Het opkomende zonlicht geeft de dag geleidelijk aan meer kleur. Umberto geniet ervan terwijl hij vanop het grote terras op de eerste verdieping van dit mooie charmehotel uitkijkt op de tuin met centraal zwembad die hier als een groene oase is ingeplant. De Maya’s zijn ver op dit moment. De rust en vrede zijn des te dichter. Toch zullen we die Maya’s en hun cultuur vandaag een eerste keer onder de loep nemen.

De archeologische site Chichen-Itza is één van de wereldwonderen. Een absolute must dus voor elke toerist die Mexico, en zeker Yucatán bezoekt. Na een heerlijk ontbijt op de benedenverdieping, naast het zwembad, rijdt Umberto om 9u20 onze Dodge uit de hotelparking. We hebben 290 km op de teller. We zoeken de expressweg 180D richting Mérida op. Het is opvallend hoeveel wegeniswerken er aan de gang zijn hier in Yucatán. De olieprijzen brengen bij Pemex extra geld in het bakske zeker?? Ook deze expressweg wordt compleet opnieuw aangelegd, naast de bestaande, en inclusief nieuwe bruggen, op- en afritten. Gigantische werken!! Wij worden daardoor slag om slinger geconfronteerd met serieuze snelheidsbeperkingen. Het relatief rustige verkeer maakt dat we uiteindelijk vrij vlot in de buurt van Chichen-Itza komen.

We betalen tol – onze bijdrage aan de nieuwe weg zeker? – en moeten dan een heel vreemde U-turn tussen de werken door maken om de afrit naar Chichen-Itza te nemen. Doordat hier vier vakken naar één teruggebracht worden om ons terug naar de tolpoort te brengen krijgen we met voortschuivend gedrum te maken. We voelen ons een kudde die naar een hok wordt gedreven. We zijn blij met de airco in de wagen want het is buiten al dik boven de 30°C. Een Mexicaan in geel fluovest probeert orde in de verkeerschaos te brengen. Hij vraagt ons of we naar Chichen-Itza willen en vertelt ons dan even doodleuk dat de archeologische site gesloten is door een staking. Miljaarde!! Daar gaat ons wereldwonder! Die gaat vandaag niet van onze bucketlijst af geraken.... We moeten toegeven dat de motard die gisteren die toeristen met brandstofpanne heeft geholpen ons hiervoor had verwittigd. Zijn beweringen werden echter door onze hotelmanager tegengesproken. Vandaar.... deze nutteloze rit.

De politie die nabij het tolhuisje postgevat heeft bevestigt de tijding. “Y puede ser meses”: die staking kan maanden duren. Allez, nog een ferme plets in ons gezicht!
We betalen gedwee nogmaals tol en kunnen terug naar Valladolid en naar plan B. We zijn ondertussen voorbij 10u30.

Plan B wordt de archeologische site van Ek Balam. Al bij onze reisvoorbereidingen hadden we op diverse plaatsen gelezen dat Ek Balam het rustige en minder toeristische alternatief is voor Chichen-Itza. Deze site stond dus sowieso op onze reisplanning.

Om 11u30, en na ondertussen 113 km rijden, verlaten we net voorbij het dorpje Temozón de nationale weg 295 voor een laatste paar kilometer richting ingang. Via een verwonderlijke blokkade wordt ons nog 100 Pesos uit de zak geklopt, zogezegd voor toegang tot de parking. Verderop blijkt dat we simpelweg langs de weg moeten parkeren.... Het is nog even stappen richting het Entradagebouw. Door de problemen met Chichen-Itza wordt deze anders zo rustige site werkelijk overspoeld door toeristen. Wat een massa!! Lang aanschuiven aan de kassa en voor 499 Pesos per persoon (cash te betalen!!) geraken we binnen.

De naam Ek Balam betekent in Mayataal ‘zwarte jaguar’. Die Jaguar blijkt inderdaad erg belangrijk te zijn. Overal vind je er symbolen van terug. Voor de Maya’s betekende de jaguar kracht en macht. Ze schilderden hun gezichten ook in de jaguarkleuren.

Er wordt aangenomen dat de geschiedenis van deze site begint omstreeks 300 voor Christus. Hij kende zijn hoogtepunt tussen 800 en 1000 na Christus. De Mayastad was ooit 12 km2 groot en bevat 45 op dit ogenblik geïdentificeerde structuren. Wij stappen over een breed pad tussen de bomen richting de Arco Maya. Eerst stappen we voorbij overblijfselen van de drie verdedigingsmuren van deze stad. De Arco is georiënteerd volgens de vier windstreken. Wij stappen via een flink hellende opstap doorheen de zuidelijke toegang van de boog de stad binnen. We beklimmen de 40 (flinke) treden van de zuidelijke piramide en krijgen een heerlijk zicht over de tweelingpiramides en de Acropolis aan de noordkant.

We dalen behoedzaam terug tot op grondniveau en stappen dan via de structuren die voor het Maya ‘juego de pelota’ (ballenspel) werden gebouwd. Allemaal groots en indrukwekkend! Op die manier bereiken we aan de noordkant de Acropolis, het grootste gebouw van de site, ook La Torre genaamd. Het is verdeeld in verschillende kleine kamers die met elkaar zijn verbonden door talloze trappen. Het is in zes lagen opgebouwd. De onderste laag was bestemd voor de laagste klasse van de bevolking. De Torre bevat het graf van een van de belangrijke Mayaheersers. Het geheel is 31 m hoog, 160 m lang en 70 m breed. We staan bewonderend te kijken naar de werkelijk imposante trap met 110 treden die leidt naar de top.

Deze piramide is een van de weinige die je tot de top mag beklimmen. Wij twijfelen geen moment. We gaan ervoor! En.. we zijn niet alleen! Het zwermt hier van de toeristen. Met de brandende zon in de rug klimmen en klauteren we omhoog. We zien zelfs toeristen kruipen.
Op de top worden onze inspanningen beloond. Het zicht is magistraal over de gehele site. Bij superhelder weer kan je van hieruit de piramides van Chichen-Itza en van Cobá zien. Is vandaag niet het geval. Hugo zorgt hier voor een relikwie want zijn pet wordt door de wind naar onbestemde en vooral onvindbare oorden meegenomen...

We dalen met gezonde schroom de grote treden terug af om beneden vast te stellen dat we halfweg het platform met de troon van zowel de koning als de koningin zijn voorbijgelopen. Weer omhoog dus en het loonde zeer de moeite. We kregen er ook archeologen te zien die met borsteltjes en penseeltjes de wandtekeningen beroerden.

Om 14u30 verlaten we deze toch weer magische plek. We gaan de innerlijke mens ietwat versterken in het kleine lokale restaurant Maria Antonia in het dorpje Temozón.

Een uurtje later gaan we voor een bezoek aan onze échte eerste cenote. Een cenote is een zinkgat of een poel in een grot. Er zijn in Yucatán 3000 van die cenotes, waarvan er 1400 totnogtoe zijn bestudeerd. Wij rijden via een stevige grindweg net buiten Temozón naar de Cenote Hubiku. Een groot bord heet ons welkom in de “amazing grand cenote”. Het is ondertussen 16u en dat ding sluit hier om 17u. Niet gedraald dus. Voor 150 Pesos per persoon geraken we binnen. Cash alweer! Voor wie ooit naar Mexico reist en wil rondtrekken: veel, heel veel pesos in cash meebrengen!

Kleren uit, zwembroek aan, obligaat douchke nemen (in zeer!!! koud water) en we kunnen naar beneden. We zien een onheilspellend bord: temperatuur van het water tussen -2 en 20°C.... Dat wordt waarschijnlijk pijnlijk! We dalen op onze blote voetjes via een natte, dus gladde betonnen trap tot we een ondergronds paradijs bereiken: een blue lagoon in een grote koepelvormige grot met bovenaan in het midden van de koepel een groot rond gat waarlangs het zonlicht de poel bereikt. Er lekt gestaag water door het gat: een natuurlijk watergordijn dat een witte streep trekt op het water. We zien opaalblauw tot diepblauw superhelder water tegen een okergele achtergrond. De plaats ademt iets magisch uit.

Er is weinig volk op dit late uur van de dag. Umberto neemt nog wat foto’s van bovenuit terwijl de rest van het gezelschap tot de poel afdaalt. Het eerste contact met de voetjes in het water geeft lichte gilletjes... Koud!! Nieuwe kleine shock wanneer ze op het houten platform richting poel het water tot op kniehoogte voelen. Hugo en Nadine springen al bij al zonder veel twijfelen het water in. Zwemmen maar om aan de kou te wennen. Ondertussen daalt ook Umberto af en staat samen met Gracia zwaar te twijfelen over het koude en natte vervolg van het avontuur. Finaal zet enkel de sociale druk van een filmende Hugo en fotograferende Nadina hen aan om de sprong te wagen. En... koud... inderdaad.... maar.... na een paar minuten voelt het zwemmen, tussen zwarte vissen, heerlijk aan. Zwemmen tot aan het watergordijn en deze magische omgeving opzuigen: het is zonder meer fantastisch. Zelfs Gracia vindt dat dit vraagt om meer!!! En dat... is straf!! Na een goed half uurtje staan we weer boven. Voor de volgende cenote zullen we toch wat meer tijd uittrekken. Wat een ervaring!!

We zoeken onze Dodge terug op en rijden 30 km terug naar Valladolid. We relaxen tot 20u en zoeken dan het restaurant La Esquina op, dat deel uitmaakt van dit hotel. Niet echt een succes, moeten we zeggen, noch qua sfeer, qua eten of drinken. Niet voor herhaling vatbaar.
Wat een contrast met zowat alle restaurants totnogtoe.

Maakt deel uit van de ervaringen die we hier opdoen. “No te preocupes” (pas de souci), vinden we. In de beste sfeer zoeken we omstreeks 21u30 onze kamer terug op, klaar voor hevige mayadromen.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur