Hoe stipt kan een mens zijn! Klokslag 6u staan Mark en Kristin, Paul en Tilly gelaarsd en gespoord klaar in Shepherdstreet om samen met ons met de Go-Airport taxi naar Brussel te hoppen. De zachte ochtendstond strooit flink wat gekwetter in onze nog slaperige oren. De natuur werkt zich vrolijk door de schemering heen. In Temse gaan we ‘over het water’. De zon werkt zich langzaam maar zeker door de voorhangende sluiers heen en geeft de spiegeling van de hoogbouw op de Zaat in het Scheldewater een okerige kleur. De aanzet naar een zachte lentedag in ons landje. Veel zullen we er niet van merken... Wij kijken al uit naar de Apulische zon in een veel dieper zuiden.

Enkel het verkeer op het Vilvoordse viaduct remt onze flukse voortgang ietwat af. Net genoeg voor Go-Airport om ons iets voor zevenen op de parking van Brussels Airport te droppen. Een paar minuten later verwelkomen we in de vertrekhal zowat de helft van onze Probusgroep. De begroeting is hartelijk. We zien enkel vrolijke gezichten bij een groep in blijde verwachting, van een weekje avontuur, van veel gezelligheid, van een trektocht doorheen een schitterende regio, van.. heerlijk eten en drinken en toasten op eenieders gezondheid en gelukkig leven.

De rest van de groep druppelt langzaam maar zeker binnen zodat we heel vlot de check-inprocedure kunnen doorlopen en voor een opkikkerende koffie kunnen gaan iets dieper in de catacomben van deze luchthaven. William laat zijn Pugliabrochure bij de check-in achter en moet dus even terug om het euvel te herstellen. Alex laat zijn broeksriem achter bij de security en moet ook even marche-arrière maken, in zijn geval echter zonder succes... We zijn verwittigd: ieder zal op ieders spullen moeten letten binnen onze 23-koppige groep.

Iets na 9u boarden we onze Airbus 319 met bestemming Napels Capodichino. Om 9u37 maakt onze vogel zich los van zijn slurf en exact 10 minuten later verdwijnt Brussel onder ons. Napoli ... stiamo arrivando!

Een aangename verrassing wacht Umberto in het vliegtuig. De dochter van Peter, die als chef cabine crew bij Brussels Airlines werkt, heeft heel attent aan de crew van deze vlucht doorgegeven dat haar ouders aan boord zijn. Peter en Frieda worden al even attent door de crew vergast op een glas champagne. Veel toffer nog is het feit dat zij uitgenodigd worden tijdens de landing plaats te nemen op de jump seats in de cockpit. Frieda is zo lief haar plaats aan mij af te staan en zo belanden Peter en ik een klein half uur voor de landing tussen veel knoppekes en schermen achter de gezagvoerder Bart Michiels en zijn first officer. Bart is een vroegere DAT-piloot en is op die manier na het SABENA débacle bij SN Brussels Airlines terechtgekomen. Hij is 50 en dus in de SABENA-tijd een collega van onze Hjalmar geweest. Benieuwd of Hjalmar hem kent.

En... wat een zicht vanuit deze cockpit!!! We hebben bij dit schitterende weer een magistraal zicht op Napels en zijn zeer wijde omgeving. We zien de dubbelkoppige Vesuvius liggen in al zijn groene glorie. We zien een helderblauwe Baai van Napels en daarachter de heuvelachtige overgang naar Sorrento en de Amalfikust. We zien het schitterende eiland Capri blinken in de zon. Ik ervaar een flashback naar die heerlijke vlucht die ik vele jaren geleden met Hjalmar aan de controlls mocht meemaken in de SABENA cockpit naar Madrid en terug. Zoete herinneringen!

First officer Marc Buytaert zet onze Airbus net voor de middag vlotjes en zachtjes aan de grond in Napels. Heerlijk om die approach in een wijde boog rond Napels en landing te mogen meemaken. Veel dank aan Peter en Frieda die me deze kans hebben aangeboden. Top!!

De baggage claim verloopt al bij al vlot op deze toch vrij kleine luchthaven. Buschauffeur Nicola staat ons zowaar met een bord met Probuslogo op te wachten en loodst ons tot bij onze ‘bus voor een week’ en tot bij onze ‘chauffeur voor een week’ Donato. We voelen en moeten zelfs even wennen aan een zalige temperatuur van 26°C. Voor het eerst na ons Mexicaans avontuur zullen we weer hier en daar de koelte van de schaduw opzoeken... We beseffen stilaan dat we in wat de Romeinen ‘Campania Felix’ noemden zijn beland: de gelukkige, of zalige, regio Campania.

Om 12u40 rijden we richting Caserta – cità di pace – , dat we na 40 minuutjes bereiken. De uitbundig aanwezige kleuren van de voetbalploeg Napoli in het straatbeeld schreeuwen het succes uit van een ploeg die gisteren voor het eerst in lange tijd kampioen van de Italiaanse Serie A werd.

We starten in Caserta het eerste bezoek van onze reis: de Reggia di Caserta. En ja, we staan voor een indrukwekkend neoclassicistisch bouwwerk, dat het kasteel van Versailles helemaal in de schaduw zet. Zo was het ook bedoeld door zijn opdrachtgever Koning Karel III van Bourbon. Onder het motto “ik wil de grootste hebben” (song van Rob Out, remember!) liet hij hier een 247 x 184 m groot en 5 verdiepingen hoog kasteel neerplanten naar een ontwerp van de van oorsprong Nederlandse architect Luigi Vanvitelli (Van Wittel). Het is vermoedelijk het grootste gebouw dat in de 18de eeuw in Europa werd opgetrokken. Het wordt ook beschouwd als “de zwanezang van de barok”.

We kijken onze ogen bij de pracht en praal en het uitbundig aanwezige bladgoud dat we in de opeenvolgende grote zalen en kapel te zien krijgen. We kijken onze nek stijf naar de enorme plafondschilderijen die we kunstig ingewerkt boven onze hoofden zien en we bewonderen het summum van symmetrie waarmee we ’t allen kante geconfronteerd worden. Het doet inderdaad wat denken aan Versailles, maar dan grootser en statiger en schier eindeloos. Wie het marmer van Carrara in al zijn vormen, stijlen, glans en afmetingen wil zien: this is the place to be! Het monumentale marmer, in wanden, zuilen en standbeelden wordt subtiel afgewisseld met het inlegmarmer in schitterende grondtekeningen verwerkt: een mooi huwelijk van mozaïek en marmer.

En die barokke tuinen dan..... Ze maken deel uit van een park van 120 ha en zijn even grandioos als eindeloos! Het centrale deel, dat kaarsrecht naar de centrale poort van het kasteel leidt wordt gevormd door een 4 kilometer lange waterpartij, waarin fonteinen, aquaducten en watervallen elkaar afwisselen. Dit machtige waterkunstwerk wordt gevoed vanuit een natuurlijke bron op 40 km afstand. Het water heeft een verval van 1mm per meter en een debiet van 700 liter/seconde. Op die manier wordt het op een uiterst perfecte en zachte stijlvolle manier tot bij het kasteel gebracht. Wonderlijk!!! We zijn met een shuttlebus tot in het hartje van deze uitgestrekte en perfect onderhouden groene oase gebracht. Genieten! We begrijpen helemaal waarom op 7 mei 1945 deze plaats uitgekozen werd om het verdrag te ondertekenen dat een einde maakte aan WO II.

Hier kun je uren rustig toeven en helemaal zen worden, maar.... we hebben nog vier uur bus voor de boeg om het schiereiland Gargano, onze eindbestemming voor vandaag in Puglia, te bereiken. Om 16u laten we Caserta achter ons om de snelweg richting Bari te zoeken. We rijden constant in een groen en afwisselend zacht en stevig glooiend landschap. We moeten immers door en over de uitlopers van het Appenijnengebergte.

Omstreeks 18u, na een korte stop, rijden we Puglia binnen. De Appenijnen liggen achter ons. De glooiingen maken plaats voor een volledig vlak landschap waarin wijngaarden en vooral olijfgaarden de eerste viool spelen. Puglia heeft 59 miljoen olijfbomen, evenveel als er inwoners zijn in Italië. Enorm dus! Niet te verwonderen dat Puglia instaat voor zowat 40% van de olijvenproductie in Italië. De wereld krijgt plots ook kleur... veel kleur! In velden en langs de wegboorden zien we veelkleurige bloementapijten waarin de helrode kleur van klaprozen heel speciale accenten zet.

Om 19u20 zien we voor het eerst de Adriatische zee. We naderen het bergachtige schiereiland Gargano, dat 70 km in de zee uitstulpt en de spoor vormt aan de hiel van de Italiaanse laars. Het duurt niet lang of we verlaten links de hoofdweg en starten onze finale klim naar onze eerste verblijfplaats Monte Sant’ Angelo op net geen 800m hoogte. Een half uur lang volgen de haarspeldbochten elkaar op met de regelmaat van de beruchte Lacets de Montvernier in de Franse Alpen. Om19u50 bereiken we onze finish, Hotel Palace San Michele, terwijl de zon achter de bergkammen wegglijdt en daarbij rozige kleuren over het zeeoppervlak schildert. Romantische zielen willen zo’n momentum vasthouden.

We zijn met z’n allen blij de benen te strekken na de lange busrit die ons tot hier bracht. De check-in verloopt vlot. We vinden snel onze kamers, alle op de benedenverdieping. Geen trappen... een zegen voor krakende knoken...

Om 20u30 schuiven we aan twee lange tafels aan voor een driegangenmenu dat geen hoge toppen scheert maar toch ok is. De eerste Prosecco gaat door gretige kelen. Met een gezellige babbel sluiten we deze eerste dag af. We hebben veel gezeten, maar toch ook meer dan 13.000 stappen gezet. Ze zullen ons niet moeten wiegen..... Om 23u gaan we horizontaal voor een hopelijk verkwikkend nachtje.

Morgen verkennen we Gargano verder.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur