Het gordijn gaat om 7u open. Onze laatste sunrise aan de lagune is een feit. Veel werk voor Laura, maar ze zal winnen! Gracia staat te popelen om koffers te vullen. Umberto voelt zich nog geweldig met zijn hoofdkussen en het horizontale leven verbonden. Er is enig aanporren nodig om daar verandering in te brengen....

Om 8u15 dalen we af naar het zonovergoten terras van dit Casabakal. Een blik op de alweer kleurrijke lagune toont een lichte twijfel tussen spiegel en zachte kabbeling. Ideaal voor de vroege suppers die we doorheen de zilveren schittering op het water zien schuiven. We zuigen het moment op terwijl de ‘huevos a la Mexicana’ omzoomd door guacamole ons voorgeschoven worden. We genieten van een zalige 26°C.

Om 9u45 ontwaken we uit onze laguneroes en een kwartier later is onze Dodge tot het dak volgestouwd voor een rit van dik 240 km richting Akumal. Onze Yucatese cirkel is bijna rond... We hebben 1260 km op onze teller.

We hebben de expressweg 307, oude bekende van onze eerste reisdagen, teruggevonden. Omzoomd aan beide zijden door het lage regenwoud schuift hij ons een eentonige rit van 200 km voor de wielen. Het cruisen wordt hier en daar enkel onderbroken door de onvermijdelijke ‘topes’ (verkeersdrempels) die onze snelheid in kleine dorpen tot 40 km/uur reduceren. Ideaal voor de vele Mayaverkopers die hun fruit, groenten en kleine snuisterijen bij ons willen slijten. Vanaf ongeveer km 50 weten we in de verte aan onze rechterkant, aan de boorden van de Caribische zee het gigantische Sian Ka’an biosfeer natuurreservaat. Weten wel, maar zien niet, voorlopig toch.

In Muyil (Mayataal voor ‘plaats van het konijn’), op goed 40 km van Akumal, sturen we onze Dodge naar de kleine parking van de Chunyaxche Mayasite. Het is ondertussen middag. We zijn klaar voor alweer een flnke duik in het verleden op de rand van het biosfeer reservaat. Chunyaxche is een van de oudste en langst bewoonde Mayasites langs de oostkust van het schiereiland van Yucatán (350 voor Christus tot 1500 na Christus). Het is ook de belangrijkste van 20 Maya nederzettingen die gevonden zijn in het Sian Ka’an reservaat. Chunyaxche betekent ‘Ceibahout’ in Maya. En inderdaad zien we deze boom veelvuldig staan tijdens onze korte wandeling doorheen deze kleine Mayaruïne, gebouwd op de oevers van de Chunyaxche lagune. Een mooi aangelegd pad in het werkelijk dichte regenwoud, beheerst, naast de ceiba’s, door palmbomen en door wat wij voor het gemak prachtige palmvarens zullen noemen. Het dikke bladerdak biedt soelaas tegenover de genadeloos kloppende zon. Het voelt zowaar heerlijk koel aan. Tegenover al dit felle groen contrasteren fel de limestone Mayastructuren. Ze worden als het ware naar voor gedrukt als wilden ze ons écht imponeren. En dat doen ze ook.

We stappen voorbij ‘het kasteel’, ‘het altaar’, door een beschermende muur omzoomd, en overblijfselen van huizen en andere kleine structuren. We besluiten niet tot aan de lagune te stappen omdat de site van Tulum voor vandaag ons hoofddoel is.

Om 13u15 sturen we onze Dodge weer de 307 op en we bereiken 20 km verder, aan de boorden van de Caribische zee de archeologische site Tulum. De lunch laten we aan ons voorbijgaan. De suikers van een helado (ijsje) met zowaar chocolate Belga moeten ons doorheen de middag, en deze site, loodsen.

We boeken Mayagids Alfredo. In het algemeen is ons tijdens onze omzwervingen gebleken hoe trots de Maya’s op hun rijke verleden, hun gebruiken en taal zijn. Ze beginnen hun verhaal steevast met ‘ik ben Maya en mijn moedertaal is Maya’. Alfredo is zeker geen uitzondering. Als het aan hem lag dan spraken wij binnen het uur allemaal Maya...
Amigo Alfredo loodst ons langzaam maar zeker doorheen de met de minuut imposanter wordende ruïnes van deze prachtige site.

Tulum ligt op een 12 hoge klif aan de Caribische zee, pal in wat men de Riviera Maya noemt.
De naam betekent ‘muur’ en is koloniaal. De oorspronkelijke naam zou Zama (stad van de zonsopgang) zijn. Zeer aannemelijk, gezien de ligging en de oriëntatie van de grootste structuren, waarin de Maya’s openingen gemaakt hebben waar de zon exact doorheen priemt op de equinoxdagen (20 maart en 22 september), de dagen waarop dag en nacht exact even lang zijn. Voor de Maya’s waren het heilige dagen.

De eerste Maya inscriptie van deze site dateert van 564 voor Christus, maar Tulum situeert zich op de tijdslijn vooral in de postklassieke periode, van de elfde tot de vijftiende eeuw. De site werd pas in 1842 herontdekt en is bijgevolg bijna 300 jaar lang overwoekerd geworden.

De stad is geheel ommuurd, behalve aan de kustzijde en naast de belangrijkste tempel ‘El Castillo’. De conquistadores zagen in deze structuur een fort, maar het was wel degelijk een tempel die drie functies had: uitkijktoren en letterlijk vuurtoren (in grote schachten werd vuur gemaakt zodat ’s nachts schepen door het langs de kust liggende koraalrif hun weg konden vinden naar de kust), plaats waar jaarlijks 5 dagen gevast werd en offerplaats. De Maya’s offerden dieren en mensen. Bij de mensen waren dat baby’s, jonge mensen en priesters omdat deze categorieën beschouwd werden puur bloed te hebben. Leukerds, die Maya’s!!!

Alfredo duidt ons dat deze site 65 structuren bevat, waaronder 52 huizen. Daar hebben we weer dat getal 52, o zo belangrijk in de Mayakalender, symbool van leven, geluk en hergeboorte. Niet toevallig is het telefoonlandnummer van Mexico +52......
We stappen van tempel tot tempel langs mooi aangelegde paden tot we boven op de kliffen een magistraal zicht krijgen op de o zo blauwe zee. Aan de voet van de grillige klifrotsen zien we de ideale kleuren van een goudgele strand dat door zachtklotsende golfjes van absoluut helder water wordt beroerd. Azuur wordt transparant en gaat over in goudgeel. Wat Umberto betreft de ideale kleurencombinatie. Een pelikaan zweeft majestueus laag boven onze hoofden. Tegen het rif aanschurkende bootjes van snorkelaars dobberen in een kleurrijke dans op kleine golfjes. In de verte zien we uitgestrekte stranden, druk bezocht door massa’s toeristen met daarvoor tientallen pleziervaartuigjes die meedansen met de zee. Een onvervalst wowmoment! Onze Iphone staat roodgloeiend!!!

We leren overigens dat het koraalrif dat we in de verte waarnemen deel uitmaakt van het rif van Belize. Dat rif is, na het Great Barrier reef in Australië, het op een na grootste koraalrif van de wereld, met een lengte van zo'n 300 kilometer. Het werd in 1996 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van Unesco, vanwege het grote aantal koraal- en vissoorten dat er leeft.

We volgen een grillig pad tussen de rotsen op het klifplateau en krijgen af en toe een flink uit de kluiten gewassen iguana te zien. Voorhistorische monstertjes in miniformaat. We dalen rustig, tussen het geboomte heen op netjes aangelegde paden terug af naar de uitgang en onze Dodge. Tulum heeft ons niet teleurgesteld!

Om 16u45, na meer dan twee uur onderdompeling in de Mayacultuur nemen we afscheid van Alfredo. We rijden nog een half uurtje tot we onze nieuwe verblijfplaats voor drie nachten – onze laatste drie nachten hier in Yucatán – bereiken: TRS Palladium hotelresort pal aan de kust. Wat een entrada! Gigantisch! Na de poortcontrole rijden we minutenlang langs een sineuze weg door het groen tot aan het receptiegebouw. Groot, groter, grootst!
Onze kont zit gelijk dik in de boter! Vanaf hier hoeven we niets meer te doen dan gewoon weg te ‘zijn’ en go with the flow. We geven de sleutel af. Dodgy wordt leeggehaald en de valet rijdt de wagen weg naar ... ergens. We checken in en worden met een open busje naar ons verblijf – gebouw 67 – gebracht. Weer minuten lang rijden....Dit is geen hotel maar een stad! Het hele complex blijkt overigens drie hotels te bevatten die allemaal ergens door elkaar gestrengeld lijken. Het aantal zwembaden, het aantal restaurants.... niet te tellen! We hebben voorlopig totaal geen overzicht. Het is ondertussen donker. Ieder gebouw blijkt een butler te hebben... ‘No se preocupe, wij regelen alles’, horen we zeggen. Jawadde! Butler Erick begeleidt ons naar onze kamer op de tweede verdieping. Het contrast van onze junior suite met de kamer die we de drie vorige nachten hadden kan echt niet groter zijn. Het is flink stappen om van onze deur het terras te bereiken. Tja... we stribbelen niet tegen. We zijn zo te zien aan een ‘grande finale’ begonnen.

Om 19u laten we ons naar het Colonial Hotel brengen voor een buffetmaaltijd met scharnieren. We ploffen eerst nog in een barzetel om een vino espumoso tot ons te nemen. We beleven ‘all inclusive’... Dat wordt weer een aanslag op lijf en leden.

Benieuwd wat onze eerste echte verkenning morgen zal opleveren.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur