Waar zijn de kleuren heen, vragen wij ons af.... Grijs heeft de boventoon. Lucht en water boven de Ionische zee zijn in grijze eentonigheid met elkaar versmolten. Geen zuchtje wind voelen we wanneer we een teen op ons terras zetten. Alles is rust en vrede. De kracht van de oase zet ons in zen-modus.

Om 7u genieten we van een typisch Italiaans ontbijtbuffet waarin gebak van allerlei aard een belangrijke rol heeft. We testen het verschil uit tussen espresso, americano, americano lungo, cappucino en dies meer. Trial and error, zal ik het noemen. Warme chocolademelk blijkt lauw water met een bruin schuimpje te zijn... Het is wennen... Geef mij maar Cécémel!!

Om 8u30 vinden we Donato en zijn bus terug voor een rit van een uur en veertig minuten naar Bari.
Gids Johan brengt er onmiddellijk de sfeer in met ‘Non ho l’eta’ en ‘I treni de Tozeur’, luidkeels meegezongen door ons gezelschap. OK, we zijn nu helemaal wakker!

Johan vertelt het boeiende verhaal van de ‘vereniging’ van Italië in 1860 en de (negatieve) invloed die dit gehad heeft op het zuiden van het land. Voor de ‘unità’ was het zogenaamde ‘Koninkrijk der twee Siciliën’ onder de Bourbons een rijke streek. Na de ‘unità’ zijn zij niet mee geëvolueerd met het industriële noorden. Puglia is in dat zuidelijk gebied de uitzondering. Hier heerst wel een belangrijke positieve dynamiek, die meer en meer door het toerisme wordt ondersteund.

We rijden voorbij San Michele di Bari, bekend voor zijn lokale lekkernij ‘Zampina’, een type worst (schapendarmen) gevuld met schapenvlees, pecorinokaas en kruiden.

Het dorp Casa Massama heeft een totaal ander verhaal. De grote Poolse begraafplaats getuigt er van de grote rol die het Poolse leger hier gespeeld heeft in WO II bij het doorbreken van de Gustav Linie.

Om 10u20 bereiken we een superdruk Bari. De zon komt zowaar door de grijze masse boven ons piepen. We stappen uit dicht bij het centrum bij een aangename temperatuur van 23°C. Onze lokale gids Giuseppe begroet ons hartelijk en neemt ons voor een goeie twee uur op sleeptouw. Maar wat een ongelooflijke mensenmassa hier.... Deze dag, 8 mei, is hier immers een heel speciale dag, een feestelijke en tegelijk devote dag. Voor ons is het gevoel: Sint-Niklaas meets Sint-Niklaas! Op 8 mei 1087 werden de beenderen van de in Myrna (Turkije) op 6 december 342 of 352 gestorven San Nicola immers naar Bari gebracht door Pugliëse vissers/piraten die ze in Turkije weggehaald (gestolen) hadden. Deze actie wordt officieel de ‘translatio’ genoemd. San Nicola is dan ook de patroonheilige van Bari. Elk jaar op 8 mei stroomt een massa volk dus naar Bari om er San Nicola te aanbidden en te eren.

Giuseppe brengt ons tot aan de oude rede en laat ons daar even vrij op de ‘lungomare’ slenteren. Wij zoeken een hoger gedeelte op waar we een heel mooi overzicht krijgen over het haventje, waarin overvolle bootjes dobberen met in de achtergrond alweer een mensenzee die buiten een eredienst bijwoont. Heel speciaal! We zien op vele plaatsen mensen hardop bidden voor de beeltenis van San Nicola. Ook zien we mensen met de met olijftakken of rijkgekleurde pluimen versierde staf van San Nicola stappen. Wat een heel speciale drukte!!

Giuseppe leidt ons kundig doorheen de massa in Bari vecchia – het historische Bari. Rond de klok van 11u30 verpozen we even op de trappen van de Scuola Materna om foccacie en panzerotti te verorberen met een beker rosato. Streetfood op z’n Italiaans. Een uurtje later doen we dat in een plantsoen naast de Castillo, het Normandisch-Swabisch-Aragonese kasteel, nog eens over. Maar nu komen o.m. orechiette en sgalliozze aan bod. Veel voedsel!! Veel te veel voedsel voor onze magen, die we de voorbije dagen al stevig op de proef gesteld hebben. Meer dan proeven doen we niet.

Tussendoor hebben we een bezoek gebracht aan de basiliek San Nicola, waar in de crypte de relikwie van San Nicola bewaard is. De kerk zit tjokvol gelovigen en bedevaarders. Meer dan er even rustig doorheen lopen kunnen we niet.
We stoten in het straatbeeld ook op een groot bronzen beeld van San Nicola dat door godbetert ene Vladimir Poetin aan Bari geschonken is. Blijkbaar is San Nicola ook voor de Russen heel belangrijk.....

We verlaten het oude stadsgedeelte via een kleine steeg waar lokale dames op straat de typische orechiette pasta maken en verkopen. Heel interessant om ook dit even mee te pikken.

Het ‘modernere’ stadsgedeelte is, zoals in veel steden hier, in overzichtelijke ruitvorm aangelegd, met brede straten. We worden hier om 13u weer even losgelaten en slenteren rustig door een redelijk fancy autovrije shopping street, waar we onze voeten ook even rust gunnen op een leuk terrasje.

Een uurtje later laten we het drukke feestende Bari achter ons en brengt Donato ons naar het kleine kuststadje Polignano a Mare, dat wereldberoemd geworden is door een van zijn inwoners die hen ‘vleugels gaf’. Het gaat over de singer/songwriter Dominico Modugno, die in 1958 het Festival van San Remo won met zijn song Nel Blu dipinto di blu, wereldwijd bekend als ‘Volare volare’. Hij werd in hetzelfde jaar ook derde op het Eurovisie songfestival met dit lied. Niet voor niets is dit lied ons strijdlied tijdens deze reis.

We vinden het standbeeld van de zanger in zijn typische volare-volarehouding op de dijk aan de zeeboord. We hebben ons respect voor Domenico bezegeld en vereeuwigd met een obligate groepsfoto en onze versie van het lied, even kundig als verrassend ingeleid door Ines. Onze gids Johan vertelt ons nog het interessante weetje dat de eerste regels van de song gebaseerd zijn op het schilderij ‘le coq rouge’ van de Joods/Franse schilder Marc Chagal.

Als leuke verrassing vergast onze reisorganisator Renzo ons vervolgens op een gelato in een van de vele gelaterias hier in het stadje. Een aangename verpozing! Zeer bedankt, Renzo!

Om 16u rijden we weer een half uurtje verder tot in het kuststadje Monopoli. Zoals de naam doet vermoeden werd Monopoli in 500 voor Christus door de Grieken gesticht. We nemen een uurtje om even rond het kleine idyllische vissershaventje te stappen, waar kleurrijke sloepen lichtjes liggen te ‘dansen’. De groep heeft zijn 15.000 stappen gezet. We mogen stilaan rusten in de bus die ons om 17u15 terugbrengt naar Talsano. Onderweg komen we doorheen het ‘trulli’-gebied dat we in de komende dagen zullen verkennen.

We leren dat deze kleine historische éénplaatswoningetjes zonder cement gebouwd werden om indien nodig snel afgebroken te kunnen worden. Had alles met belastingen te maken. Immers, enkel op afgewerkte woningen moest taks betaald worden.

Wanneer we Taranto voorbij zijn zien we onze eerste regendruppels, gelukkig met weinig overtuiging, tegen de voorruit van de bus kletsen. We kijken echt niet uit naar een vervolg van dit fenomeen...
Om 19u rijden we ons Mon Rêve resort terug binnen. Even opfrissen en we kunnen aan de apero! Vermits Martine gisteren verjaarde heeft voorzitter Guido beslist vandaag ook te verjaren. We toasten graag op zijn gezondheid.

De maaltijd compleet à l’italienne die volgt verloopt weer in alle gezelligheid. Er is alvast een stevige fond gelegd voor de uitdagende dag die ons morgen wacht.

Het licht uit vóór 23u lijkt bijgevolg geen overbodige luxe. Zo geschiedt!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur