De dag is akelig vroeg begonnen… om 3u voor Carmel en om 4u30 voor Manolito: jetlag!! Maar elk nadeel heb…. Jawel! We hadden rustig de tijd om de dag voor te bereiden. Om 6u45 stonden we al te lekkebaarden aan het toch wel heel mooie ontbijtbuffet. Van onze reisgenoten vernemen we daar dat we niet de enige jetlaggers waren.

Om 8u30 rijdt onze Cesar zijn ferme bus voor en weg zijn we voor een dagje Lima. We hebben een melkwitte lucht boven ons hoofd. Onveranderlijk zorgt de garúa mist voor dit decor. Met 16°C voelt het fris doch niet koud aan. Gelukkig stoort een lichte bries ons weinig. Lima telt gemiddeld 28 zonnedagen in de wintermaand juli (180 zonnedagen in januari). We moeten 8 km overbruggen om in het historische centrum van de stad te geraken. Vanuit ons district Callao gaat het via het commerciële district San Isidro en het ‘Italiaanse’ district Lice richting Plaza de Armas (Plaza Mayor), die we na een goed half uur bereiken. We zijn even langs de Rio Rimac (‘de sprekende rivier’ door het gekletter van de keien die de rivier uit het gebergte richting zee meevoert) gereden, die zich nabij de haven van Callao in zee stort. De Rimac zou na verbastering door de Spanjaarden Lima zijn naam gegeven hebben. We rijden ook voorbij het Parque de Exposición waar nog steeds vele paviljoenen staan van de in 1920 hier georganiseerde Wereldtentoonstelling.
Verrassend veel politie in combattenue te zien in het straatbeeld op en bij de Plaza Mayor. Een preventieve maatregel, zo blijkt, omdat een manifestatie aan de gang is in de stad. We mogen de Plaza in eerste instantie niet op maar hebben vanop de zijkant een heel mooi zicht op de Paleis van de Regering, het stadhuis, het paleis van de aartsbisschop en de Kathedraal, waar de stoffelijke resten van Francisco Pizarro rusten.

Voor de conquistadores hier kwamen was de hoofdstad van de Incas Cuzco, in het gebergte. De Spanjaarden, die zeevaarders waren, vonden het geschikter een stad bij de zee te hebben. Pizarro stichtte dus Lima op 6 januari 1535, op Driekoningen, ter ere van de Wijzen (de Spanjaarden) die uit het Oosten kwamen…. Om die reden noemt men Lima ‘la ciudad de los reyes’, de stad der koningen.

Eerst nemen we een kijkje in de Iglesia de Santo Domingo, gesticht door de dominicaanse broeder Vincente Valverde in 1540. Ook deze man was een medestander van Pizarro. Ook in die tijd moest je aan de juiste kant staan om dingen te kunnen verwezenlijken.. We zien in deze kerk de relikwieën van de eerste Amerikaanse heilige, Santa Rosa, van een van de weinige zwarte heiligen, Martin de Porres, en van de dominicaanse messionaris en heilige Juan Macias. Vooral vanwege die Santa Rosa is deze kerk een beetje een bedevaartsoord voor de Limeños.

En jawel, de conquistadores hebben hun christianiseringsproces hier grondig doorgevoerd. Peru is een uiterst katholiek land. We gaan dus van kerk naar kerk.. We bezoeken daarna de fameuze kathedraal, waarvan de eerste steen ooit gelegd werd in 1535, zijnde dus het jaar waarin de conquistadores onder leiding van Pizarro vanuit het Noorden Peru binnenkwamen. We zien de stamboom van de familie Pizarro en leren dat deze man huwde met de dochter van een Inca stamhoofd. Dat kwam hem zeer goed uit want op die manier kreeg hij controle over de Incas in dit gebied. Maar anderzijds is deze move typisch voor de manier waarop de instromende Europeanen zich letterlijk ‘vermengd’ hebben met de lokale bevolking. Er is een natuurlijke blend ontstaan zodat bij de onafhankelijkheid van het land in 1821 er zich geen uitstroom van zogezegde ‘kolonialen’ heeft voorgedaan. Het land heeft verder kunnen bouwen op zijn Indi-Amerikaanse en mestiezenbevolking.

We bezoeken eveneens het schitterende 16de eeuwse Casa de Aliaga, dat in 1535 gebouwd werd door de familie De Aliaga op grond die hen door medestander Pizarro werd geschonken. Het huis bevat een weelde aan houtsnijwerk en schilderijen en wordt nog steeds door een nazaat van De Aliaga bewoond. Het huis is wonderlijk genoeg bij de grote aardbevingen van 1746 en 1940 gespaard gebleven.

Veel volk op straat hier in Lima. Net voor de nationale feestdag (28 juli) blijkt dit een verlofweek te zijn voor de scholen. We zien grote groepen netjes geüniformeerde kinderen door de stad trekken en aanschuiven bij lokale bezienswaardigheden. Het valt ons eveneens op dat het stratenplan van Lima een vrij egaal vierkant raster vertoont. Men denkt in deze stad ook in blokken (cuadras), net zoals in de grote Noord-Amerikaanse steden. Her en der proberen Limeños ons, kleurrijk gekleed, prullaria te verkopen. De hele goep wordt de roodwitte kleuren opgespeld. Deze speldjes worden in de aanloop naar de nationale feestdag (28 juli) in groten getale verkocht voor de nihilprijs van 1 Sol.
Peru is wel de derde economie van Zuid-Amerika, maar is steeds geen rijk land. Toch zie je hier geen verpauperde toestanden, geen bedelaars ook in het straatbeeld. Net zoals we dat zagen in de grote steden in Argentinië ziet het straatbeeld er in het algemeen niet fancy uit. Ook voor de Peruanen zijn de façades niet belangrijk. Achter die façades vind je wel keurig ingerichte huizen en zelfs kleine paleizen en grote villa’s.

Tussen de bedrijven door drinkt Manolito een redelijk goor uitziend bruinachtig lokaal drankje, een drankje zonder naam dat o.a. quinoa en cacao bevat. Het zou je energie bezorgen. Het kost één Sol (ongeveer 30 Eurocent), maar Manolito heeft niet minder dan een briefje van 100 Soles… Niet te doen voor de man in zijn kraampje.. Geen nood echter, een Limeño die me bezig ziet gooit een Sol op tafel en nodigt me uit om het drankje te proeven. Een kleine geste, weliswaar, maar een duidelijk voorbeeld van de gastvrijheid van deze mensen. Heel mooi! Hoe dan ook, iedereen in onze groep wil wel eens aan het drankje ruiken, maar proeven… niet. Manolito giet alles binnen en hoopt… te overleven.

Om 12u00 gaan we op de Plaza de las Armas kijken naar de wissel van de wacht aan het Palacio del Gobierno: een kleurrijk staaltje van militaire drill, begeleid door een zeer uitgebreide muziekkapel. Het schouwspel is vergelijkbaar met wat je af en toe voor Buckingham Palace ziet in Londen.

Om 12u30 zoeken we Bar Cordano, een van de oudste bars in deze stad op. We beleven de eerste première van de dag: pisco sour, een stevig aperitief op basis van pisco, sterke drank gemaakt van druiven (grappa, zeg maar), limoen en getopt met eiwit en een druppel angostura. Wow dit is lekker! Er zullen er vandaag nog een paar volgen..

We zijn gesterkt voor ons volgende bezoek: het Monasterio de San Francisco, een van de oudste kerken van Lima, gebouwd halverwege de 17de eeuw. Wellicht is deze kanariegele kerk een van de meest gefotografeerde kerken van deze stad. We bezoeken er o.a. de catacomben, ondergrondse smalle gangen met soms halfhoge doorgangen waarin zich een gigantisch ossuarium bevindt van naar het schijnt meer dan 50.000 mensen. Redelijk luguber, al die beenderen en schedels bij elkaar..
Ook de bibliotheek, met duizenden eeuwenoude boeken, blijkt zeer indrukwekkend te zijn.

Tijd om de innerlijke mens te versterken. We schuiven om 14u30 aan aan een lange dis in het restaurant San Martin Plaza, waar we voor de tweede primeur gaan: ceviche, een visschotel op basis van rauwe gemarineerde vis, gekruid met enkele pittige sausjes. De pisco sour ervoor en de mooie Chileense vino tinto tijdens zorgen voor geanimeerde leuke gesprekken aan tafel. Ons reisgezelshap is volop in de verbroederingsfase.

Onze Cesar brengt ons nadien terug naar het hotel, maar onderweg stappen wij samen met nog een aantal groepsleden uit bij Larcomar, aan de boorden van de oceaan, voor een aangename wandeling, eerst op de paseo met zicht op de zee, daarna richting hotel. Even de benen strekken kan nooit kwaad en .. het levert stapjes op!

Om 19u30 sluiten we de dag af, opnieuw in Larcomar, in restaurant La Rotonda, waar we voor de derde primeur gaan: lomo saltado, gesliced en gewokt rundsvlees, voorafgegaan door.. jawel… pisco sour. Meer moet dat niet zijn. We kunnen terug naar het hotel en naar dromenland.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur