting om ze telkens na acht jaar te herschilderen.

Net voor we de Ponte weer oversteken richting Gaia zien we het oude bruggenhoofd van de vroegere hangbrug, dat hier als een soort relikwie is in stand gehouden. Er hangt een dramatisch tintje aan dit ‘monument’. De brug – de Ponte das Barcas – stortte immers in op 29 maart 1809 onder het gewicht van de duizenden mensen die erover wilden vluchten voor de aanstormende troepen van Napoleon. Vele duizenden verloren hierbij het leven, zo herinnert ons een mooie gedenkplaat op deze plaats.

Terugslenterend naar onze A-Rosa Alva stappen we even binnen in een recent geopend ‘blikjesmuseum’. De verkoop van vis in blik is lange tijd zeer belangrijk geweest in Portugal. De komst van de diepvries heeft hier een einde aan gemaakt. Deze wel heel speciale winkel toont ons wanden vol vis in blik. Je kunt hier een blik sardienen kopen met je geboortejaar erop vermeld. Zeer toeristisch, maar toch wel speciaal!

Rond de klok van 18u gaan we voor het laatst aan boord van ‘ons schip’ voor de apero op het voordek en een fijn afscheidsdiner. De kous is af... De cirkel rond... Het is goed geweest. Zeer goed!! Morgen verlaten we een stukje Douroparadijs en reizen we terug naar ons landje, zeer voldaan en met opgeladen batterijen.

Até à vista Porto, Até à vista Portugal!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur