Rustiger dan vandaag is ons Mexicaans leven niet geweest en zal het ook niet worden. Op geen enkel moment zullen we de lokroep van het zalig nietsdoen weerstaan. Onze leefwereld herleid tot een ligzetel, sombrilla en zwembad. Het overkomt ons zelden, maar één enkele keer moet het kunnen.

Iets voorbij 8u30 vinden Gracia, Umberto, Nadina en Hugo elkaar in het Helios restaurant. Ze gaan weer voor een ontbijt met het wondermooie zicht op de Caribische zee. 27°C en een lauwe bries voelen behaaglijk aan. Een saxofonist gebruikt de zachte branding als achtergrondkoor.

Aansluitend doen Hugo en Nadina een kleine shoppingronde in het Palladium complex terwijl wij ons mengen onder de vele vooral Amerikaanse en Canadese toeristen die al liggen te bakken en braden aan het Infinity zwembad. Wij vleien ons neer in de beschermende schaduw van de allerlaatste beschikbare parasol.

Gracia is werkelijk niet te houden. Pal op de middag sleurt ze Umberto mee het zwembad in voor een sessie aquagym. Ook Nadina komt met armen en benen zwaaien. Natte inspanning bij ontspanning, lichtjes opgezweept door de beat die uit de geluidsboxen ploft. Hugo is heel even fotograaf van dienst.

Om 13u30 zoeken wij het mooie lunchbuffet op van het Daliarestaurant in White Sands. Hugo en Nadine vinden een half uurtje later hun gading in Helios.

Aan en in het zwembad glijdt de namiddag verder weg. We nemen het besef van de plaats waar we zijn - zomer in de winter – nog eens helemaal in ons op. We zuigen de vitamine D gulzig op voor we morgen de grote jump maken terug naar het blijkbaar frisse, natte en winderige Vlaanderen.

Om 18u zoeken we met z’n vieren het Argentijnse Gaucho restaurant op voor ‘het laatste avondmaal’. Blijkt niet echt een succes te zijn. We moeten met onze Iphone bijlichten om het eten in ons bord te vinden.... De steaks zijn blijkbaar als oude koeien uit de gracht gehaald en de Californische rosé zinfandelwijn blijkt zoet en moeilijk te koelen te zijn. We denken met zeer veel heimwee aan onze delicieuze Vlaamse champignon- en peperroomsauzen wanneer hun Mexicaanse equivalenten op onze tafel terechtkomen....
Niet zo’n succes dus, maar... who cares...

Om 19u30 zijn we terug op de kamer. De koffers worden opengelegd, de tijdsplanning voor morgen gemaakt. De armen van Morpheus zullen ons innig moeten omknellen want morgen wacht er ons een lange dag!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur