Het is 7u10. De gordijnen open, maar ook onze koffers......Onze laatste Mexicaanse dag is een feit! Geen wolkje aan de lucht. Het wordt blijkbaar nog eens goed warm op deze vrijdag de dertiende.

Om 8u maken we op het terras van het Heliosrestaurant de zalige routine van de voorbije dagen terug mee. Misschien kijken we nu wel nog ietsje bewuster naar die mooie zachte afbuiging van de horizon achter een onmetelijke blauwe plas, enkel onderbroken door de gouden streep die de zon er over gooit in onze richting. De winter in Yucatan is een goede zomer bij ons waard. Het contrast zal morgen groot zijn.....

Check out moet uiterlijk om 12u gebeuren. We hebben het zo geregeld dat Hugo en Nadina een verlenging van 4 uur boeken voor hun kamer7622. Op die manier kunnen we rustig nog een groot gedeelte van deze dag rustig aan het infinity zwembad beleven.

Umberto en Gracia brengen om 12u hun koffers naar de kamer van Hugo en Nadine en gaan definitief uitchecken, een procedure die heel vlot verloopt. Aansluitend gaan we met z’n vieren lunchen in het buffetrestaurant Dalia in het hoofdgebouw.

Wanneer we om 13u30 het restaurant verlaten zien we een changement de décor... De blauwe lucht is weg. De palmbomen krijgen een stevige bries te verwerken tegen een grijze lucht. We trekken toch voor een laatste keer naar het zwembad, maar een spatje regen jaagt ons daar toch snel weg. De romantiek van de azuurblauwe zee deemstert heel even weg.
Tijd om af te sluiten.

Om 16u rijdt de valet onze Dodge voor, terwijl de zon boven ons haar terechte plaats teruggevonden heeft. Acht koffers aan boord en weg zijn we! We zwaaien nog heel even naar het vriendelijke personeel van dit oord en sturen de Mexico 307 op richting Cancun.
We hebben 1514 km op de teller. We gaan voor de laatste 87! Voor het eerst échte files. Het kan dus toch hier in Yucatán. We doen in elk geval twee uur over het traject en krijgen onderweg nog hier een daar een flinke regenvlaag te verwerken. Yucatán wil ons blijkbaar zachtjes voorbereiden op de terugkeer naar ons Belgiekske.

Om 18u nemen we bij Alamo, op de luchthaven van Cancun, afscheid van onze Dodge. Prima auto waarmee we heerlijk gecruised hebben. De inlevering is minutenwerk. Zo vlotjes verloopt alles.

We worden door Alamo naar Terminal 4 geshutteld en checken in voor onze AF-oversteek naar Europa. Nog een natje en een droogje hier en daar, wat geslenter en gekeuvel om ten slotte om 21u15 aan Gate 60 aan boord te stappen van onze Boeing 777. Iets na 22u zien we de lichtjes van Cancun onder ons wegsmelten

Na 9 uurtjes transatlantisch vliegen zet onze captain zijn grote vogel zachtjes neer op de tarmac van Charles de Gaulle Parijs. Nog een klein sprongetje met de TGV en onze thuiskomst is een feit. We zijn in Cancun gisteren in het donker vertrokken; we zijn vandaag in het donker om 19u30 terug in Shepherdstreet beland. De cirkel is helemaal rond.

Over Mexico in zijn geheel mogen we niet oordelen, maar het tropische schiereiland Yucatán heeft ons wel kunnen bekoren. We hebben er met een perfect veiligheidsgevoel verbleven en rondgetrokken. We hebben prachtige romantische stranden gezien. We hebben in heerlijke cenotes gezwommen. Was het in zee, meren of cenotes, we hebben enkel en uitsluitend kristalhelder water gezien. We hebben zonder uitzondering zeer vriendelijke, behulpzame, eerlijke, hoffelijke en vrolijke mensen ontmoet. Met de wagen rijden in dit gebied is een plezier: weinig verkeer, over het algemeen goed aangelegde en onderhouden wegen. Alles zeer goed en volledig aangegeven. Alle signalisatie meer dan voortreffelijk. Wij hebben een maximale snelheid op de expresswegen ondervonden van 110 km/uur. Doorheen de dorpen rijd je aan 40 km/uur (verkeersdrempels!!). Iedereen rijdt rustig. Geen getoeter of agressie. Alles heel vlot en veilig. Geen cowboytoestanden. Het is ons overigens opgevallen hoeveel wegeniswerken er in uitvoering zijn. Ze hebben hier duidelijk heel goed begrepen dat infrastructuurwerken de economie van een land ondersteunen.

Het Mexicaanse eten kon ons omwille van zijn exotisme bekoren, maar blijkt weinig gevarieerd te zijn. Tacos, nachos, quesadillas, tortillas, guacamole, bruine en zwarte bonen.. we zagen ze altijd terugkomen. En vooral... chilipepers en jalapeños... picante!!!! Gelukkig wordt dat ‘vuur’ altijd in kleine potjes naast het gerecht geserveerd. Ieder ‘piekt’ dus naar eigen hartenlust of helemaal niet.

Mexico is ook het land van de cocktails, des te minder van het bier of de wijn. Op elke menukaart vind je minstens twee pagina’s cocktails, naast drie lijntjes bier en drie lijntjes wijn.... Dan weet je het wel. Maar het moet gezegd, de variëteit van cocktails is enorm, en ze zijn alle om het lekkerst. Ze schudden ze ook verder in alle varianten uit hun mouw, met mezcal als belangrijke basisingrediënt. Je kunt niets misvragen. Ze crushen ijs, shaken met hun bekers terwijl de onvermijdelijke mambo uit hun heupen swingt.

Wij zijn voor een mix van rust en cultuur gegaan. We hebben bijgevolg niet alle mogelijkheden van deze mooie streek uitgebuit. Snorkelen bij het koraalrif, zwemmen tussen de zeeschildpadden, het bezoek van grote parken zoals Xel-Ha, Sian Ka’an en Xcaret, daarvoor moeten we hier nog eens terugkomen. En vooral....door de overigens nog altijd aan de gang zijnde staking hebben we een van de zeven wereldwonderen, de Mayasite Chichen-Itza niet kunnen bezoeken.

In dit bij uitstek Mayagebied hebben we vastgesteld hoezeer de Mayacultuur nog leeft. Hoezeer ook de Maya’s trots zijn op hun verleden, hun cultuur en hun eigenheid. Je hoort ze geen kwaad woord zeggen over de conquistadores. Na vijf eeuwen vermenging weten ze dat ze vaak nogal wat Spaanse bouwstenen in hun mestiezen-DNA hebben.

Als afsluiter nog een kort rapport uit onze Mexicaanse ziekenboeg......want die was er...We hebben het in onze reisverslaggeving nergens vermeld omdat we vooral al het mooie en unieke uit deze prachtige reis willen vasthouden. Echter, onze gezondheid is tijdens ons Mexicaans avontuur toch bij momenten op de proef gesteld. Hoesten, proesten, niezen, snuiten, snotteren...en ook koorts.... elk van ons heeft zijn deel gehad. De papieren zakdoekjes die de revue gepasseerd zijn, zijn niet te tellen.... De zakdoek als rode draad in een verhaal...
Hugo is gestart op nieuwjaarsdag in Cancun. Nadina volgde een paar dagen nadien in Valladolid, net zoals Gracia.... Umberto kon niet achterblijven en deed na nog een paar dagen ook zijn duit in het snuitende zakje. Bij allen dezelfde symptomen, inclusief koorts. De Dafalgan heeft overuren gedraaid. Bij Nadina, Gracia en Umberto is alles na een paar dagen onder controle geraakt. Bij ons drie bleef alles beperkt tot een flinke snotvalling. Hugo heeft uiteindelijk de hele reis, met ups en downs, dezelfde symptomen behouden, nog versterkt door misselijkheid. De dokter is er zelfs bijgehaald. Dafalgan, Sinutab, hoestsiropen, R Calm ... het zijn zijn vaste reiscompagnons geweest, ook op de terugweg naar Vlaanderen. Umberto heeft zich ter plaatse op Covid getest en bleek negatief, zodat we dit dan toch zeker konden uitsluiten.
Wij hebben het grootste respect voor de manier waarop Hugo met deze omstandigheden is omgegaan, zonder enige twijfel om onze reis niet negatief te beïnvloeden. Daar is hij absoluut in geslaagd, puur op karakter. Hoed af!!!!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur